Tag archieven: training

Lopen, Sport, Training

Kort, maar dramatisch

Een reactie plaatsen

Het is weer een warme zomerdag. Met temperaturen in de buurt van de 30°C en met een vochtigheidspercentage van boven de 80% voelt het dan nog zwoel aan. Ik ben dan ook bij de gelukkigen die met de fiets naar het werk kan. Vandaag is dat niet anders. Na het werk doe ik dan ook met de fiets de geplande en niet-geplande taken. Eén van deze taken is het afhalen van bestelde loopschoenen in het Kiala-punt.

Asics Kayano 21
Asics Kayano 21

Vanaf nu kan je me dus ook zien rondlopen in deze Asics Kayano 21. De GEL-KAYANO kan bogen op meer dan twee decennia succes op de baan en helpt overpronerende hardlopers om ook op de lange afstand stabiel en comfortabel te lopen. Mede door het warme weer, maar hoogstwaarschijnlijk door de Trolieberg, kom ik helemaal bezweet thuis aan. En dat na enkele kilometers!!

Na het afhalen van de kids, met de fiets uiteraard, vragen zij me om een toertje te gaan lopen. Het staat helemaal niet op mijn planning, maar met een doos nieuwe schoenen in mijn handen en wetende dat ik hen nog gemakkelijk kan volgen, besluit ik toch maar om mee te gaan lopen. Toch is het slechts eentje van de twee kids echt gemotiveerd en zowel zijn broer als zijn papa overtuigt om samen te gaan lopen. Niet veel later ben ik omgekleed en kunnen de nieuwe schoenen ingelopen worden. Dit zijn schoenen met extra steun voor overpronerende lopers, dus laat ik mijn steunzolen thuis. De blaren die ik zondag opgelopen heb, zijn nog niet verdwenen, maar hopelijk verergert het door deze loop niet. Na ongeveer anderhalve kilometer krijgt eentje last van wat buikpijn, maar na wat peptalk besluit hij toch om verder mee te lopen. De meest gemotiveerde maakt er een Fartlek-training van terwijl de twee anderen rustig aan dezelfde snelheid blijven lopen. In de Prinsendreef spurten we een keer allemaal gelijk. Het gaat toch vrij snel. Die kleine jongens’ beentjes kunnen al vrij snel lopen. Na de Prinsendreef gaat het via de Vossekoten bergaf tot thuis. Tussen de bomen blijf ik maar zeggen:”Pas op waar je je voeten zet!”. En wie trapt er op een tak en slaagt dan zijn voet om? Ik, natuurlijk! Gelukkig zijn we dan bijna thuis en kan ik er wat ijs opleggen.

Werk-Woon met fiets: Movescount_logo     strava

Looptochtje met kids:  Movescount_logo     strava

 

Update: ’s nachts komt de pijn steeds meer opzetten en ’s morgens kan ik natuurlijk niet meer stappen. Hopelijk is er niets ernstigs geraakt en is de pijn vlug verdwenen. Voorlopig zit lopen er zeker niet meer in. Dramatisch einde van wat een sportieve dag had moeten zijn. 🙁

