Tag archieven: sport

nog een testherstelloopje

21 april 2015 Werner 1 reactie

Waarschijnlijk zal het woord ’testherstelloopje’ niet bestaan, maar dat is wel exact wat ik vandaag ga proberen. Sinds afgelopen zondag maak ik mij toch wel wat zorgen met de pijn in mijn rechterbeen. Zelfs tijdens een lichte jogging met de kids verdwijnt deze pijn niet na de opwarming. Wat heb ik fout gedaan?
Vandaag spreek ik af met enkele collega’s om tijdens de middagpauze wat te gaan lopen. Het wordt weer een schitterende dag: mooie zon, niet te veel wind en toch niet te warm. Tegen 12u zijn we zelfs met zeven om aan ons rondje via het Leuvens sportkot aan te vangen. Spijtig genoeg verliezen we al iemand na km 2 en iets verder draait een collega rechtsomkeer om onze verloren zoon te gaan zoeken. Zelfs al voor de start had ik beslist om het rustig aan te doen en ook het aantal kilometers te beperken. Zelfs aan dit tempo van 6’00 min/km begint de pijn weer de kop op te steken. Ik ga dan ook zeker niet versnellen en houd me aan mijn beslissing om niet de volledige “Sequoia’ (8,8km) te lopen. Aan de bewuste eerste splitsing neem ik, samen met collega Rik, de afslag om onze toer wat in te korten. We houden onze snelheid goed aan, met een korte vertraging wegens zwaar transport ter hoogte van Imec. Achteraf zal blijken dat dit een goede keuze was, want de resterende drie hebben hun toer nog wat uitgebreid en zullen 12km en sommigen zelfs 13km lopen.
Wij klokken af na 44,5 min en 7,4 km. Het enige positieve aan deze jogginig is de relatief (voor mij toch) lage hartslag. Het negatieve, bijna dramatische, is dat de pijn helemaal niet weggaat en zelfs beter en beter voelbaar wordt. Dit wordt echt een ramp om zondag de marathon van Antwerpen te kunnen uitlopen. Waarschijnlijk breng ik meer schade toe en hoe langer ik volhoud, hoe langer ik out zal zijn.
Dilemma !!

Lopen, Training

Jogging met de kids op zondag

19 april 2015 Werner Een reactie plaatsen

Intussen is het weer drie dagen geleden dat ik nog gelopen heb en eigenlijk ben ik nog steeds niet volledig hersteld. Er is duidelijk iets meer aan de hand. Vandaag wil ik toch nog eens proberen. Het is zondag en het weer is ideaal. Het zal dus toch een klein toertje worden; perfect om de kids te doen dus. Na een ‘luie’ zondagochtend kleden we ons samen om en zijn iets na 12u klaar om wat te gaan lopen. Zoals gezegd moet het sowieso voor mij rustig gebeuren.
We vertrekken richting Pellenberg en lopen voorbij hun beste vriendjes. Gelukkig is er daar niemand die ons ziet, want anders was het moeilijk om niet te stoppen. Iets verder komt er een serieuse helling aan. op de helling lopen we heel rustig naar boven en ik merk dat de hartslag reletief goed onder controle blijft. Dat zit dus toch goed.
Iets later krijgt Tibo een steek en wordt het moeilijk voor hem om nog aan dit tempo verder te lopen. Gelukkig zijn er overal binnenwegen en dus nemen we maar de kortste weg naar huis. Tobi daarentegen voelt zich prima en is dan ook moeilijk tegen te houden. Waarschijnlijk ook omdat zijn broer pijn heeft dat hij extra gemotiveerd is om sneller te lopen. Zodra we de grote baan overgestoken hebben, mag hij wat voorop lopen en een extra rondje lopen rond Sliepersveld. Zelfs als we bijna thuis zijn, is hij vragende partij om een extra rondje te lopen. Via de Bovenstraat valt dit natuurlijk tegen, want dit is een echt wel steile helling. Ik probeer er zelf eens wat sneller op te lopen en dat lukt toch aardig.
Toch blijf ik pijn hebben in mijn rechterbeen. Ik word nu echt wel ongerust. Volgende week staat de marathon om mijn agenda.

