Tag archieven: wedstrijd

Berichten over bepaalde wedstrijden, met of zonder uitslag staan hier beschreven.

Duurloop, Lopen, Wedstrijd

Marathon Antwerpen: raceday

1 reactie

Het is dan zover. Vandaag, zondag 26 april 2015, staat de marathon van Antwerpen op de agenda. Het wordt dus geen zondag zoals de andere.
Een marathon is niet zomaar een duurloop. Er komt een hele voorbereiding aan te pas en dan heb ik het hier niet over de maandenlange trainingen. De dag voordien ben ik reeds naar Antwerpen gereden samen met de kids om rustig de borstnummer, T-shirt en goodiebag af te halen. Bovendien heb ik van deze gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat gels aan te kopen. Daarna even de omgeving gaan verkennen, zodat ik op zondag niet te veel moest zoeken. Anderzijds stond op zaterdag ook het normale leven op het programma. In de vroege namiddag moesten de kinderen voetballen en ’s avonds hebben we deelgenomen aan de steakdagen ten voordele van hun voetbalclub. Steak-frieten de avond voor een marathon is waarschijnlijk ook geen goed idee, maar opdat de kids met hun vriendjes kunnen spelen en de club te sponsoren doe je zoiets. Bovendien zorgde stress ervoor dat mijn maag de hele week al slecht werkte met diarree tot gevolg. Toch at ik mijn koolhydraatdieet, maar normale warme maaltijden gingen er niet in.
Wetende dat ik al meerdere dagen dus niet ideaal gegeten heb, en nog steeds niet en wetende dat ik toch niet gerust was in mijn rechterbeen, was het eigenlijk geen goed idee om zelfs maar aan de start te verschijnen. Een langeafstandsloper blijkt egoïstisch of toch egocentrisch te zijn en ook hier: ik zal starten aan de marathon.
Iets voor 6u liep de wekker af om zeker tijdig te kunnen ontbijten. Een stevige portie muesli staat op het programma. Dit blijkt een totaal foute keuze te zijn. Dit is iets wat mijn (zieke) maag niet verteerd krijgt, met alle gevolgen vandien. Intussen loopt de voorbereiding verder. De energiegels zijn allemaal in de elastiekjes van het loopriempje gestopt. De drinkbussen, zowel om voor als na de wedstrijd te drinken, staan klaar. Met mijn looptenue aan, vertrek ik reeds voor 7u op een zondagochtend richting Antwerpen, naar de start van mijn eerste marathon. Ondanks alles zou dit een hoogtepunt van mijn jonge sportieve hobby moeten worden. Tijdens de rit wordt al duidelijk dat zoiets toch wel wat emoties loswerkt, wat natuurlijk het werk dat van de maag verwacht wordt, niet ten goede komt. Eénmaal de auto geparkeerd, is er niets anders te doen dan mij rustig klaarmaken en naar de startzone te begeven. Zelfs al is het geen echte wedstrijd om te winnen; het gaat hier enkel over een ‘officiële’ lange duurloop en toch staat de stress af te lezen op de gezichten van de meeste deelnemers.
Na het aftellen door Linde Merckpoel van Studio Brussel, is het aan Ludo Van Campenhout om het startschot te geven en langzaam komt de hele meute van 2500 lopers op gang.. Het is zelfs mogelijk om net voorbij de startlijn al te kunnen lopen, dus hier hebben we niet te veel tijd verloren. Niet veel later voel ik toch wat ik de laatste dagen al voelde in mijn rechterbeen, maar het wordt niet erger. Toch opletten geblazen dat ik niet te veel met links ga compenseren. Intussen komt de eerste bevoorrading er al aan en deze wil ik toch niet laten liggen. Gelukkig zijn het flesjes AA Drink, wat het drinken iets makkelijker maakt. Je moet niet alles snel leegdrinken; je kan er gerust wat mee verder lopen. Het valt mij hier al op dat ik zo weinig drink. ik zou er graag meer van drinken, maar al van bij de eerste bevoorrading valt het mij op dat ik niet genoeg kan drinken. Iets over het half uur, neem ik ook mijn eerste gel. Deze gaat vrij goed binnen en bezorgt me helemaal geen hinder. De kilometers tellen vlot verder. Het valt me zelfs op dat overal wel wat volk aan de kant staat. Toch zijn het voornamelijk de vrouwen die de meeste aanmoedigingen krijgen. Ik loop al een hele tijd rond de 5’30 min/km en ik voel dat dit het goede tempo is. Het is het tempo dat ik ook op training meestal loop. De tussentijd na 15km, zijnde 1uur22′, bewijst dat ik perfect op schema zit. de volgende blokken van 5km blijven aan hetzelfde tempo. Iets voorbij de 25 voel ik dat mijn hartslag iets omhoog gaat. Dit is meestal het eerste teken van verval. Ik probeer om het tempo iets te laten zakken. De eerste spierpijnen beginnen de kop op te steken. Hier begin ik al te beseffen dat het niet gemakkelijk zal worden. Toch voel ik me nog vrij goed en loop rustig verder.
Intussen begint duidelijk te worden dat ik niet voldoende getankt heb. Ondanks ik op alle drankposten zoveel mogelijk (niet veel dus) gedronken heb en tijdig een energiegel genomen heb, blijf ik energie te kort komen. Op de 33km krijgen we een energiegel van AA. Deze zijn iets geconcentreerder en als ik die binnen heb, duurt het geen minuut meer. De druk in de maag loopt te hoog op en alles komt eruit.  Op dat moment besef je pas hoeveel er in die maag zat. Niets was verteerd. Nu wordt het pas duidelijk dat ik niks gehad heb aan al die bevoorradingen en gels. Die zijn bovenop de oudere maaginhoud blijven liggen en hebben hun werk niet kunnen doen. Vanaf nu zal het een lijdensweg worden.
En of!! Vanaf nu gaat het alleen maar kwaad naar erger. De krampen steken alsmaar vlugger de kop op. Wat begon als een korte wandeling om de enkele honderden meters, wordt nu een kort loopje na lange wandelingen. Ik denk dat van km39 ik niks meer gelopen heb.!!
Het ergste gebeurt 300m voor de finish, alles verkrampt en ik zak als een pudding in elkaar. Immense pijn is het enige wat je dan nog voelt. Na hulp van een toeschouwer, waarvoor dank, en een politie-agent, kan ik terug recht en stap ik verder naar de finish. Net na de finish, geen volle meter, begint het te tintelen in mijn hoofd en word ik recht gehouden door iemand van het rode kruis. Daarna is het verkrampt verder wandelen naar de massagestand en daarna met de bus naar de (koude) douches.