Lopen, Training

Eén dagje vertraging

Een reactie plaatsen

Met één dagje vertraging toch de week opnieuw sportief ingezet. Gisteren, maandag, waren er verscheidene redenen waarom ik niet gelopen heb, maar vandaag is geen enkel excuus goed genoeg.
Het regent al de volledige voormiddag, maar toch gebruik ik mijn lunchpauze om wat te lopen. De temperatuur bedraagt 16°C en er is niet te veel wind, ideaal dus. Vandaag zijn er geen collega’s die me vergezellen en dus moet ik op mezelf letten. In het verleden is vaak gebleken dat ik telkens veel te snel loop als ik alleen ben. Afgelopen week was het opnieuw het geval. Het wordt dus opletten en de hartslagmeter regelmatig controleren.
Na enkele honderden meters is het een vrij stevige bergaf (op het einde is dit een steile klim) en als ik beneden kom, zie ik al 140 hs/min staan. Om deze waarde zo snel te zien staan, moet ik mij al vrij vroeg inhouden, anders zal ik heel snel een te hoge hartslag hebben. Bij het uitkomen van de tunnel zit ik boven de 150 hs/min en moet het afremproces beginnen. Ik wil vermijden om boven deze waarde te lopen en dus moet ik rustiger, trager lopen.
De rest van de afstand blijft het flirten met de grens van 150 hs/min en door me in te houden lukt het me toch om eronder te blijven. Het is enkel bij het terugkeren in het stadscentrum en de Karmelietenberg, waarvan hiervoor al sprake, dat mijn hart veel sneller dan 150 keer per minuut moet pompen. Om binnen enkele weken langere duurlopen aan te vatten, zal ik toch moeten leren om nog trager te lopen, ook als ik alleen ben.

Movescount_logo     strava

 

Lopen, Training

Eindelijk! Eerste looptochtje sinds zes weken

Een reactie plaatsen

Met veel plezier kan ik vandaag zeggen:”Eindelijk!” Ik heb dan ook zes weken gewacht, sinds het verdict van 11 juni, om opnieuw de loopschoenen aan te trekken. Gedurende deze periode heb ik bijzonder weinig aan sport gedaan. Tijdens deze 46 dagen ‘zonder lopen’ beperkte de sportieve inspanningen zicht tot fietsend woon-werkverkeer en af en toe eens een kort uitstapje met de fiets.
In deze periode waren gelukkig enkele dagen te warm om gezond te sporten. Op die dagen vond ik het dan ook minder erg dat ik niet mocht lopen. Op andere dagen was het weer dan weer ideaal om rustig door de bossen te lopen of om langere duurlopen af te werken. De dagen zijn op zijn langst en dus is er ’s avonds meer dan voldoende tijd. Bovendien liggen de boswegen er perfect bij, als er gesnoeid is tenminste.

Vandaag kan ik dus opnieuw een traditioneel bericht schrijven en ik voelde helemaal geen pijn in mijn bovenbeen waar de stressfractuur werd vastgesteld. Anderzijds voelde ik de spierpijn in mijn rechter hamstring des te meer. Tijdens de weken ‘niets-doen’ heb ik steeds een lichte pijn gevoeld aan de achterkant van mijn rechter dijbeen. Ik voel deze pijn zelfs erger worden als ik te lang zit. Daarom wil ik geen verband leggen met het lopen, maar tijdens het lopen blijft deze pijn wel voelbaar en op hellingen nijgt dit zelfs naar echte pijn.

Vanaf nu ga ik naast de normale looptrainingen ook meer en meer stevigheids- en stabiliteitsoefeningen doen. Het wordt dus hoogtijd om de recenste uitgaven van Runners World boven te halen en voor mezelf enkele gepaste oefeningen te zoeken die ik al dan niet dagelijks zal moeten uitvoeren. Het lijkt me zelfs een goed idee om hierover een apart bericht te schrijven. Weldra zal je dat hier ook te lezen krijgen. Heb je zelf ook ervaring met dergelijke oefeningen, laat het me dan weten. Hoe slimmer ik de komende dagen word, hoe interessanter het desbetreffende artikel zal zijn. Ik ga dus zeker niet opnieuw het warm water uitvinden. Het beperkt zich enkel tot een korte literatuurstudie en aan de hand van de referenties weten jullie ook waar ik (en niet Abraham) de mosterd gehaald heb. Het kan dus voor iedereen van pas komen.

Kortom, na 46 lange dagen, kan ik eindelijk opnieuw beginnen lopen. Het zal de eerste weken heel rustig lopen zijn, en met telkens een relatieve rustdag, waarin nog wel kan gesport (zwemmen, fietsen) worden, maar waarin niet gelopen wordt.

