Na een dagje rust, zou ik vandaag toch willen lopen. Vanavond lukt het me niet om met de collega’s van DCLA te lopen en dus moet ik wel in de voormiddag lopen. Gelukkig kan dit wel.
Een echt ochtendloopje is het niet. Ik heb vanmorgen al iets gegeten en het is ook al half tien eer ik effectief vertrokken ben. Het doen vandaag is een rustige duurloop van anderhalf uur. Het mag ook twee uur worden, maar dan ik al vroeger moeten vertrekken. Zonder vooropgesteld parcours loop ik richting Heverlee en zie wel hoe ver me dit brengt.
Via de traditionele weg, tunnel onder ring naar sportkot, begin ik nu ook aan deze duurloop. Net voorbij het kasteel Arenberg neem ik niet verder het Dijlepad, maar loop richting Herendreef in Heverleebos. De lage hartslag heb ik al moeten opgeven. Na de afdaling van de Karmelietenberg zat deze al aan de 140 hs/min en enkel met de nodige moeite kan ik deze onder de 145 hs/min houden.
Eénmaal buiten de sportkot gaat het enkele kilometers omhoog. Tot ver in heverleebos moet er voornamelijk geklommen worden. Hier houd ik de hartslag nog net onder de 150 hs/min. Daarna loop ik verder door Heverleebos richting Zoete Waters. Hier blijf ik lopen aan 11 – 12,5 km/u. De hartslag schommelt eveneens van 135-150 hs/min. De volgende kilometers verlopen analoog.
Uiteindelijk bereik ik na iets maar dan 19K mijn vertrekpunt en kan ik zeggen:”Dat hebben we weer gehad.” Deze namiddag zit ik aan tafel.
Na de 21K van gisteren, gaan we vandaag met enkele collega’s een vierkantje lopen in Heverleebos.
Gelukkig voel ik nergens spierpijn of zelfs geen kniepijn na de langere duurloop van gisteren, zondag. Omdat ze warm weer voorspellen, hebben we vandaag toch iets vroeger afgesproken. We gaan bovendien schaduw opzoeken In Heverleebos en vertrekken dan ook in het bos zelf. We hebben daar een min of meer vaste omloop, gekend als het vierkant rondje Heverleebos.
Met zijn drieën vertrekken we vanop de parking nabij de Naamsesteenweg voor een tochtje van een goede 10K. De eerste kilometer is vooral stijgend en wordt echt heel rustig gelopen. De volgende, eerder dalend, blijven we het rustige tempo aanhouden. De hartslag blijft gelukkig ook vrij laag, onder de 130 hs/min. Enkel op de stijgende stukken, klopt het net boven de 130 keer per minuut.
Na de langere inspanning van gisteren is dit een ideaal recuperatie-loopje of zelfs een relatieve rustdag. We blijven dit rustige tempo verder aanhouden tot na de afdaling richting de Zoete Waters. Hier staan we aan de voet van “de Poggio”. Zonder iets te zeggen, loop ik hier iets sneller, omhoog. Ik probeer de snelheid net zo hoog te leggen dat ik rustig kan blijven ademen. Op het einde loop ik hiervoor toch wel wat te snel.
Helemaal boven loop ik even in tegenovergestelde richting, de collega’s tegemoet. De twee anderen zijn ook niet bij elkaar gebleven. Door een pijnlijke achillespees, of kuitspier, moet er eentje het verder rustig aan blijven doen. Hopelijk is de pijn vlug verdwenen en kan hij terug lopen op zijn normale tempo. Ik loop dan maar even wat sneller op zoek naar de andere. Die heeft na de Poggio de smaak goed te pakken en loopt een mooie snelheid.
Opnieuw samen, lopen we de twee volgende kilometer toch boven de 12 km/u. Op die manier komt mijn hartslag boven de 140 hs/min te liggen. Zou dit de snelheid zijn die ik op de marathon 3u kan volhouden? Het zou in ieder geval leuk zijn.
Het was alvast een mooie duurloop. We zijn de week alvast goed gestart.
Na een dagje rust, maar wel met enkele sauna- en stoombadbezoeken, is het vandaag weer tijd voor een duurloopje. Ik zal mijn middagpauze dus iets moeten rekken.
Er zijn geen andere collega’s die vanmiddag mee gaan lopen en dus doe ik alleen een loopje. We zijn al eind juli en ik heb deze maand zelfs nog geen +20K-loop gedaan. Vandaag is het niet al te warm en bovendien de laatste gelegenheid om een duurloop te doen. Het is zeker geen must en ik zie onderweg wel hoe lang ik het ga uithouden.
Gemakkelijkheidshalve vertrek ik identiek als een normale middagloop, aka Sequoia. De eerste vier kilometer zijn volledig hetzelfde. In plaats van rechts te draaien, rond het oude klooster, loop ik nu rechtdoor, onder de E40 en daarna verder richting Heverleebos. Ondanks alles verloopt dit gekend gedeelte vrij stroef. Het lijkt erop dat mijn lichaam er alles aan doet om af te zien van een langere duurloop.
