Tag archieven: DCLA

Allerlei, Lopen, Sport, Wedstrijd

Eindejaarscorrida Leuven 2019

Een reactie plaatsen

Een wedstrijd georganiseerd door je eigen club mag je niet missen.

In 2018 was dit nochtans wel het geval. Door een aanslepende blessure moest ik vorig jaar verstek laten gaan. Gelukkig bracht de kiné me er terug bovenop. De laatste maanden gaat alles vrij goed en sta ik dit jaar op 29 december opnieuw aan de start.

Na mijn laatste marathon heb ik weken, zoniet maanden in een runners’ high verkeerd. De wedstrijden die erop volgden (veldloop Leuven, HM Flawinne, …) verliepen allemaal vrij goed. De trainingen worden al serieus opgedreven en het goed gevoel blijft.
Ondanks deze wedstrijd een bepaalde belangrijkheid heeft, pas ik mijn trainingsschema niet aan en blijf ik werken aan een stevige basis voor de volgende marathon (London 2020). Mijn weektotalen bedroegen in november steeds meer dan 80km en zijn in december zelfs opgelopen tot 100km. De laatste week, deze van de Corrida, houd ik me aan het schema met een stevige snelheidstraining op woensdag en een vlotte wintertoer op vrijdag. Veel wordt er dus niet getaperd.

Op zondagochtend, de dag van de wedstrijd, is het echt wel koud. Gelukkig loop ik de langste afstand en is de start pas voorzien om 11.15u. Toch was ik al vrij vroeg ter plaatse. Om 10u stonden Tibo en Tobi aan de start. Met een 41ste en 33ste plaats doen zij het meer dan goed. De toon is gezet; ik weet dus wat me te doen staat: knallen!

Mijn opwarming begint niet echt zoals gehoopt. Tibo is gelukkig mijn begeleider, maar door mijn kledij te moeten dragen, verliest hij zijn handschoen die de dag voordien pas was gekocht. Na een kleine zoektocht en toiletbezoek was het hoog tijd om mijn opwarming aan te vatten. Ik zoek een rustig plaatsje uit in het overvolle Leuven en loop daar wat heen en weer en doe aansluitend wat versnellingen. De dynamische opwarmingsoefeningen zijn nog steeds niet aan mij besteed. Hierin heb ik nog veel te leren. Enkele minuten voor de start neem ik plaats in het overvolle startvak.
Zoals steeds zijn er minder snelle lopers die vooraan postvatten. Net iets luider dan nodig zeg ik tegen mijn marathoncollega Tom Van Ongeval dat ik dit jaar veel rustiger ga starten dan vorige keer en dus niet veel sneller dan 3’15″/km zal lopen. Het mist zijn doel niet; sommigen draaien zich om en beseffen dat ze minder snel lopen en dus niet echt op de juiste plaats staan. Wetende dat Tom heel wat sneller zal starten is het voor hem nog meer van belang. Ik probeer dit keer echt niet té snel te starten om zo mijn snelle energiebronnen nog wat te sparen voor de tweede helft van de wedstrijd. Zo gezegd, zo gedaan!

De start verliep toch nog steeds vrij moeilijk. Het is echt oppassen om niet ten val te komen en niemand te doen vallen. Gelukkig geraak ik er goed door en kan al vrij snel mijn cruisesnelheid aannemen. De eerste kilometer klok ik af op 3’28”. Niet echt té snel dus. Natuurlijk lopen er dan al veel lopers voor me, ook enkele die ik graag achter me had gezien (of beter gezegd: niet had gezien). Echt veel zorgen maak ik me niet. Het gevoel is echt wel goed.
Na enkele kilometers liggen de meeste posities al vast. Gelukkig zijn er enkele toeschouwers en seingevers die luidop het aantal lopers tellen. De eerste keer hoor ik een getal in de 50. Mijn doel om bij de eerste 50 te eindigen is dus haalbaar, mits ik nog enkele lopers inhaal. Er zit dus niets anders op dan het tempo aan te houden (versnellen zit er niet meer in, vrees ik) en hopen op wat meer verval bij de anderen. Voorlopig blijf ik rond de 3’35” min/km lopen en dit is toch wel iets sneller dan verwacht.