Een marathon zou iets moeten zijn waarover je fier kan uitpakken. ik heb dat euforiegevoel helemaal niet. Het is enkel door een koppig karakter dat ik de meet bereikt heb.
De komende dagen zal ik de benen nog te veel voelen en vaak herinnerd worden aan de extreme inspanning. Hopelijk wordt mijn volgende marathon iets om wel fier op te zijn.

Bedankt aan al diegene die me gesteund hebben.

Lopen, Training

MARATHON ANTWERPEN: RACEDAY

Een reactie plaatsen

Het is dan zover. Vandaag, zondag 26 april 2015, staat de marathon van Antwerpen op de agenda. Het wordt dus geen zondag zoals de andere.
Een marathon is niet zomaar een duurloop. Er komt een hele voorbereiding aan te pas en dan heb ik het hier niet over de maandenlange trainingen. De dag voordien ben ik reeds naar Antwerpen gereden samen met de kids om rustig de borstnummer, T-shirt en goodiebag af te halen. Bovendien heb ik van deze gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat gels aan te kopen. Daarna even de omgeving gaan verkennen, zodat ik op zondag niet te veel moest zoeken. Anderzijds stond op zaterdag ook het normale leven op het programma. In de vroege namiddag moesten de kinderen voetballen en ’s avonds hebben we deelgenomen aan de steakdagen ten voordele van hun voetbalclub. Steak-frieten de avond voor een marathon is waarschijnlijk ook geen goed idee, maar opdat de kids met hun vriendjes kunnen spelen en de club te sponsoren doe je zoiets. Bovendien zorgde stress ervoor dat mijn maag de hele week al slecht werkte met diarree tot gevolg. Toch at ik mijn koolhydraatdieet, maar normale warme maaltijden gingen er niet in.
Wetende dat ik al meerdere dagen dus niet ideaal gegeten heb, en nog steeds niet en wetende dat ik toch niet gerust was in mijn rechterbeen, was het eigenlijk geen goed idee om zelfs maar aan de start te verschijnen. Een langeafstandsloper blijkt egoïstisch of toch egocentrisch te zijn en ook hier: ik zal starten aan de marathon.
Iets voor 6u liep de wekker af om zeker tijdig te kunnen ontbijten. Een stevige portie muesli staat op het programma. Dit blijkt een totaal foute keuze te zijn. Dit is iets wat mijn (zieke) maag niet verteerd krijgt, met alle gevolgen vandien. Intussen loopt de voorbereiding verder. De energiegels zijn allemaal in de elastiekjes van het loopriempje gestopt. De drinkbussen, zowel om voor als na de wedstrijd te drinken, staan klaar. Met mijn looptenue aan, vertrek ik reeds voor 7u op een zondagochtend richting Antwerpen, naar de start van mijn eerste marathon. Ondanks alles zou dit een hoogtepunt van mijn jonge sportieve hobby moeten worden. Tijdens de rit wordt al duidelijk dat zoiets toch wel wat emoties loswerkt, wat natuurlijk het werk dat van de maag verwacht wordt, niet ten goede komt. Eénmaal de auto geparkeerd, is er niets anders te doen dan mij rustig klaarmaken en naar de startzone te begeven. Zelfs al is het geen echte wedstrijd om te winnen; het gaat hier enkel over een ‘officiële’ lange duurloop en toch staat de stress af te lezen op de gezichten van de meeste deelnemers.
