De kop is eraf. Vandaag heb ik mijn eerste loopje gedaan na de marathoninspanning van vorige week. Heel bewust heb ik tot vandaag gewacht om opnieuw te starten.
Sinds enkele dagen heb ik echt terug zin om te gaan lopen. De laatste drie weken heb ik echt weinig gelopen, zeker in aantal ‘sorties’. Het deed dan ook deugd om vanmorgen mijn loopkleren mee te nemen naar mijn werk. De rotine zit er niet meer in, maar dat zal wel snel terugkomen. Opnieuw starten, betekent wel oppassen op overdrijven. Ik mag nu niet in de val lopen en een blessure oplopen. Het loopje van vandaag zal zeker niet de oorzaak zijn. We houden het kort en traag.
De conditie is nog niet te veel achteruit gegaan. De hartslag blijft reletief laag, gemiddeld 134 hs/min. De snelheid draait dan ook maar net boven de 10 km/hr. De souplesse is er nog niet. Het loopt niet echt vlot. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de rustperiode en ook wel met het tempo. Het is echt een snelheid die ik niet gewoon ben. In de nabije toekomst, wanneer de lange duurlopen er terug aankomen, zal ik deze snelheid toch gewoon moeten worden. Aan deze snelheid is mijn hartslag vrij rustig en dat is net wat ik nodig heb tijdens de langere trainingen.
In de komende weken ga ik zeker wat aan mijn snelheid werken. Enerzijds moet ik jaarlijks mijn fysische evaluatietesten afleggen en hiervoor moet ik 2400m lopen binnen een bepaalde tijd. Als regelmatig lopen ben ik niet tevreden als ik hier geen maximum van de punten op haal. Anderzijds wil ik toch wel mijn marathonsnelheid iets verhogen. Een tempo van 5 min/km is waarschijnlijk vrij hoog gegrepen, maar toch wil ik dat tempo als doel voor ogen houden. Dit komt niet vanzelf, dus trainen zal moeten. Ik vrees zelfs dat ik mijn motto: “Ik train ervoor, maar leef er niet voor.” niet ga mogen houden. Ik zal mijn levenswijze iets moeten aanpassen en of ik dat nog wel wil?? Het belangrijkste is en blijft om blessurevrij te blijven en plezier te hebben voor, tijdens én na de trainingen.
Vandaag zijn we amper één dag na mijn eerste marathon. En wat voor een marathon! Gisteren kon je lezen hoe ik het ervan afgebracht heb. Vandaag is het maandag en terug een normale werkdag. Maar niet voor mijn benen!! De laatste kilometers hebben mijn benen heel veel afgezien van krampen en vandaag zijn mijn spieren er nog zeker niet van hersteld. Zoals elke sporter weet die ooit stijve spieren gehad heeft, weet hij of zij ook hoe ik mij vandaag voel. Met zekerheid kan ik nu al zeggen dat dit morgen nog niet over is.
In heel mijn voorbereiding naar dé loopwedstrijden der loopwedstrijden heb naast trainen ook veel trachten te lezen over wat langeafstandslopen allemaal inhoudt. Ik weet dus zeer goed dat je zo snel mogelijk na de wedstrijd aan je spierherstel moet beginnen door veel te drinken en eten. Ik moet toegeven dat ik deze tip zo goed mogelijk gevolgd heb. Beter nog, ik heb zelfs geen Duvel gedronken, waar ik toch wel naar uitkeek. Maar nu, een dag later zit ik toch wel met stijve spieren en geen oplossing. Sommigen hebben er zelfs een mooi woord voor uitgevonden: een spierkater. Vandaag durf ik zelfs zeggen dat je van een gewone kater (neen, niet die op vier poten) minder last hebt. En die duurt normaal gezien ook maar één dag.