Hoe meer de kilometers vorderen, hoe meer lopers ik kan inhalen. Het verval is bij mij dus toch iets minder dan bij de anderen. Bij het inhalen van collega’s DCLA kan er toch steeds een aanmoedigend woordje af. Na éénmaal de teller in de hoge 40 gehoord te hebben, hoor ik na 9km al een cijfer korter bij de 40. Op dat ogenblik kan ik zelfs lopers inhalen die ik nog nooit voor ben geweest.

Dit wordt duidelijk een persoonlijk succes. Mijn doeltijd van 45min wordt zeker gehaald.
De laatste kilometers worden steeds zwaarder, maar dankzij het kunnen inhalen van enkele gekende ‘snellere’ lopers, blijf ik een goed gevoel hebben. De laatste kilometer is er echt nog een strijd en haal ik het beste in me naar boven en leg deze nog af aan een tempo van 3’24”

Deze schitterende wedstrijd sluit dan ook een mooi jaar af met enkele hoogtepunten op sportief vlak, maar ook met dieptepunten.
De trainingen verlopen perfect op schema en 2020 zal hopelijk een nog beter jaar worden, met als uitschieter toch wel het AbbottWMM Wanda Age Group World Championship in London op 26 april 2020.

Lopen, Sport, veldloop, Wedstrijd

DCLA Veldloop 2019

Een reactie plaatsen

Na een lange zomer met drie marathon (Boston, Puurs en Chicago) komt de winter eraan met wedstrijden in het veld. DCLA opent dit nieuwe veldloopseizoen.

Vorige winter was een ramp. Na de eindejaarsmarathon, Berlijn 2018 die wel een succes was, bleven de billen, hamstrings en de pezen in die buurt me parten spelen. Dankzij kiné Dennis Laerte werd een een revalidatieperiode ingelast en was ik net op niveau voor het voorjaar. Nu, na een schitterende eindejaarsmarathon, is het opnieuw opletten geblazen. In ieder geval kan ik al opwarmen zonder pijntjes te voelen en eerlijk gezegd, dat doet deugd.

Mijn laatste cross dateert van exact een jaar geleden. ondanks mijn blessure heb ik vorig jaar toch deelgenomen aan de veldloop van DCLA in 2018. Als net geen vijftiger liep ik toen nog met de Masters +35 over een afstand van 6.5km. Dit jaar krijg ik 4,2km voorgeschoteld en ben er eerlijk gezegd niet kwaad om. Ondanks mijn specifieke marathontrainingen van de afgelopen maanden wordt dit totaal iets anders. Lopen tot je niet meer kan en dat volhouden tot de finish.

Voor de start warm ik samen op met enkele collega’s van DCLA mét ervaring. Na een korte opwarming op de weg is het tijd om die spikes aan te trekken en het gevoel van die dunne schoentjes met pinnen terug te krijgen. Het is toch wel een heel andere vorm van lopen. Eerst doe ik enkele voorzichtige versnellingen in de buurt van mijn sporttas om eventueel nog wijzigingen te kunnen aanbrengen, zoals kortere of langere pinnen, veters vaster of losser, … Alles voelt goed en na een laatste stress-plasje ga ik richting start om daar nog wat verder op te warmen met nog korte versnellingen. Bovendien is er nog wat tijd om ‘oude’ bekenden tegen te komen en wat te socializen.