Na het aftellen door Linde Merckpoel van Studio Brussel, is het aan Ludo Van Campenhout om het startschot te geven en langzaam komt de hele meute van 2500 lopers op gang.. Het is zelfs mogelijk om net voorbij de startlijn al te kunnen lopen, dus hier hebben we niet te veel tijd verloren. Niet veel later voel ik toch wat ik de laatste dagen al voelde in mijn rechterbeen, maar het wordt niet erger. Toch opletten geblazen dat ik niet te veel met links ga compenseren. Intussen komt de eerste bevoorrading er al aan en deze wil ik toch niet laten liggen. Gelukkig zijn het flesje AA Drink, wat het drinken iets makkelijker maakt. Je moet niet alles snel leegdrinken; je kan er gerust wat mee verder lopen. Het valt mij hier al op dat ik zo weinig drink. ik zou er graag meer van drinken, maar al van bij de eerste bevoorrading valt het mij op dat ik niet genoeg kan drinken. Iets over het half uur, neem ik ook mijn eerste gel. Deze gaat vrij goed binnen en bezorgt me helemaal geen hinder. De kilometers tellen vlot verder. Het valt me zelfs op dat overal wel wt volk aan de kant staat. Toch zijn het voornamelijk de vrouwen die de meeste aanmoedigingen krijgen. Ik loop al een hele tijd rond de 5’30 min/km en ik voel dat dit het goede tempo is. Het is het tempo dat ik ook op training meestal loop. De tussentijd na 15km, zijnde 1uur22′, bewijst dat ik perfect op schema zit. de volgende blokken van 5km blijven aan hetzelfde tempo. Iets voorbij de 25 voel ik dat mijn hartslag iets omhoog gaat. Dit is meestal het eerste teken van verval. Ik probeer om het tempo iets te laten zakken. De eerste spierpijnen beginnen de kop op te steken. Hier begin ik al te beseffen dat het niet gemakkelijk zal worden. Toch voel ik me nog vrij goed en loop rustig verder.
Intussen begint duidelijk te worden dat ik niet voldoende getankt heb. Ondanks ik op alle drankposten zoveel mogelijk (niet veel dus) gedronken heb en tijdig een energiegel genomen heb, blijf ik energie te kort komen. Op de 33km krijgen we een energiegel van AA. Deze zijn iets geconcentreerder en als ik die binnen heb, duurt het geen minuut meer. De druk in de maag loopt te hoog op en alles komt eruit.  Op dat moment besef je pas hoeveel er in die maag zat. Niets was verteerd. Nu wordt het pas duidelijk dat ik niks gehad heb aan al die bevoorradingen en gels. Die zijn bovenop de oudere maaginhoud blijven liggen en hebben hun werk niet kunnen doen. Vanaf nu zal het een lijdensweg worden.
En of!! Vanaf nu gaat het alleen maar kwaad naar erger. De krampen steken alsmaar vlugger de kop op. Wat begon als een korte wandeling om de enkele honderden meters, wordt nu een kort loopje na lange wandelingen. Ik denk dat van km39 ik niks meer gelopen heb.!!
Het ergste gebeurt 300m voor de finish, alles verkrampt en ik zal als een pudding in elkaar. Immense pijn is het enige wat je dan nog voelt. Na hulp van een toeschouwer, waarvoor dank, en een politie-agent, kan ik terug recht en stap ik verder naar de finish. Net na de finish, geen volle meter, begint het te tintelen in mijn hoofd en word ik recht gehouden door iemand van het rode kruis. Daarna is het verkrampt verder wandelen naar de masaagestand en daarna met de bus naar de (koude) douches.

