Sinds de loting in november 2017 staat deze dag (16/09/2018) in het rood en in het vet genoteerd in mijn agenda. Het trainingsschema is opgemaakt en de reis (vlucht en hotel) is geboekt. Berlin, here I come !
Wat vooraf ging
Na de Great Breweries Marathon van 3 juni zou ik al moeten beginnen aan de voorbereiding van deze marathon. Toch las ik een rustigere periode in. Net na een marathon hoef je ook niet van nul te beginnen en kan je je trainingsschema toch wel wat inkorten. Ondanks een mooi ’theoretisch’ schema blijf ik steeds rekening houden met mijn werk- en privéagenda. Bovendien krijgt mijn lichaam en mijn gevoel steeds voorrang op de theorie. Daarnaast heb ik ook enkele kleinere stratenlopen geprogrammeerd die ook niet in het schema zijn opgenomen.
Schema’s, planningen, … zijn allemaal mooi en noodzakelijk; het is toch het manneke zelf dat de trainingen moet uitvoeren met alle stoorzenders die kunnen optreden. En stoorzenders waren er dit keer meer dan genoeg en dan heb ik het niet alleen over het veel te warme weer. In de afgelopen maanden heb ik heel goed beseft hoe moeilijk het is om deftig te trainen en te lopen als het hoofd er niet klaar voor is. Stress is echt wel de vijand van goede sportieve prestaties.
De belangrijkste trainingen verliepen niet zoals gehoopt. Het beoogde marathontempo was op het einde van een langere duurloop niet haalbaar. De moed begon in mijn schoenen te zakken. In de week 7 van mijn 12-wekenschema zag ik mijn VO2Max alleen maar zakken. Ik zat duidelijk in een negatieve spiraal.
Na een korte chat met Gert G. begin september kreeg ik een inzicht in zijn trainingsschema voor de voorlaatste week. De vier opgelegde trainingen heb ik zo nauwkeurig mogelijk proberen uit te voeren. Ondanks de taper-periode zorgde deze -toch wel- intensieve trainingen voor een boost. Opeens zag ik het helemaal zitten en geloofde ik er opnieuw in. Nu is het enkel zorgen dat in de laatste week de conditie blijft.
Berlin, here I come
De reis naar Berlijn blijft heel beperkt. Op zaterdagvoormiddag vlieg ik naar ginder en op zondagavond staat de terugvlucht gepland. Op die manier kan er enkel met handbagage gereisd worden en verlies je het minste tijd in de luchthaven. Reeds online ingecheckt, arriveren we amper een uur voor de eigenlijke vlucht. De douanecontrole verloopt gelukkig vlot. De poederkes, gels, bananen, … mogen allemaal mee; enkel mijn potje confituur moet achterblijven. Dat wordt dus droge boterhammen eten op zondagmorgen.
Na aankomst in TXL-Berlijn Tegel begeven we, intussen met zijn vieren, naar de voormalige luchthaven Tempelhof waar de Expo plaatsvindt en waar elke loper MOET passeren voor zijn startpakket (armbandje, borstnummer, chip, …). Voor de rest vind je er zowat elk sportmerk en is er een stand van menig marathon. Op de stand voor de finishers T-shirts vind je enkel nog XL’s of groter. Er wordt nog even overwogen om een vrouwenmodel te kiezen, maar toch maar niet. Spijtig, het zou de eerste marathon zijn zonder T-shirt. Na een bezoek aan de mega-stand van Nike voor de promotie van zijn nieuwe Vaporfly keren Gert en ik terug richting centrum voor de nodige rust en de laatste voorbereidingen.
Lets prepare
Aangekomen in het hotel blijft er niet veel meer te doen dan rusten, kledij klaarmaken en de laatste stappen van het carbo-stapelen. Na op opsteken van het borstnummer zie ik het extra strookje dat recht geeft op een finishers T-shirt. Dit steek ik dan maar bij op mijn wedstrijd-shirt en brandt in mijn geheugen dat ik dit morgen, na de finish, nog ergens moet afhalen. Naast het inleveren van de timing-chip is dit een tweede ‘must do’ na aankomst. Gelukkig mag je als loper gratis gebruik maken van het openbaar vervoer en moet ik dus geen geld of metroticket meenemen op de 42-km looptocht.
