Na de marathon van Rotterdam van afgelopen zondag had ik toch enkele dagen nodig om te bekomen. De spieren hebben zowel op zondag als de dagen erna perfect hun dienst bewezen. Van stijfheid was helemaal geen sprake. Toch houd ik me aan een volledige rustperiode van 5 dagen.

Psychologisch had ik het iets moeilijker. Ik had voor mezelf een doel gesteld dat ik niet gehaald heb. Dat is balen en vereist een verklaring. Tot op vandaag is die verklaring er nog steeds niet. Wat wel duidelijk is, is dat ik een maag heb die extra aandacht verdient. Bij het minste verhoogd stressniveau, werkt dit lichaamsdeel niet meer zoals het hoort en daarmee moet ik echt rekening houden. Het probleem is dat een verhoogd stressniveau moeilijk te simuleren is.

Vandaag is het in ieder geval mijn wederoptreden. Het is niet alleen mijn eerste loopje sinds de extreme inspanning van vijf dagen geleden; het is eveneens het eerste contact met mijn trainingsvrienden van DCLA. Verscheidene keren heb ik mijn verhaal mogen doen.

Natuurlijk moet er ook gelopen worden. Sinds het zomerseizoen wordt er niet alleen een ander parcours gelopen. Er wordt bovendien op twee plaatsen gelopen. Eén groep loopt in Heverlee en één groep loopt in dezelfde omgeving als tijdens de winter. De zomertoer brengt ons eveneens naar Linden. Dit betekent meer dan voldoende hoogtemeters en bovendien vrij veel onverhard terrein.

Vandaag is het alvast mooi weer. De zon is al bijna de hele dag van de partij en ondanks er buien voorspeld zijn, zal het nog droog blijven tijdens onze duurloop. Er staat een fris briesje, maar desondanks duidt de thermometer toch op 15°C. Ik loop dus al zeker in short, maar kies toch voor een loopshirt met lang mouwen. Achteraf blijkt dat een gewoon t-shirt ook warm genoeg zou zijn.

Met de nodige schrik start ik toch met ‘mijn’ loopgroep zonder goed te weten of de marathon ook effectief helemaal verteerd is. De eerste kilometers verlopen alvast vlot. Daarna komen de eerste hellingen eraan. Het tempo ligt iets lager en ook deze beklimmingen verteer ik zonder noemenswaardige problemen. Ik kijk dan ook zelden naar mijn horloge. Als ik al kijk, is het omdat ik na een ‘piep’ nieuwsgierig ben hoe lang we over de laatste kilometer gedaan heb.

Ook na halfweg houd ik me gedeisd. Ik meng me zeker niet met de koplopers. Ik loop met veel plezier helemaal achteraan en merk dat ik zonder problemen vlot volg. Lopend probeer ik alle problemen met spieren en gewrichten tijdig te voelen. De rechter hamstring blijft het enige voelbare. Voorlopig blijft dit ‘probleem’ steeds voelbaar, maar beïnvloedt het mijn lopen quasi niet. Ik maak me er dan ook geen zorgen over. Voorzichtig blijven, is wel aangewezen.

Toch blijft ‘een marathon lopen’ door mijn hoofd spelen. Ondanks de zware inspanning die ik daarvoor moet leveren, kan ik amper wachten om deze uitdaging opnieuw aan te gaan.

Een werkweek eindigt steevast met een DCLA duurloop op vrijdagavond. Het is de laatste keer dat er moet gelopen worden vooraleer we overschakelen naar het zomeruur en dus ook de laatste keer de wintertoer.

Het weer is eigenlijk ideaal te noemen. Het is niet echt koud, maar er staat toch een vrij fris briesje. De eerste korte broeken komen toch al tevoorschijn; voor korte mouwen is het toch nog wat te vroeg. Ik blijf toch kiezen voor een lange broek en met een T-shirt onder mijn loopshirt (met lange mouwen).