Van verschillende collega’s op het werk en collega-lopers heb ik de gelukwensen gekregen. Het is voor mij een heel apart gevoel, omdat ik door de omstandigheden niet tevreden wil zijn van mijn resultaat. Het is natuurlijk wel zo dat ik mijn eerste marathon uitgedaan heb, maar niet echt uit gelopen. Bij het slapen gaan, blijft dit dubbel gevoel mij parten spelen en wil ik revenge. Mede door de bemoedigende woorden van Tom (zie reactie op gisteren) krijg ik toch al opnieuw zin om opnieuw te gaan lopen. Ja, zelfs om een nieuwe uitdaging van hetzelfde kaliber aan te vatten. In de loop van de avond had ik reeds een kalender bekeken en nu lig ik hier in mijn bed na te denken welke de volgende gaat worden: oktober is weer een heel populaire maand voor dergelijke uitdagingen.
Waarschijnlijk zal het woord ’testherstelloopje’ niet bestaan, maar dat is wel exact wat ik vandaag ga proberen. Sinds afgelopen zondag maak ik mij toch wel wat zorgen met de pijn in mijn rechterbeen. Zelfs tijdens een lichte jogging met de kids verdwijnt deze pijn niet na de opwarming. Wat heb ik fout gedaan?
Vandaag spreek ik af met enkele collega’s om tijdens de middagpauze wat te gaan lopen. Het wordt weer een schitterende dag: mooie zon, niet te veel wind en toch niet te warm. Tegen 12u zijn we zelfs met zeven om aan ons rondje via het Leuvens sportkot aan te vangen. Spijtig genoeg verliezen we al iemand na km 2 en iets verder draait een collega rechtsomkeer om onze verloren zoon te gaan zoeken. Zelfs al voor de start had ik beslist om het rustig aan te doen en ook het aantal kilometers te beperken. Zelfs aan dit tempo van 6’00 min/km begint de pijn weer de kop op te steken. Ik ga dan ook zeker niet versnellen en houd me aan mijn beslissing om niet de volledige “Sequoia’ (8,8km) te lopen. Aan de bewuste eerste splitsing neem ik, samen met collega Rik, de afslag om onze toer wat in te korten. We houden onze snelheid goed aan, met een korte vertraging wegens zwaar transport ter hoogte van Imec. Achteraf zal blijken dat dit een goede keuze was, want de resterende drie hebben hun toer nog wat uitgebreid en zullen 12km en sommigen zelfs 13km lopen.
Wij klokken af na 44,5 min en 7,4 km. Het enige positieve aan deze jogginig is de relatief (voor mij toch) lage hartslag. Het negatieve, bijna dramatische, is dat de pijn helemaal niet weggaat en zelfs beter en beter voelbaar wordt. Dit wordt echt een ramp om zondag de marathon van Antwerpen te kunnen uitlopen. Waarschijnlijk breng ik meer schade toe en hoe langer ik volhoud, hoe langer ik out zal zijn.
Dilemma !!
Intussen is het weer drie dagen geleden dat ik nog gelopen heb en eigenlijk ben ik nog steeds niet volledig hersteld. Er is duidelijk iets meer aan de hand. Vandaag wil ik toch nog eens proberen. Het is zondag en het weer is ideaal. Het zal dus toch een klein toertje worden; perfect om de kids te doen dus. Na een ‘luie’ zondagochtend kleden we ons samen om en zijn iets na 12u klaar om wat te gaan lopen. Zoals gezegd moet het sowieso voor mij rustig gebeuren.
We vertrekken richting Pellenberg en lopen voorbij hun beste vriendjes. Gelukkig is er daar niemand die ons ziet, want anders was het moeilijk om niet te stoppen. Iets verder komt er een serieuse helling aan. op de helling lopen we heel rustig naar boven en ik merk dat de hartslag reletief goed onder controle blijft. Dat zit dus toch goed.
Iets later krijgt Tibo een steek en wordt het moeilijk voor hem om nog aan dit tempo verder te lopen. Gelukkig zijn er overal binnenwegen en dus nemen we maar de kortste weg naar huis. Tobi daarentegen voelt zich prima en is dan ook moeilijk tegen te houden. Waarschijnlijk ook omdat zijn broer pijn heeft dat hij extra gemotiveerd is om sneller te lopen. Zodra we de grote baan overgestoken hebben, mag hij wat voorop lopen en een extra rondje lopen rond Sliepersveld. Zelfs als we bijna thuis zijn, is hij vragende partij om een extra rondje te lopen. Via de Bovenstraat valt dit natuurlijk tegen, want dit is een echt wel steile helling. Ik probeer er zelf eens wat sneller op te lopen en dat lukt toch aardig.