Toch loop ik rechtdoor richting Heverleebos en zie dan wel of ik ter hoogte van de Herendreef terug richting Leuven loop of verder het bos in. Eer we zo ver zijn, staat mijn hoofd volledig op de lange afstand en denk ik niet verder na. Het lopen gaat vanaf dan ook gemakkelijker. De cijfers (snelheid, hartslag, …) tonen dit gevoel niet echt aan, maar het voelt opeens minder zwaar. Intussen begin ik te rekenen langs waar ik moet lopen om net boven de afstand van een halve marathon uit te komen.
Eénmaal in Heverleebos kies ik een bekend parcours, zijnde via Nieuwendreef en Parnassusbergdreef. Op die manier krijg ik ook de Poggio te verwerken. Deze zware helling komt dan net na een stijgend gedeelte van de Nieuwendreef. Deze laatste nodigt door zijn lang recht stuk uit om sneller te lopen. Na dit snelle stuk komt dan net de extra zware helling. Dit zorgt voor twee intensieve stukken achter elkaar en dat kan zeker wel tellen als training.
Intussen gaat het lopen heel wat vlotter dan de eerste kilometers; het is alsof ik nu kan blijven lopen. Op de Herendreef, terug richting Leuven, blijft de snelheid goed hoog liggen. Ter hoogte van de Celestijnenlaan heb ik net 17km achter de rug. Als ik nu doorloop, kom ik niet aan de 21km en dus draai ik opnieuw links, opnieuw de Dijleweg op. Vanaf hier loop ik het verkorte parcours van de Sequoia-ronde. Op die manier kom ik zeker boven de 21km uit en dus wordt mijn gesteld doel zeker gehaald. Bovendien is het zelfs niet echt moeilijk om een redelijke snelheid aan te houden. Met een hartslag net boven de 150 hs/min blijft de snelheid toch in de buurt van de 13km/u liggen.
Geen derde Sequoia-ronde vandaag. Het is vandaag nog warmer en we kiezen ervoor om vroeger en wat dieper in Heverleebos een (vierkant) rondje te gaan lopen.
Afspraak om 8:30u en dan vertrekken we met de auto naar onze startplaats aan Heverleebos. Op deze ochtend is het op dit uur toch al ver boven de 20°C. Gelukkig is er veel beschutting van de bomen. Het is dan ook de bedoeling om het rustig aan te blijven doen. De eerste en de derde kilometer bevatten elk een helling. Deze worden gelopen rekening houdend met de weersomstandigheden en met de af te leggen afstand; met de nodige reserves dus. Toch leggen we de kilometer met de tweede helling (van 61m tot 83m) af net boven de 5 min en dat is toch bijna 12km/u.
Ondanks het vroegere uur is het toch al behoorlijk warm. Het valt des te meer op wat de invloed van de zon is. Het verschil tussen schaduw en zon is echt opmerkelijk. Gelukkig verloopt het grootste gedeelte van deze omloop in de schaduw. Na de twee hellingen lopen we ontspannen, maar toch alles behalve traag. Het wordt een mooie duurloop en door het warme weer met vrij hoge vochtigheidsgraad kan dit duurlooptempo toch als extensieve training beschouwd worden. Met 12,3 km/u blijven we toch ruimschoots boven de 12 km/u.
De afdaling richting Zoete Waters en de daaropvolgende beklimming zorgt toch steeds voor een aparte noot. Zelfs de afdaling vlot naar beneden lopen, voelt al zwaarder aan dan anders. Je voelt de invloed van het zwoele weer heel duidelijk. De beklimming van de Poggio doen we elk op eigen tempo. Hier kan je echt over je limiet gaan waardoor de daarop volgende kilometers heel moeilijk worden.
Na deze zware helling zijn er nog drie kilometer af te leggen. Deze lopen we opnieuw in een vrij stabiel tempo en dit opnieuw goed onder de 5′ min/km. Ik ben alvast blij dat we niet gewacht hebben tot de middagpauze om deze tocht te lopen. Het zou echt té warm geweest zijn.
Morgen wandel ik een hele dag rond met mijn fototoestel waardoor ik geen snelheid zal halen, maar wel de nodige inspanningen moet blijven leveren. De resultaten hiervan vind je elders.
Na de tempoloop van afgelopen dinsdag, loop ik vandaag opnieuw op dezelfde manier, maar net iets verder. Door omstandigheden heb ik gisteren, woensdag, niet getraind met de collega’s van DCLA. Na de intensieve loop is een rustdag niet eens slecht, integendeel. Vandaag kies ik ervoor om een iets langere duurloop te doen. In de wetenschap dat op vrijdag ook niet getraind kan worden bij DCLA, mag het vandaag iets meer zijn.