Toevallig is er een Italiaans restaurant twee huizen naast het hotel en kan ik daar nog een kleine pasta gaan eten. Voor de rest leef en stapel ik van wat ik van thuis meebracht. Tijdig mijn bed in is nu de boodschap.
The Day
Om 6u loopt de wakker af en kan ik mijn ontbijt, zonder confituur, naar binnen spelen. Iets over half acht begint mijn tocht naar Tiergarten, op zoek naar startblok C. Via de metro ga ik van mijn hotel tot aan Potzdamer Platz. Van hieruit is het wandelen richting park, maar een ingang vinden is een ander paar mouwen. Na een heel eind wandelen, passeer ik aan Brandenburger Tor en kan ik nog een eind verder de ingang vinden van het reusachtig domein. Eénmaal binnen, waar enkel lopers toegelaten zijn, blijft het enorm druk. Vooral op plaatsen waar toiletten te vinden zijn, kan je maar moeilijk passeren door de enorme rijen wachtenden. Ik begin stilaan zelfs zenuwachtig te worden, omdat de klok maar verder tikt en ik nog steeds geen zicht heb op de ingang van de startvakken.
Gelukkig moeten de rolstoelatleten, die de vakken A, B en C gebruiken nog starten en kon er nog niemand de startvakken in. Ondanks mijn vertraging, was ik nog steeds ruim op tijd aan de ingang van het startvak.
Eenmaal in het startvak kan je amper nog bewegen, laat staan opwarmen of nog een laatste bezoek aan het toilet brengen. Ik voel de druk in mijn blaas toenemen en vrees dat ik hier, na de start, even voor aan de kant zal moeten. Of zijn er andere oplossingen? Ik beeld me alle mogelijkheden in hoe ik dit ga oplossen. Mijn flesje drank dient enkel voor enkele kleine slokjes om het probleem niet erger te maken. Een vijftal minuten voor de start neem ik al mijn eerste gelleke. Dit moet ervoor zorgen om niet met een suikerdip te moeten starten. Zodra de elite atleten, waaronder Eliud Kipchoge, vertrokken zijn, kunnen de duizenden atleten na hem ook starten aan hun marathon.
Start
Wandelend tot aan de startboog en net daar kan je beginnen lopen. Zonder opwarming! Het lopen gaat vlot, maar het is echt wel goed uitkijken naar al die benen voor en naast je om mooi te kunnen lopen. Ik heb me voorgenomen om vooral op gevoel te lopen en de hartslag enkel te consulteren als controle. Het gevoel is in ieder geval goed en het tempo?
Na één kilometer, perfect ter hoogte van het bord 1, krijg ik 4’01” te zien. Super! Ik heb echt niet het gevoel dat ik snel vertrokken ben en toch loop ik sneller dan verwacht. De volgende kilometers blijven vrij druk bevolkt en de kilometertijden schommelen rond de 4’05” met zelfs een 3’59” als het iets daalt. Ik heb echt niet het gevoel dat ik te snel vertrokken ben en dus blijf ik op dit gevoel doorlopen. Gert blijft mooi achter en/of naast me lopen. We zitten beide op schema.
Na een tijdje “zie” ik Gert niet meer en hoop alleen maar dat hij niets heeft voor gehad. Ik kan het tempo vrij goed blijven lopen en begin al te dromen van een negatieve split. Net voor halfweg lopen Gert en ik opnieuw samen en dat geeft een goed gevoel.