Perfect volgens de regels en op schema wordt de wedstrijd op gang geschoten. In tegenstelling tot de vorige jaren ben ik dit jaar iets beter weg. De ‘oudere’ masters lopen samen met de jongere scholieren en die mannen lopen niet alleen sneller, ze starten vooral ook sneller. Het is in de eerste bochten toch wel wat wringen. Na enkele bochten en smalle loopstroken loop ik opeens samen met Marc Neefs, de winnaar van vorig jaar. Dit kan alleen maar betekenen dat ik zeker snel genoeg gestart ben. Ik sta er helemaal niet bij stil of hij dan wel goed of slecht vertrokken is. In ieder geval is het nu hoog tijd om rustig te blijven want er staan nog wel wat rondjes te wachten. Elk rondje staat voor meerdere bochten, een stevige helling en zelfs enkele hindernissen in de vorm van strobalen.

In tegenstelling tot stratenlopen heb je hier helemaal geen tijd om rond te kijken. De prioriteit ligt vooral in het zoeken van de ideale lijn: zonder putten, plassen, boomstronken of andere obstakels die het lopen kunnen tegenwerken. Zelfs naar de horloge kijken, wordt al moeilijk. Gelukkig hoor ik (als ik het al hoor) het einde van elke afgelegde kilometer. Een eerste kilometer in 3’38” is voor mij echt wel snel en misschien zelfs iets té snel. De hartslag bedraagt intussen al +160 bpm. Dit is een cijfer wat ik op intervaltraining nog niet zag.

Het tweede rondje is het vooral geconcentreerd blijven en de snelheid hoog houden. De tweede km wordt afgeklokt na 3’53”. Dit is nog steeds heel behoorlijk, maar de motor draait warm, hopelijk niet te warm. Met +170bpm in koude en regen komt dit in de buurt van een overdrive. Mijn voorligger heeft intussen al wat afstand genomen en dus is het plaatsbehoud nu mijn prioriteit. Ik hoor niet onmiddellijk iemand achter mij, geen scholier en ook geen master. Pas in de derde ronde lopen we iets verder en is er een 180° bocht waardoor we een goed zicht krijgen op de anderen. Hier merk ik een relatief grote voorsprong op de achterliggers. Het plaatsbehoud moet dus mogelijk zijn. Vertragen is wel niet aan de orde. De ademhaling is de enige die versnelt. Vanaf nu concentreer ik me hierop. Rustig en zo diep mogelijk ademen wordt de hoofdopdracht.

Na vier rondjes bereik ik, toch wel uitgeput de finish. Met een opgelopen achterstand van 30″ kan ik mezelf niks verwijten en had ik zeker geen plaats kunnen opschuiven. Maar welke plaats heb ik nu? Ik heb er totaal geen zicht op. Hoeveel masters waren er nog voor me? Na aankomst hoor ik de speaker iets zeggen en dacht te horen dat mijn voorligger tweede was. Maar dit was te mooi om waar te zijn: hij was derde. Ik word hiermee vierde en val dus net naast het podium.

Uitslag M50
Lopen, Sport, Wedstrijd

20ste Eindejaarscorrida Leuven 2017

1 reactie

Er is geen betere jaarafsluiter dan een wedstrijd georganiseerd door je eigen club (DCLA) over de straten van je eigen stad (Leuven).

Ondanks dit eerder een recreatieloop is, wordt het ten huize ‘Hesy’ als een doel beschouwd waar geschitterd zal worden. Reeds om 8.30u zijn we dan ook ter plaatse, zodat de kids tijdig aan hun opwarming kunnen beginnen. Het opwarmen gebeurt samen met de andere jeugdatleten van DCLA door hun respectievelijke trainers. Iets voor het effectieve startuur gaan we allemaal samen naar de start en stijgt de spanning. Nadat het t-shirt overhandigd werd, mag het startschot gegeven worden voor de wedstrijd over 4km.

De favorieten maken hun rol meer dan waar en enkele minuten na de koplopers passeren Tibo en Tobi ook de finishlijn. Zij bevestigen hier opnieuw hun talent door na 4200m als eersten van de DCLA-miniemen te eindigen in respectievelijk in 16’38” en 16’58”.
          

Na hun aankomst heb ik nog een uur eer ik aan mijn wedstrijd moet beginnen en kan hen dus nog eerst uitgebreid feliciteren en begeleiden in de cooling down.