Een marathon zou iets moeten zijn waarover je fier kan uitpakken. ik heb dat euforiegevoel helemaal niet. Het is enkel door een koppig karakter dat ik de meet bereikt heb.
De komende dagen zal ik de benen nog te veel voelen en vaak herinnerd worden aan de extreme inspanning. Hopelijk wordt mijn volgende marathon iets om wel fier op te zijn.

Bedankt aan al diegene die me gesteund hebben.

Duurloop, Kledij, Lopen, Snelheid, Sport, Wedstrijd

Halve Marathon (Lier)

Een reactie plaatsen

Zaterdag = halve marathon dag

Vandaag is het dus wedstrijddag. Het begon al niet bijster goed. Door omstandigheden was ik om 4 uur al wakker en kan moeilijk de slaap hervatten en daar ligt een mens dan wakker van.  Anderzijds had ik gisteren mijn best gedaan om zo koolhydraatrijk mogelijk te eten. Ik weet, het is maar een halve marathon, maar ik wil deze dag ook gebruiken als voorbereiding/training voor de volledige marathon. Bovendien heb ik energy gels gekocht. Het wordt ten stelligste afgeraden om te experimenteren tijdens een wedstrijd, toch wil ik deze recreatieve wedstrijd gebruiken om eens een gel uit te proberen. Om alle risico’s te beperken, zal ik enkel eentje uitproberen waar je niet moet bij drinken en al maar goed: er was geen drankpost halfweg.

De dag begon zonnig, maar het was echt wel koud. Door gebrek aan wedstrijdervaring vind ik het extreem moeilijk om de juiste kledij te kiezen. Als liefhebber van Netatmo, geloof ik toch in een stijging van de temperatuur. Ik vertrok dus met een (iets dikkere) loopshort tot boven de knie, een T-shirt onder een dun loopshirt met lange mouwen. Bij de inschrijving zag ik bijna iedereen met een lange broek en zelfs met een windvestje bovenaan. Zou ik dan te ‘dun’ aangekleed’ zijn? Twijfel alom. Opeens begon ik aan alles te twijfelen: heb ik wel de goede schoenkeuze gemaakt? Zijn de sokken goed genoeg? Zet ik mijn sportzak terug in de auto of laat ik hem achter in de voorziene vrachtwagen? Twintig minuten voor de start stond mijn sportzak in de auto en had ik een plaatsje gevonden voor mijn sleutel, maar vond ik het toch wel koud. Ik had me vergist, ik ben te koud aangekleed !! En nu is het té laat om nog te gaan wisselen. Wat nu??