De eerste drie kilometer worden relatief rustig gelopen aan 11,5 km/u (=5’20″min/km). De vierde kilometer is qua reliëf de zwaarste en wordt ook iets trager afgelegd. De volgende helling, richting Bed van Napoleon, wordt er niet meer ingehouden, integendeel. Deze steile helling wordt opgelopen aan 12 km/u. Boven wordt er wel wat rustiger gelopen, zodat iedereen terug kan aansluiten. We zijn de brokkenlopers niet, hé.

Vanaf hier gaat de snelheid niet meer dalen, integendeel. We lopen niet meer onder de 12km/u, eerder aan 12,6 km/u. Met de neuzen richting Linden en verder naar Kessel-Lo, komt er wel een afscheiding. Met enkele lopen we nog wat sneller, richting 13,5 en zelfs 14 km/u. Aan deze laatste snelheid gaat mijn hartslag wel omhoog, tot boven de 160 hs/min. Dit is duidelijk niet meer aan mij besteed om heel lang vol te houden, maar met maar enkele kilometers in het verschiet, ga ik vlot mee met de twee koplopers.

In de laatste rechte lijn, tot aan de abdij van Vlierbeek, blijft de snelheid zo hoog. 500m voor het einde van de weg, versnel ik en schakel over op een hogere snelheid van 17km/u. De laatste kilometer houd ik het opnieuw heel rustig en loop zo uit, als cooling down, tot aan de atletiekpiste.

De zware voorbereiding voor de marathon van Rotterdam binnen drie weken, loopt bijna op zijn einde. Vooraleer we zondag de ultieme test lopen, de VijverRun (33K) in Heusden-Zolder, loop ik op vrijdagavond de wekelijkse duurloop met de loopgroep van DCLA. Daarna staan de weken tapering op mijn programma.

Afgelopen woensdag heb ik een lange en intensieve training afgewerkt, mét nieuwe schoenen. Vandaag, op vrijdagavond, loop ik opnieuw met deze nieuwe schoenen. Reeds van bij de start voel ik dat ik niet volledig hersteld ben van de vorige training. De kuitspieren voelen nog stijf aan. Hopelijk verdwijnt dit gevoel tijdens deze duurloop.

De eerste kilometers verlopen gelukkig niet al te snel. Na 10 min komt er al een eerste moeilijk stuk, beginnende met een stijgende kasseiweg, gevolgd door een een nog steiler stuk in het Lindenbos. Tijdens het lopen door het bos denk ik al aan wat me zondag te wachten staat. Dan moet er 33km gelopen worden over onverhard terrein. Dit is duidelijk heel wat vermoeiender dan over een brede asfaltweg. Hopelijk blijft het droog tot dan.

De eerste helft of de eerste 7 km worden gelopen op meer dan 37 min. Dit betekent dat we gemiddeld amper 11,3 km/u lopen. De tweede helft zal sowieso sneller gelopen worden. Zoals gezegd loop ik minder dan 48 uur later een wedstrijd als extra lange duurloop. Ik wil dus niet te veel energie verspillen en zal mij dan ook niet moeien in de versnelling die er op het einde vaak aankomt.

De tweede helft is amper aangebroken of de snelheid ligt al heel wat hoger. De gemiddelde snelheid tijdens de tweede helft bedraagt 12,5 km/u, met een snelste kilometer van 4’37” min/km. Als je de volledige duurloop bekijkt komen we aan een gemiddelde snelheid van 11,8 km/u of 5’04” min/km. Als ik mijn hartslag bekijk, bereik ik drie maal een piek van 156 hs/min. Dit gebeurt twee maal op het einde van een beklimming en één maal op het einde, op het stukje door het Heuvelhofpark.

Gelukkig is de stijfheid van de kuiten verdwenen tijdens het lopen en heb ik er ’s avonds, tijdens het eten van de spaghetti in de Elfkamper, niets meer van gevoeld. Hopelijk ben ik zondag voldoende uitgerust tijdens de 33km van de VijverRun in Zolder.