Gisteren was het een vrij zware DCLA-training, of beter gezegd: heb ik er een zware training van gemaakt. Vandaag moet er dus hersteld worden. Stil zitten is natuurlijk ook een manier van rusten, maar met dit mooie herfstzonnetje is stilzitten te moeilijk. Gelukkig vind ik een collega en beslissen we in extremis om onze lunchpauze al lopend door te brengen. Zonder te overdrijven spreken we voor het vertrek al af om rustig te lopen en het aantal kilometers te beperken. Voor de ingewijden betekent dit de midden-Sequoia, een goede 8 km.
Rond 12.15u vertrekken we met zijn tweeën. Andere collega’s waren dan al terug van hun looptochtje. Ook al schijnt de zon volop in ons gezicht, echt warm durf ik het toch wel niet noemen. Ik heb enkel een loopshirt aan en ondanks de 12°C en het mooie zonnetje, blijft de wind toch wel vrij fris. Het tempo ligt niet echt hoog, maar toch wel steeds boven de 11km/u en mijn hartslag blijft rond de 130 hs/min. Deze hartslag zou ik graag zien bij 12 km/u, maar hiervoor zal er nog vaak gelopen moeten worden, als ik dat überhaupt ooit kan halen.
De volgende kilometers lopen ongeveer analoog. Toch ligt de verhouding van snelheid/hartslag iets lager in de tweede helft. In ieder geval is dit een loop waar we beide kunnen blijven praten en we ons dus zeker niet aan ’t forceren zijn. Op de laatste helling komt nog een korte versnelling, maar een hartslagpiek van 158 hs/min bewijst dat zelfs op deze helling niet overdreven wordt.
Met een totaal gemiddelde snelheid van 11 km/u of een tempo van 5’25” min/km mag dit toch wel een mooie hersteltraining genoemd worden. Ik ben zelfs tevreden zijn om een loop met deze gegevens als een herstelloopje te kunnen catalogeren.