Een half uur nog. Mijn opwarming mag nu wel starten. Het is intussen wel 12°C! Op 31 december begin ik mijn opwarming in short en T-shirt. Het zwaarste stuk is volgens mij toch wel de lus in het stadspark. Deze wil ik dan ook nu al eens doen, maar kom in de staart van de 8km-wedstrijd terecht. Hier wordt echt niet snel gelopen en dus kan ik heel rustig opwarmen, té rustig eigenlijk. Na een stukje over de weg doe ik de lus door het park nog een tweede maal. Het ligt er echt wel vettig en het zal straks uitkijken worden om hier niet uit te glijden. Hierna begeef ik mij richting start en doe nog enkele versnellingen in de Bogaardenstraat.

Na twee aftellen geeft Carl Devlies het startschot en beginnen we aan de 12km race door Leuven. Het lopen gaat onmiddellijk vlot en ik word door niemand gehinderd. Ik stond duidelijk ver genoeg vooraan en loop eigenlijk veel te snel richting station en in de Maria Theresiastraat. Resultaat: een eerste kilometer in 3’21”. Dit is echt wel te snel voor mij. De tweede kilometer verloopt dan weer wel normaal en hier word ik dan ook door de betere lopers ingehaald, waaronder enkele collega Brokkenlopers: Davy en Stijn.

Na de tweede kilometer volgen nog 10 zware kilometers en probeer ik mijn positie te verdedigen. Spijtig genoeg kan ik niet verhinderen dat ik toch nog enkele keren word voorbijgelopen. Van de omgeving of publiek kan ik spijtig genoeg niet genieten. Ik heb mijn volle aandacht nodig om te zien waar ik best loop. Het zijn soms vrij smalle straatjes, met kasseien belegd en waar de stoepen gebruikt worden om de scherpe bochten wat af te ronden. Mijn voorgangers lopen niet echt verder uit, maar ik kom ook geen stap dichter. De eerste vrouw, Charlotte Dewilde, samen met fenomeen Chris Wouters (hij loopt vandaag ALLE wedstrijden!) blijven mijn mikpunt.

Moet ik nu tevreden zijn met 44’02” als eindtijd? Eigenlijk wel en ook weer niet. Ik loop weliswaar bijna 2 munten sneller dan vorig jaar, maar de kapitale beginnersfout met een te snelle eerste kilometer. Had er zonder deze fout meer ingezeten? Geen idee en we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Eén ding is zeker. Ondanks mijn stijgende leeftijd blijf ik verbeteren. Terwijl ik vorig jaar 75ste van de 2166 werd in 45’54”, eindig ik dit jaar als 41ste van de 2171 in 44’02”. Trouwens met deze tijd was je in 2016 ook 41ste 🙂

 

 

Lopen, Sport, veldloop, Wedstrijd

Dommelloop in Neerpelt

Een reactie plaatsen

Met amper éénmaal gelopen deze week en dan nog met lichte pijn aan de knie verschijn ik aan de start van mijn tweede veldloop. Vrij snel na aankomst in Neerpelt, warm ik samen met Tobi op voor de SACN Dommelloop 2017.

De tempoloop van vrijdag verliep zonder noemenswaardige problemen alhoewel ik nog steeds iets voelde, maar niet genoeg om in de zetel te houden. Ruim op tijd rijd ik samen met Tobi naar het Dommelhof in Neerpelt, of is het nu al Pelt? Als enige deelnemers van DCLA Leuven, kunnen we gelukkig gebruik maken van de tent van DCLA Halen. Echt gelukkig, want na een lichte regenbui, begint het zelfs te hagelen en wordt de grond alleen maar natter en ook vettiger.