Net voor de start had ik al een hartslag van 90 hs/min; veel te veel om gewoon stil te staan. Ik was dus echt wel zenuwachtig !! Wie had dat gedacht? Na de start klom de hartslag veel sneller dan gepland. Ik wou echt wel 12km/uur lopen aan 150 hs/min, maar ik zat onmiddellijk in de buurt van de 160 !! Ondanks de wind in de rug  liep ik maar net onder de 5’00 min/km. Ik werd door enkele ingehaald, maar eigenlijk bleven ze allemaal in het vizier. Dit tempo moet ik dus zeker aanhouden. na 10km zat ik aan 49’15”. Doel 1 is bereikt; ik zit onder de 5’00 min/km. Tijd voor mijn energy gel. Naast  mij zag ik ook iemand een gel nemen, dus begon ik ook maar aan mijn experiment. Ik wist amper hoe ik deze moest openen !! Gelukkig heb ik een gel genomen waarbij drinken niet vereist is. Er staat geen drankpost halfweg, ook al stond deze aangeduid op het plannetje van het parcours. Tip van de dag: neem enkel een gel waarbij je moet drinken, als je de bevoorrading in het vizier hebt.
Het keerpunt is echt wel een moeilijk stuk. Doordat je de brug over moet, loop je eerst weg van de dijk naar de weg, licht bergop en daarna moet je, na een bocht van 180°, aan de helling van de brug beginnen. Vermits ik vaak lichte hellingen loop en probeer om daar niet te vertragen, doe ik dat hier ook en begin dus automatisch iets te versnellen t.o.v. de rest althans.
De tweede helft, in zuidwestelijke richting, verloopt met enorm veel tegenwind. Op sommige momenten is het zelfs moeilijk om normaal te ademen. Ondanks deze tegenwind loop ik toch sneller dan in de eerste helft. Eén iemand heeft dit snel in de gaten en plaatst zich net achter mij. Dit motiveert me zodat ik het tempo zeker niet laat zakken. Eigenlijk zou ik hem zelfs graag uit ‘het wiel’ lopen, maar dit blijkt niet te lukken. Hij heeft zijn haak stevig vastgehangen en volgt me vanop korte afstand. Bij de bevoorrading krijg ik een bekertje met heel weinig water en ik neem snel een tweede en kap deze bij elkaar. Hierdoor neemt hij de leiding over, iets te veel zelfs, want er ontstaat een gat. Ik gooi mijn bekertje na enkele slokken weg en neem nu zelf plaats in net achter hem. Hij houdt gelukkig het tempo vrij hoog en we blijven anderen inhalen. In deze tweede helft haalt niemand ons in en wij passeren heel regelmatig anderen. De laatste 10km leg ik dan ook af in 48 min, meer dan een minuut sneller dan de eerste 10 km (49’15”).

Aankomst 1/2 Marathon van 28/02/15
Aankomst 1/2 Marathon van 28/02/15

Mijn eindtijd (niet officieel) bedraagt 1u44’56” over 21,62km en heb dus mijn eerste doel van 5’00 min/km bereikt. Bovendien loop ik de tweede helft sneller (mét tegenwind) en voel ik me nog gelukkig na de aankomst.