Lopen, Training

Nog eens wat lopen

16 april 2015 Werner Een reactie plaatsen

Sinds ik maandag gestorven en verrezen ben, heb ik nog niet gelopen. Eerlijk gezegd zijn mijn benen nog niet volledig hersteld, maar dat komt waarschijnlijk door gebrek aan echte rust.
Over de reden van het sterven tijdens de 30km-duurloop is het nog steeds wat gissen. Op dit ogenblik houd ik de twee dagen sauna als grootste schuldige. De twee dagen voor de duurloop heb ik doorgebracht in een saunacomplex. Dat is natuurlijk leuke ontspanning, maar zorgt toch wel af en toe voor een versnelde hartslag en vooral voor veel zweten. Veel zweten betekent dan ook uitdrogen. Op maandag was ik hoogstwaarschijnlijk niet volledig hersteld. Mijn vochtpeil stond nog te laag.
Gisteren was weer zo’n dag. Het weer was zomers en het was een verlofdag: er moest dus geprofiteerd worden. In tijden van ’tapering’ betekent dit niet dat ik een lange rustige duurloop ga doen, maar wel in de zon liggen met de recenste editie van Runners World. Vandaag probeer ik in de eerste plaats mijn vochtgehalte terug op peil te brengen. Water drinken is hierbij zeker de boodschap. Als het werk het toelaat, zit een rustig loopje er zeker in.
Tegen 12u ben ik klaar en kan ik aan mijn jogging beginnen. Onder een stralende zon en een fris windje is het echt aangenaam lopen. Spijtig genoeg ben ik vandaag alleen en dan wordt het weer moeilijk om echt rustig te lopen. Ook al weet ik het; ik loop altijd iets sneller wanneer ik alleen ben. Na maandag heb ik geleerd om niets te forceren na een dagje zweten in de sauna. Ik heb sinds gisterenavond vrij veel gedronken, maar water alleen geeft niet de nodige stoffen, zoals mineralen, om volledig te herstellen. Het bewijs voel ik meteen. Al van voor het vertrek voel ik enkele spierpijnen in mijn rechterbeen (kuit en dij) en de eerste minuten verdwijnen deze niet. Integendeel, de volledige loop zal ik deze blijven voelen.
Zoals verwacht ligt het tempo iets hoger dan oorspronkelijk gepland. Na de eerste kilometer zakt mijn hartslag zelfs niet meer onder de 140 hs/min. Ik controleer deze dan ook heel frequent, omdat ik niet wil dat mijn motor sneller moet pompen dan 150 keer per minuut. Gelukkig maar, ik flirt maar al te vaak met deze bovengrens en probeer me dan ook wat in te houden, zodat ik hieronder blijf. Op dat moment houd ik me de marathon voor ogen. Zou dit een haalbaar tempo zijn tijdens de marathon? Rond de 5’05” – 5’10” met een hartslag onder de 150 hs/min??? Als ik dit 42km volhoud, ben ik een zeer gelukkig mens. Natuurlijk denk ik ook vaak terug aan afgelopen maandag. Daar kon ik de 5’30” amper 30km volhouden en dan nog met heel veel doorzettingsvermogen. Zolang ik de echte oorzaak niet weet van die inzinking ben ik er niet gerust in.
De eerste prioriteit is nu toch wel die ‘spierpijnen’ wegkrijgen. Een goede massage zou zeker deugd doen, maar ook als je geen spierpijn hebt, is dit het geval!! Of niet soms?

Duurloop, Lopen, Sport, Training

Sterven tijdens duurloop (Horstroute)