Samen lopen we een A- en een B-ronde om het parcours te verkennen en als initiële opwarming. Op dat ogenblik ligt de ondergrond er nog perfect bij en voorspelt dit een snelle veld-/bosloop. Na deze korte opwarming kunnen we onze jas al aan de kant laten en lopen samen een grotere C-ronde als effectieve opwarming, van Tobi. Hiermee wordt het voor mij snel duidelijk waarom dit een zwaardere wedstrijd genoemd wordt Er moeten meerdere korte, maar steile klimmetjes verwerkt worden. Na de hagelbui liggen er alsmaar meer drassige stukken en kan je er nog moeilijk langslopen. Het wordt dus toch een echte veldloop, maar dan eentje tussen de bomen van het Dommelhof.

Na de specifieke opwarmingsoefeningen maakt Tobi zich klaar voor zijn wedstrijd. Ondanks de koude en natte wind loopt hij enkel in singlet. Ik zorg er dan wel voor dat hij zijn laatste warme shirt pas moet uittrekken net voor de start. Zijn ambitie is opnieuw een podiumplaats en hierdoor staat hij echt wel nerveus aan de start. Bovendien horen we hier dat er een topper aan de start staat en dat er dus enkel nog voor de tweede plaats kan gelopen worden. Hopelijk lukt het.

Bij de start is hij niet echt met de eerste weg en gaat ongeveer als achtste de eerste bocht in. Na de kleine rond hangt hij op een vijfde stek. Hopelijk heeft hij goed gedoseerd en kan hij zijn ambitie waarmaken. Ik moet wachten tot na de grote ronde eer ik hem opnieuw zie. De favoriet komt inderdaad ruimschoots voor de tweede aan. Na even wachten zie ik Tobi als tweede aankomen!! Tweede podiumplaats op twee wedstrijden!!

Na de euforie is het tijd dat ik aan mijn wedstrijd begin te denken. Gelukkig blijft de tent van DCLA Halen staan voor de niet-jeugdige veldlopers. Ondanks het koudere weer, 5°C, kies ik er toch voor om ook in singlet te lopen en zonder handschoenen. Het kan raar lijken, maar de enige plaats waar je tijdens het lopen koud kan krijgen is aan de handen. Het is intussen gelukkig droog en bovendien lopen we minder dan een half uur. Dat moet zonder handschoenen dus wel lukken.

Als opwarming loop ik nog twee keer de grotere C-ronde en besef hiermee des te meer wat het betekent om telkens die beklimmingen te doen. Intussen leer ik mijn collega’s van DCLA Halen kennen en krijg nog enkele tips mee. Daarna is het mijn beurt om aan de start te verschijnen. Ook hier starten de juniors samen met de masters en in dit geval zelfs met alle masters, ook de 50-plussers. Met een dergelijk grote groep starten is niet evident. In de eerste bocht heb ik dan ook niet de positie die graag gehad zou hebben. De plaats of rangschikking is voor mij niet van belang, maar de snelheid die ik kan lopen, zou ik mogelijk moeten zijn. Er moet dus snel ingehaald worden.

De eerste ronde loop ik echt al heel intensief, hopelijk kan ik dit nog drie ronden volhouden. Bovendien besef ik opeens waarom er langere spikes bestaan. De ondergrond is op sommige plaatsen zo drassig dat ik zelfs met spikes wegglijdt. Wie had dat gedacht? De voeten zijn al nat, maar daar heb ik gelukkig niet te veel last van. In de tweede ronde is het inhalen voorbij en is de enige zorg om niet meer ingehaald te worden. Liefst zou ik zelf nog iemand inhalen. Dit laatste lukt niet meer. De enige opgave blijft nu om degene die net achter mij loopt niet meer te zien. Hij mag eventueel nog hoorbaar -want hij hijgt duidelijk ook- achter mij lopen; ik zou hem niet graag in mijn gezichtsveld (en dus voor me) zien lopen.

    

Het duurt tot halfweg de laatste ronde eer hij echt het spoor moet lossen. Anderzijds word ik toch nog door iemand anders ingehaald en moet ik dus toch nog een plaatsje vrijgeven.

