Na de winterjogging van afgelopen zaterdag had ik toch weer last van een pijnlijke hamstring. Bovendien voelde ik opnieuw een pijn ter hoogte van de patella de kop opsteken, met een motivatiedip tot gevolg. In plaats van een rustige duurloop op zondag, was het een passieve ‘veldrijden-op-tv’ dag. De pijn verdwijnt dan niet. Zitten is dus geen optie.
Deze week wordt er dus wel gelopen op maandag. Toch zal ik lopen met een dubbel gevoel. De pijn verdwijnt niet, maar niets doen helpt ook niet. Het zal dus rustig lopen worden. Op het ongeschreven programma staat een rustig duurloopje met enkele collega’s.
Rond 12u vertrekken we met zijn drieën. Het is de bedoeling om het tempo binnen te perken te houden, zodat niemand zich moet forceren. De eerste kilometers verlopen dan ook vrij rustig. We lopen rond de 11 km/u. Na het oversteken van de Celestijnenlaan, langs het begin van het Dijlepad, wordt de inspanning toch iets groter. De wind waait strak in de foute richting. Mijn hartslag stijgt lichtjes richting de 140 hs/min, wat eigenlijk iets te hoog is bij deze snelheid.
Nadat wij van richting veranderd zijn en dus voordeel kunnen halen uit de rugwind, lopen we meer in het bos en zorgt de iets hogere snelheid toch voor een blijvende inspanning. Langs IMEC gaat het op de helling zelfs nog iets sneller en verhoogt mijn hartslag zelfs tot boven de 150 hs/min. Daarna daalt hij niet meer onder de 140 hs/min. Toch besluit ik om nog een snel rondje Finse piste erbij te doen. Tijdens dat rondje hoor ik mijn Suunto een kilometeraanduiding geven en dit brengt me op het idee om deze nieuwe kilometer nog volledig voluit af te maken. Hierdoor loop ik ongeveer anderhalf rondje à fond. Resultaat 4 min met een hartslag boven de 170 hs/min en zelfs meer dan 3 min boven de 180 hs/min.
Na deze snelle rondes loop ik relatief rustig, aan ongeveer 12 km/u, verder richting finish. Nu maar afwachten dat de hamstring niet begint te reclameren.