Movescount_logo     strava

 

 

Lopen, Training

Lege batterij (van horloge!)

Een reactie plaatsen

Afgelopen vrijdag trainde ik de eerste keer met een joggersgroep van DCLA. De voorziene snelheid van 11 à 11,5 km/u werd weliswaar in het begin gelopen, maar tegen het einde toch wel ver overschreden. Ik was redelijk moe na aankomst en nog te laat. De training van de kinderen was al afgelopen en gelukkig werden door een andere ouder opgevangen. Na wat uithijgen voelde ik me toch al wat beter. Toch kon ik, o.a. door de pijn in mijn bovenbenen, niet vlot naar de auto lopen. De pijn blijft me toch nog parten spelen.
De dag nadien had ik toch wel tot de middag nodig om de meeste sporen (stijve spieren) uit te wissen. Zondag zou ik toch opnieuw willen lopen.
Zo gezegd, zo gedaan, ook al zit de honger naar hardlopen er vandaag niet in. Iets over 11u vertrek ik dan toch maar voor een gekend rondje via de Finse piste en het provinciaal domein, goed voor elf kilometer. Opwarmen is duidelijk vereist. De eerste kilometer gaan , zelfs met wat bergaf, allesbehalve vlot. De benen zijn vrij zwaar en de motivatie zit diep. De snelheid schommelt dan ook rond de 11km/u. Dat is duidelijk mijn trainingssnelheid. Sneller lopen vraagt dus extra inspanning met bijhorende hogere hartslag. Moet ik dan bij DCLA kiezen voor een tragere groep? Woensdag, als ik überhaupt ga lopen, moet ik mij toch maar eens goed inlichten of de groep waarmee ik vrijdag liep, altijd zo versneld tijdens het tweede gedeelte van hun 15-km lange toer. Als ik dus wat rustig wil lopen of joggen, zal ik dus een trager groepje moeten kiezen.
Na 2,4 km hoor ik opeens een geluidje van mijn horloge. Hetzelfde geluid had ik vrijdag ook al eens gehoord, maar daarna niets speciaals opgemerkt. Vandaag had ik wel tijd om de bijhorende mededeling te lezen: batterij opladen. En onmiddellijk stopte de registratie van hartslag en snelheid. Het is wel degelijk de batterij van de horloge zelf die op 0% staat. Bij het vorig model gebeurde de uitlezing enkel bekabeld via USB. Tijdens de synchronisatie laadde de batterij van het horloge verder op. Dankzij de bluetooth-technologie gebeurt de synchronisatie nu snel en draadloos via de smartphone, maar hierdoor wordt natuurlijk de batterij niet van extra ‘jus’ voorzien. Het is inderdaad al een heel tijdje geleden wanneer ik deze horloge nog opgeladen heb. De routine van dagelijks lopen is er min of meer uit; het tijdig controleren en opladen van de batterij is dat duidelijk ook.
De motivatie zat al ver weg voor ik vertrok. Door dit voorval zit deze nog iets dieper. Het is op dergelijke momenten dat je beseft hoe verslavend het is om achteraf je inspanning te bestuderen en om deze te kunnen delen op enkele sociale media. Voorlopig blijft dit wel nog beperkt tot Strava. Toch vind ik de moed om mijn geplande toer verder af te leggen. Toch blijft het door mijn hoofd spelen om de kortste weg naar huis op te zoeken. Toch wint het sportieve vandaag. Ik blijf mijn parcours mooi afleggen. Ondanks de wind in het nadeel, blijf ik het tempo vrij hoog houden en leg ik de elf kilometer af in minder dan een uur. Ik mag dus niet ontevreden zijn.
Bovendien heb ik vandaag toch al heel wat minder pijn aan mijn bovenbeen. Anderzijds voel ik nu opkomende pijn aan de patella en dit in beide benen. Als dat maar niet erger wordt!!

Movescount_logo