Toch blijf ik pijn hebben in mijn rechterbeen. Ik word nu echt wel ongerust. Volgende week staat de marathon om mijn agenda.
Sinds ik maandag gestorven en verrezen ben, heb ik nog niet gelopen. Eerlijk gezegd zijn mijn benen nog niet volledig hersteld, maar dat komt waarschijnlijk door gebrek aan echte rust.
Over de reden van het sterven tijdens de 30km-duurloop is het nog steeds wat gissen. Op dit ogenblik houd ik de twee dagen sauna als grootste schuldige. De twee dagen voor de duurloop heb ik doorgebracht in een saunacomplex. Dat is natuurlijk leuke ontspanning, maar zorgt toch wel af en toe voor een versnelde hartslag en vooral voor veel zweten. Veel zweten betekent dan ook uitdrogen. Op maandag was ik hoogstwaarschijnlijk niet volledig hersteld. Mijn vochtpeil stond nog te laag.
Gisteren was weer zo’n dag. Het weer was zomers en het was een verlofdag: er moest dus geprofiteerd worden. In tijden van ’tapering’ betekent dit niet dat ik een lange rustige duurloop ga doen, maar wel in de zon liggen met de recenste editie van Runners World. Vandaag probeer ik in de eerste plaats mijn vochtgehalte terug op peil te brengen. Water drinken is hierbij zeker de boodschap. Als het werk het toelaat, zit een rustig loopje er zeker in.
Tegen 12u ben ik klaar en kan ik aan mijn jogging beginnen. Onder een stralende zon en een fris windje is het echt aangenaam lopen. Spijtig genoeg ben ik vandaag alleen en dan wordt het weer moeilijk om echt rustig te lopen. Ook al weet ik het; ik loop altijd iets sneller wanneer ik alleen ben. Na maandag heb ik geleerd om niets te forceren na een dagje zweten in de sauna. Ik heb sinds gisterenavond vrij veel gedronken, maar water alleen geeft niet de nodige stoffen, zoals mineralen, om volledig te herstellen. Het bewijs voel ik meteen. Al van voor het vertrek voel ik enkele spierpijnen in mijn rechterbeen (kuit en dij) en de eerste minuten verdwijnen deze niet. Integendeel, de volledige loop zal ik deze blijven voelen.
Zoals verwacht ligt het tempo iets hoger dan oorspronkelijk gepland. Na de eerste kilometer zakt mijn hartslag zelfs niet meer onder de 140 hs/min. Ik controleer deze dan ook heel frequent, omdat ik niet wil dat mijn motor sneller moet pompen dan 150 keer per minuut. Gelukkig maar, ik flirt maar al te vaak met deze bovengrens en probeer me dan ook wat in te houden, zodat ik hieronder blijf. Op dat moment houd ik me de marathon voor ogen. Zou dit een haalbaar tempo zijn tijdens de marathon? Rond de 5’05” – 5’10” met een hartslag onder de 150 hs/min??? Als ik dit 42km volhoud, ben ik een zeer gelukkig mens. Natuurlijk denk ik ook vaak terug aan afgelopen maandag. Daar kon ik de 5’30” amper 30km volhouden en dan nog met heel veel doorzettingsvermogen. Zolang ik de echte oorzaak niet weet van die inzinking ben ik er niet gerust in.
De eerste prioriteit is nu toch wel die ‘spierpijnen’ wegkrijgen. Een goede massage zou zeker deugd doen, maar ook als je geen spierpijn hebt, is dit het geval!! Of niet soms?
Een nieuwe week, een nieuwe start; dit keer is dit bijna letterlijk te nemen. Afgelopen zaterdag heb ik deelgenomen aan een halve marathon en vandaag, maandag, wil ik dus enkel een rustige herstelloop doen. Gelukkig kan ik altijd rekenen op een collega om mee te lopen.
Iets voor 12 uur vertrekken we aan een rustige jogging en we doen zelfs een iets kleinere toer dan normaal, zodat ik zeker er echt van kan herstellen. De afgelegde afstand bedraagt 7,35 km en we hebben er 45 min over gedaan onder een zacht zonnetje.