Mijn voedselplan (gels en water)
Mijn eerste marathons liep ik met een riem om de gels in te bewaren. Intussen heb ik gevonden hoe ik zes gels kan bewaren in dat minuscuul loopbroekje. Zes gels eten, betekent om de 6km eentje. Dat plan voer ik dan ook zo uit. Vandaag verloopt alles zoals het hoort. Ik heb van deze energiebommen helemaal geen last. ik neem ze gewoon als ik eraan denk en stem de inname niet af met de drankpost. Het gebeurt dan ook dat ik mijn gelletje neem net na een drankpost. De laatste twee zijn iets minder geconcentreerd en bevatten extra cafeïne, maar ook die verteer ik zonder problemen. Op de drankposten, die (meer dan) voldoende aanwezig zijn, houd ik me enkel aan water, aangeleverd in plastiek bekertjes.
Tweede helft
Je zou het een saaie marathon kunnen noemen. In mijn tweede helft gebeurt er niets. Ik blijf het tempo (4’07″/km) gewoon lopen, alsof het een evidentie is. Het blijft indrukwekkend hoe lang we (Gert en ik) samen blijven lopen. in deze drukte, ook na halfweg. Ik zoek steeds een mooie doorgang zonder te veel van richting te veranderen en Gert slaagt erin om steeds in de buurt te blijven. We lopen samen door de mythische muur van 30km en kunnen, zonder echt af te tellen, aan het laatste stuk van de marathon beginnen. Iets later heb ik de indruk dat ik mijn compagnon kwijt ben, maar dat had ik na 10km ook gedacht en toch vonden we elkaar terug. Hopelijk heeft de man met de hamer hem ook gemist en kan hij vlot naar de Brandenburger Tor lopen.
Intussen is het veel minder druk rondom mij en blijven de wegen breed genoeg. Het wordt zelfs iets moeilijker om ‘uit de wind’ te kunnen lopen.
Het einde is in zicht
Na 35km denk ik er zelfs aan om te versnellen, maar ik durf niet. Het is nog 7 km, dat is niet veel, maar toch. Vanaf 37km dan maar? Ook op deze afstand, met nog amper 5km voor de boeg, durf ik niet echt versnellen. De kuiten houden het dit keer wel uit, maar de vermoeidheid is er wel. Ik besef dat een PR er zeker in zit, maar een sub2u50 zeker niet. Waarom zou ik een risico nemen? Niet veel later raak ik met mijn achterste been een andere loper en kan me amper recht houden. Bij deze rare beweging voel je een net-niet-kramp. Het scheelde echt niet veel. Toch maar voorzichtig verder lopen dus.
De laatste kilometers vind je bijna elke kilometer een bevoorrading. Ongezien, maar wel super belangrijk. Ik had me voorgenomen om aan elke bevoorrading te drinken, maar hier nu staan we wel heel frequent. Het rare is dat het nog steeds aan elke tafel heel druk blijft. Het blijft steeds zoeken om naar de tafel te lopen, zonder tijdsverlies. Tijdens de 41ste km word ik toch nog gehinderd en dat vertaald zich onmiddellijk in tijdsverlies. Het wordt dan ook mijn traagste kilometer: 4’19”. Hierna concentreer ik me opnieuw op de snelheid en kan toch terug het tempo opdrijven naar 4’00″/km.
PR !!!
Het is me toch nog gelukt. Mijn vorige besttijd op de marathon dateert van één jaar geleden in Eindhoven. Net voor mijn vijftigste verjaardag loop ik 2u53’47”. Wie had gedacht na mijn eerste ‘mislukte’ marathon in Antwerpen? Is het dan toch waar dat een volhouder wint.
Bij deze wil ik iedereen bedanken die me gesteund heeft in de voorbereiding van deze marathon. Het was geen perfecte voorbereiding en dit lag niet alleen aan het warme weer. Een langeafstandsloper moet het geluk hebben om steeds te mogen trainen en om steeds goed verzorgd te worden. DANKJEWEL!!
Om 19.15u wordt het startschot gegeven van de 5k en de 10k. Door de gezamenlijke start wordt er razendsnel vertrokken. Wetende dat ik niet té snel mag vertrekken en door de snelste lopers weg et zien lopen, merk ik toch dat ik ook vrij snel vertrokken ben. Na wat tempo zoeken piept mijn horloge al na 3’19” om de eerste kilometer aan te duiden. Dat is niet gewoon té snel; dat is overdreven snel!