In vergelijking met twee dagen geleden moet het vandaag een langeduurloop worden. Het is toch wel de bedoeling om minstens 20K te lopen. Ik kies ervoor om via dezelfde weg richting Heverlee te lopen en daar richting Vaalbeek en lus te maken. De eerste kilometers verlopen relatief rustig, maar zeker niet traag. Het principe van LSD is dus al om zeep. Na bijna 4K ligt de hartslag al regelmatig boven de 150 hs/min en zal daarna niet meer lager liggen.
Heverleebos
Na het saaie stuk via de weg, links en rechts van de spoorweg, draai ik opnieuw het bos in en kan de tocht naar Vaalbeek via de Herendreef beginnen. Er is duidelijk hard gewerkt in het bos. Links en rechts van de dreef zijn uitsparingen gemaakt om het water af te voeren zodat de paden weer beloopbaar zijn. Het is nu opnieuw aangenaam lopen.
Ik houd de intensiteit vrij constant. Op die manier blijft de ademhaling rustig en kan ik tegen andere lopers en fietsers nog op een normale manier iets zeggen. Op het lange stuk richting de ‘Poggio’, langs de Nieuwendreef, wil ik versnellen. In het achterhoofd blijven de Strava-segmenten toch een rol spelen. Zonder echt te weten waar er een segment begint of eindigt, begin ik te versnellen en wil ik dit volhouden tot aan de Poggio. Na de versnelling volgt dan wel onmiddellijk een steile klim. Dat wordt doorbijten.
Klaarblijkelijk op tijd met de versnelling begonnen, want toch een PR gelopen een deel van de Nieuwendreef. Het tweede gedeelte van de steile klim verliep behoorlijk zwaar (gem. hartslag 167 hs/min). Intussen zijn ze 12km ver en moet er nog een heel eind gelopen worden, gelukkig zonder zware hellingen (op eentje na). Het lange rechte stuk (Parnassusdreef) dat volgt, probeer ik opnieuw een evenwicht te vinden tussen voldoende hoge snelheid en rustige ademhaling.
Op de kruising waar ik eigenlijk links moest, twijfel ik even en daardoor loop ik er gewoon voorbij. Dan loop ik maar met een kleine omweg terug op het juiste pad. Met een hartslag rond de 156 hs/min blijf ik verder richting Leuven lopen. De afdalingen dienen dit keer niet om de hartslag te doen zakken, maar eerder om de snelheid opnieuw wat op te drijven. De laatste kilometers worden hierdoor toch vrij lastig, maar steeds met een hartslag onder de 160 hs/min.
De laatste helling zorgt voor de ultieme stijging van de hartslag en deze komt hierdoor tot boven de 170 hs/min. Niet echt uitlopen te noemen. Toch vind ik het een mooie training: 20K met een gemiddelde snelheid boven de 13 km/u en een gemiddelde hartslag van 155 hs/min.
Na de ziekte van vorige week, probeer ik het deze week iets rustiger te doen. Na een echt rustdagje doorgebracht te hebben in een saunacomplex, wordt er op dinsdag toch opnieuw gelopen. Hopelijk heb ik het verlies van vocht voldoende gecompenseerd en heb ik er vandaag geen last van.
Spijtig genoeg alleen begin ik aan mijn middagloopje tijdens de lunchpauze. Reeds van bij de aanvang gaat het vrij vlot en toch probeer ik niet te snel van start te gaan. Ik blijf verder vlot lopen, maar let toch op mijn ademhaling en zorg dat deze heel rustig blijft. Bij gebrek aan hartslagmeting is mijn gevoel en mijn ademhaling de enige rem.
Eénmaal voorbij de Celestijnenlaan gaat de snelheid toch iets meer de hoogte in. Op het Dijlepad blijf ik ruimschoots onder 4’30” min/km. Dit is eigenlijk iets meer dan vlot. Zolang de ademhaling langzaam blijft en het gevoel zegt dat ik het kan blijven volhouden, blijf ik deze snelheid verder lopen. Vanaf hier is duidelijk dat dit een eerder intensieve training wordt en veel minder een rustig duurloopje.
Zonder te willen overdrijven kies ik toch om via Heverleebos te lopen en niet rechts te draaien ter hoogte van de Sequoia’s. Het zullen dus 12km worden. Het blijft steeds vrij goed gaan en daarom blijf ik ook lopen boven de 13km/u. Het wordt wel hoe langer, hoe intensiever en ook hoe sneller. Zonder te meten, voel ik toch dat mijn hartslag steeds hoger ligt. Het zal dus schipperen worden tussen een hogere snelheid en hartslag onder een controle houden.
Na een kleine hindernis op de fietspaden aan het sportkot, drijf ik de snelheid toch opnieuw op. Als ik de laatste kilometers snel genoeg loop, kom ik waarschijnlijk aan een gemiddelde onder de 4’30” min/km. Dit zou zeer mooi zijn. Op de Karmelietenberg en Naamsestraat ga ik toch wel tot het uiterste (of toch bijna). Met een gemiddelde van 4’29” min/km of 13,4 km/u kijk ik toch tevreden terug op deze training.