Tijdens deze vier ronden of 6850m heb ik niet alleen het beste van mezelf gegeven. Tobi heeft (volgens mij) meer dan zijn best gedaan om te supporteren voor zijn papa. Niet minder dan drie keer per ronde stond hij mij aan te moedigen! Zoiets doet deugd. Spijtig genoeg kon ik de lopers voor me niet meer bijhouden ondanks hij me telkens vooruit schreeuwde. DANK JE, Tobi!!

 

Met deze inspanning zie ik mezelf op de 15de plaats staan in de uitslag van alle masters. Wat dit exact betekent voor de +45-ers, weet ik niet, waarschijnlijk 5de.

Uitslag Min05 Heren
Uitslag Masters Heren

 

Lopen, Sport, Training

Na de rust, opnieuw het werk hervatten

Een reactie plaatsen

Vorige week maakte ik melding van een opkomende blessure aan mijn linker knie en onmiddellijk bouwde ik een kleine week rust in. Na de langere duurloop op zondag duurde het tot vrijdag eer ik opnieuw de loopschoenen aantrok.

Op vrijdag stond het jaarlijks etentje van de brokkenlopers geprogrammeerd en een etentje wordt steevast voorafgegaan door een loopje. Het is vrijdag en dus wordt er een duurloopje gedaan. Zonder te kiezen voor een alternatief parcours vertrekken we met velen voor de traditionele wintertoer. We zijn duidelijk met meer starters dan gewoonlijk. Het etentje van vanavond zal er zeker iets mee te maken hebben.

Vaak wordt er vrij snel gelopen en ook ik doe er aan  mee, in de mate van het mogelijke. Dit keer wil het minder intens houden en zal des te meer naar mijn knie moeten luisteren. Vandaag wijken we er niet van af en valt de groep al snel uit elkaar. Het tempo gaat al vrij snel iets hoger liggen. Hoger betekent nog niet snel, maar als ik niet in de val wil trappen om toch te snel te lopen, moet ik na 7 minuten al enkele lopers laten gaan. Ik houd me in en blijf een stevig, maar niet te snel tempo lopen.

Iets later haal ik een andere loopgroep in en samen met één loper hiervan zetten we ons tempo van 4’20” à 4’30” verder. Halfweg zijn we toch opnieuw met vier en gaat het tempo toch nog de hoogte in. Ditmaal laat ik me wel verleiden en bepaal mee het hogere tempo (+/- 4’00″/km). Tot op het einde blijven we met zijn tweeën het hoge tempo aanhouden waardoor het toch nog een vrij stevige duurloop geworden is.

Hierna is het tijd voor ons jaarlijks etentje en wordt er niet op een calorie meer gekeken. Integendeel, het moet zo lekker maar niet zijn.

 

Lopen, Sport, veldloop, Wedstrijd

Veldloop in Leuven (DCLA)

Een reactie plaatsen

Van primeurs gesproken: mijn allereerste veldloop wordt de eerste veldloop van DCLA in de recente geschiedenis.

Vanuit de club verwachten ze natuurlijk een grote opkomst van eigen atleten. Vooral de jeugd krijgt de uitdaging om met meer dan 100 atleetjes aan de start te verschijnen. Wij zijn alvast van de partij al zal het maar met één deelnemer zijn, Tobi. Tibo ligt namelijk in het gips en is weliswaar aanwezig, maar dan enkel als toeschouwer.

Tobi loopt er al enkele dagen heel zenuwachtig bij. Hij droomt van een podiumplaats, ook al is hij daar vorig jaar, in Vlaams-Brabant niet in gelukt. Voor mij telt enkel zijn prestatie. Het hangt dan niet van hem af op welke plaats hij eindigt, als hij maar het beste van zichzelf gegeven heeft. Hij houdt zijn zenuwen amper de baas en dit uit zich in wat hij mag/moet/kan eten tot met welke lengte van spikes er gelopen wordt. Ruim op tijd zijn we aan de DCLA tent en kan hij samen met de clubgenoten aan de gezamenlijke opwarming beginnen.

