Na de snelheidstraining van afgelopen zondag is het vandaag tijd om de ‘verloren’ lange duurloop in te halen. Deze weersomstandig-heden, zonnig en koud, zijn eigenlijk ideaal om een lange duurloop van twee en een half uur te ondernemen. Temperaturen onder de nul graden zijn wel iets té fris om te starten, maar met een goede kledijkeuze moet dit wel lukken. Met handschoenen en een pet zijn de zogezegde uiteinden beschermd en kan ik eraan beginnen.
Voor het vertrek drink ik nog een halve liter isotone drank (Isostar) en bovendien neem ik een drinkbus met dezelfde drank mee voor onderweg. In de gordel waarmee ik de fles draag , steek ik ook twee gellekes, zodat ik ook gewapend ben tegen een eventuele suikerdip.
Mijn onbestaand schema zegt vandaag duurloop, maar zegt er niet bij hoe snel of hoe lang. Ik vertrek dus aan een tempo dat ik denk lang genoeg te kunnen volhouden en loop ongeveer hetzelfde parcours van 3 februari en 8 februari. Achteraf plak ik er nog wel een stukje bij. De eerste kilometers zijn dezelfde van altijd. Dit stuk wordt meermaals per week gelopen en gebeurt dan ook op automatische piloot. Na de tunnel begint het echte denkwerk. Vanaf hier moet ik meer keuzes maken langs waar ik zal lopen.
Na 7 kilometer steek ik de Waversebaan over naar Heverleebos en neem ik een kleine plaspauze en neem hier ook mijn eerste slok sportdrank. Ondanks ik naar toilet geweest ben voor het vertrek, moet ik vaak na een half uurtje opnieuw. Ik blijf er dit keer niet mee zitten. Bij het terug vertrekken, neem ik eigenlijk een verkeerde weg, maar in dit geval kan een kleine omweg geen kwaad. Iets verder, ter hoogte van kilometer 11 vergis ik mij opnieuw van weg, maar hier hetzelfde verhaal. De gekozen weg is misschien zelfs beter loopbaar. Intussen rijpt het idee om niet terug te draaien aan de vijvers van het Zoete Water, maar om over te steken en verder te lopen.
Alsof iemand weet dat ik een andere weg ga kiezen, want de Poggio is onderbroken door boomstammen. De andere weg bevat ongeveer eenzelfde helling en hierop versnel ik toch wel wat. Eenmaal boven val ik terug op mijn normale snelheid, zijnde net geen 12 km/u. Op meerdere plaatsen is en blijft het moeilijk lopen. De ondergrond is niet hard genoeg bevroren en dus ligt er nog steeds veel modder en zijn er grote plassen.
De terugweg loop ik langs de kazerne van Heverlee en het stuk dat ik er nog moet bijdoen loop ik langs de vijvers van de abdij van het Park. Het is een beetje zoeken naar de juiste wegen. Bij mijn tweede rondje kom ik dezelfde loopster tegen van afgelopen zondag en dit keer kan ik haar wel aanspreken. Ik loop even met haar mee langs het Sint Albertuscollege en keer dan via de Geldenaaksbaan terug naar Leuven en naar mijn begin- en eindbestemming.
De laatste kilometers begint de vermoeidheid toch stilaan te wegen. De achterkant van de rechterknie voelt ook wat pijnlijk aan. Ik ga er dus niet bewust een stukje bij doen om toch maar aan de 30km te komen. Na 2u31min mag ik tevreden terugkijken naar de geleverde inspanning. Na drie opeenvolgende langere duurlopen, zou het nu tijd zijn om even wat gas terug te nemen. Afwachten welk weer het zondag wordt, want dan staat mijn volgende LSD op het programma. Hopelijk lig ik zaterdag wel tijdig in mijn bed.