Movescount_logo     strava

Enkele updates van Strava:

  • Best estimated Half-Marathon effort 
  • Best estimated 20k effort 
  • Best estimated 10 miles effort 
  • Best estimated 15k effort 

 

 

 

Lopen, Snelheid, Sport, Training, Wedstrijd

Eindejaarscorrida Leuven

Een reactie plaatsen

De eindejaarscorrida van Leuven is al jaren een klassieker. Toch heb ik hier nooit eerder aan deelgenomen. Dit jaar kwam een deelname aan de Corrida reeds ter sprake tijdens één of andere zomerbarbecue. Weken en maanden later was er van een deelname met een grote groep al helemaal geen sprake meer. Uit mijn hoofd is een deelname nooit geweest. Dit jaar zou ik zeker deelnemen; als het kan zelfs met de kinderen. Wetende dat zij de Loop zonder Dope kunnen lopen aan 4’39″/km, kunnen zij ook wel 8km uitlopen. Ik schrijf me in voor de 12km en schrijf Tibo en Tobi in voor de 8km.

Enkele weken voor 28 december was ik nog steeds niet ingeschreven. Ook al bleef ik erover praten, tot een inschrijving was ik nog niet gekomen. Op het moment de kinderen ook overtuigd waren in een deelname, was de inschrijving vlug geregeld. Omdat 8km voor 9-jarigen al een lange afstand is, heb ik mijn inschrijving aangepast naar 8km. Het is toch wel beter dat ik samen met hen zou lopen. Beter nog, we zouden alledrie met een kerstmuts lopen.

Een week voor de effectieve wedstrijd was er de generale repetitie. We gingen samen trainen, ook 8km !! Na 2km had Tobi al een steek en met alle mogelijke middeltjes, was deze niet weg te krijgen. Enkele kilometers verder was het niet meer te houden; we moesten een hoekje afsnijden zodat we sneller thuis zouden zijn. Tibo wou en zou de geplande afstand afleggen. Met ons tweetjes hebben we dus nog wat verder gelopen en dit zelfs aan een aardig tempo!! Om je een idee te geven: een topsnelheid van 18km/u.

Movescount_logo   strava

Maar !! De dagen nadien liepen er precies twee kreupelen rond. Ze konden amper de trap af. Spierpijn, stijfheid, ze hadden beide enorm veel last van stijve spieren in zowel de onder- als de bovenbenen. Hopelijk is deze spierpijn volledig verdwenen volgende zondag.

Zondag, 28 december  

Gisteren heeft het enorm gesneeuwd en heeft de hele nacht blijven vriezen. Zouden ze de wegen in Leuven-centrum ijsvrij krijgen voor de duizenden lopers voor de 4km, 8km en 12km? Met een bang hartje vertrokken we, goed op tijd, naar Leuven. Het was al een drukte van jewelste op en rond het Ladeuzeplein. Dit keer was het niet voor de aankomende solden. Gelukkig hadden we onze startnummers al op voorhand afgehaald, want de rij aanschuivenden was lang, heel lang. Tim, een buur, heeft het aanschuiven zelfs opgegeven en heeft zich verplaatst naar de rij daginschrijvingen; dit ging een heel pak vlotter.

Intussen was het tijd voor wat opwarming richting start. Na enkele opwarmingen stonden we in het startblok, veel te ver achteraan bleek later. Het heeft bijna 1,5 min geduurd eer we over de startlijn passeerden en zelfs de eerste kilometers lieten geen vlotte loop toe.

Eigenlijk was dit de ideale manier om de kinderen de eerste kilometers in te houden; de tweede helft zal wel vlotter gaan. Ongeveer halfweg, haalden we de ‘Seysjes’ in. Lieven en Arthur liepen opeens net voor ons. De kinderen versnelden onmiddellijk en opeens lag ons tempo fors hoger. Op dat ogenblik was het echte fun. We liepen samen sneller dan de meeste rond ons, zodat die het erg vonden om door lachende kinderen ingehaald te worden. Het is ook opvallend hoe (kleine) kinderen spontaan applaus krijgen.

Op het moment dat we de aankomst passeerden, stond de klok op 42’44”. Door de trage start werd dit herleid tot 41’25” of 5’11″/km. Helemaal niet slecht voor 9-jarigen !!

Racetimer