De wedstrijd zelf verloopt zoals het hoort. Hij vertrekt niet té snel, ongeveer als achtste en halfweg passeert hij me als vierde. Nu is het kwestie van focussen en volhouden. Aan het keerpunt, na drie kwart wedstrijd kan hij zijn voorligger inhalen en heeft zo een podium-plaats op zak. Gelukkig kan hij dit volhouden tot aan de eindmeet. Daar worden de drie eersten als echt VIP’s begeleid naar het podium, waar ze eerst nog een flesje water krijgen vooraleer de verdiende medaille overhandigd wordt door de voorzitter van DCLA.

Een goede twee uur na de start van de miniemen staat de start van de masters geprogrammeerd. Na lange twijfel besluit ik toch maar mee te lopen. Ik heb geen enkel excuus meer om niet mee te lopen. Gisteren, daags voor de wedstrijd, ben ik nog mijn spikes (schoenen) gaan kopen bij Running Center in Leuven.  Na een deskundige uitleg en verschillende schoenen gepast te hebben, kies ik voor deze: Saucony Kilkenny.

Met enkele brokkenlopers willen we deze DCLA-veldloop niet missen. Jeroen had er zelfs al een marathon opzitten en kwam zo goed als rechtstreeks naar de veldloop. Ieder warmt op zijn manier op maar toch allemaal minstens een keer het parcours verkennend. Na mijn verkenningsrondje twijfel ik zelfs of ik wel met de nieuwe spikes ga lopen. Ondanks de regen van afgelopen nacht ligt het parcours er droog bij. Zou ik niet beter lopen in mijn trailschoenen?

Uiteindelijk laat ik mij door de ‘specialisten’ overhalen om toch met spikes te lopen. En waarom niet? Ik ben ze speciaal voor vandaag gaan kopen en moet er toch ooit eens mee lopen. Vooraleer te starten loop ik nog wat kleine rondjes over het gras en voel dat de spikes perfect aanvoelen. Het zijn natuurlijk geen dikke dempende schoenen, maar het gevoel is aangenaam. Hiermee moet het zeker lukken.

Als Master van net geen 50 jaar start ik samen met de masters van 35-50 jaar én de juniors (17-18 jaar). Mijn doel is een goede race lopen, zonder te vallen en zonder echt stil te vallen. De start is al een moeilijkheid op zich. Met de eerste starten is geen goed idee, maar helemaal achteraan starten nog minder. Het wordt dus proberen door te lopen, zonder ingesloten te zitten. Dit lukt aardig ook al moet de eerste kleine ronde enkele keren inhouden vooraleer te kunnen inhalen. Op sommige plaatsen is de doorgang niet geschikt om te passeren.

Van een plaats of rangschikking is het helemaal gissen. Geen enkel idee heb ik op welke plaats ik ergens hang. Gelukkig, hiervoor dan toch, is er een keerpunt en kan ik zien waar de snellere masters ergens lopen. Davy loopt nog steeds niet té ver voor me uit en dus ben ik zeker dat ik ook goed in het ritme zit.

De kilometertijden blijven onder de 4 minuten en hiermee ben ik echt tevreden. Bovendien kan ik nog steeds af en toe iemand inhalen en dat geeft me vertrouwen en de moed om niet te verzwakken.

Uiteindelijk kom ik een dikke halve minuut na Davy aan en maar net achter Tom (van DCLA Halen) en ben dus toch tevreden van mijn eerste veldloop. Op de uitslag is het nog wat wachten, maar met een 12de plaats van de 34 masters ben ik zeker niet ontevreden. Bovendien moet ik de specialisten gelijk geven: een veldloop doe je best met spikes. Je hebt veel meer grip, vooral in de (scherpe) bochten en op afdalingen en hellingen.

Na de wedstrijd word ik onmiddellijk opgevangen door mijn trouwste supporter. Na wat uithijgen, kunnen de tactische nabesprekingen beginnen met de collega’s.

 

 

Uitslag veldloop DCLA