13 april 2015 Werner Een reactie plaatsen

Intussen is de voorlaatste week voor mijn eerste marathon aangebroken. Hoog tijd dus om nog eens een lange duurloop te doen. Toch blijken ’s morgens de omstandigheden niet ideaal en toch. Het weer wordt zonnig en niet te warm, dus dat is ideaal om enkele uren te gaan lopen. ’s Morgens voel ik nog de gevolgen van de toch wel intensieve loop van gisterenavond. Hopelijk is dit bij het beëindigen van de werkdag helemaal hersteld en kan ik mijn training goed aanvatten en afsluiten.
Voor het vertrek van deze duurloop voel ik me eigenlijk allesbehalve klaar. Ik heb nog steeds een lichte pijn in mijn voet en mijn rechterdij is ook niet blij met de geplande training. Toch wil ik vandaag profiteren van de ideale weersomstandigheden: mooi zonnetje, niet te warm en weinig wind. Voor de start drink ik nog vlug enkele glazen water en neem wat druivensuiker. Hopelijk is dit genoeg. Deze training is niet alleen mijn laatste lange duurloop, maar dient tevens als ultieme test voor mijn kledij, gaande van kousen, onderbroek, nieuwe short en T-shirt.
Bij de start voel ik onmiddellijk dat mijn bovenbenen zeker de nodige opwarming moeten krijgen. Ik wandel dan ook de eerste helling op, zodat ik toch niet moet starten met een hartslag van boven de 150 hs/min. Na enkele honderden meter ben ik boven en kan ik op start drukken en mezelf in loopmodus zetten. De temperatuur is goed, fris, maar niet te koud. De snelheid zit vrij snel goed in een stevig tempo en toch met een niet te hoge hartslag. Zou de conditie dan toch al goed zijn? Ook de volgende kilometers kan ik mijn hartslag in de 130 hs/min houden. Toch voel ik dat het minder vlot gaat. Zolang mijn hartslag zo blijft, moet ik mij geen zorgen maken. Ik neem nog een blokje druivensuiker zodat mijn suikergehalte op peil blijft. Hierdoor voel ik toch dat extra drinken geen overbodige luxe is; de druivensuiker lost moeilijk op en het slikken gaat allesbehalve vlot. In ieder geval, de ogeving is echt wel schitterend en het parcours -Horstroute- is echt wel een aanrader. Rond de achtste kilometer zakt mijn hartslag zelfs regelmatig onder de 130 hs/min en ook later blijft hij er maar net boven. Dit is wat ik betrachtte.
In Nieuwrode zorgt de Panoramalaan niet enkel voor een schitterend uitzicht, maar eerst voor een meer dan korte klim. Je hoort me helemaal niet klagen; ik loop aan een mooi tempo naar boven en voel niet echt dat ik diep moet gaan om dit te doen. Daarna, op een lang vlak stuk, blijft mijn snelheid constant (5’33 min/km) en schommelt de hartslag nog steeds rond de 130 hs/min. Dit voorspelt dat ik tijdens de marathon sneller kan lopen, zonder een te hoge hartslag. Zou het dan toch lukken??
Rond 20km begint het iets zwaarder te gaan. De snelheid blijft wel vrij gelijklopend, maar ik voel toch wel dat het minder vlot en soepel gaat. Hier zou een glas water wel deugd doen. Het gaat van kwaad naar erger; nu heb ik echt wel dorst. Ik houd mijn snelheid heel constant, dus daarvan heb ik geen klagen, maar het dorstgevoel steekt nu wel de kop op. Aan iedereen die ik tegenkom heb ik zin om een glas water te vragen. Het wordt steeds moeilijk om de benen vlot rond te krijgen. Door een slechte uitstippeling van het parcours, geraak ik opeens de spoorweg niet over of onder en moet ik rond lopen via de brug van het Vuntcomplex en deze helling maakt het opeens echt zwaar. Het zullen nog een zware vijf kilometer worden. Voor het vertrek had ik er nog aan gedacht om een rondje in het provinciaal domein te lopen, maar nu wil ik echt wel zo snel mogelijk thuis zijn. De beenspieren zeggen me duidelijk dat dit het einde is. Ze zijn net niet in kramp, maar het scheelt echt niet veel. Dit is nu al afzien en ik moet nog een eind. De laatste vijf kilometer zijn een echte hel, nog erger dan de vorige vijf. Ik weet hoe het me lukt om de snelheid gelijk te houden, maar ik ben helemaal leeg. Alleen de motivatie om thuis te komen, houdt me nog op de been. Het enige waar ik aan denk, is stoppen. Stoppen is geen optie, want wandelen gaat niet beter gaan. Ik vrees dat mijn benen dan helemaal gaan verkrampen, dus kan ik beter nog wat doorlopen. Gelukkig heb ik dit stuk al vaak gelopen en weet ik perfect wat me nog te wachten staat. Ik loop puur op karakter de laatste kilometers, smekend dat het huis naar mij komt in plaats van dat ik tot daar moet lopen. Had ik mijn telefoon bij gehad, zou ik nu gebeld hebben om te komen oprapen. Uiteindelijk houd ik het uit tot aan het begin van de Houwaartsebaan. Die helling wil of kan ik gewoonweg niet meer aan. Nadat ik mijn chrono op stop gedrukt hebt, wandel ik voorovergebogen, stapje voor stapje de helling op. Ook al moet ik de steile helling van de Bovenstraat nog doen, mijn hoofd hangt steeds lager en lager.
Met nog meer moeite krijg ik mijn schoenen uit en probeer ik te herstellen door te drinken en de kuitspieren te rekken om krampen te verhinderen. Zelfs in de douche kan ik mij niet recht houden en moet ik gaan zitten. Een uur na aankomst, op restaurant, kan ik amper iets eten.
Dit was niet goed! Hier heb ik me pijn gedaan. Hiervan moet ik herstellen én uit leren.
Het is dus onvoldoende om enkele boterhammen te eten en wat water te drinken vooraleer een (intensieve) duurloop te doen. Bovendien is het in dergelijk geval onontbeerlijk om te drinken tijdens langere duurlopen.

Kledij, Lopen, Sport, Training

Weekendafsluiter

12 april 2015 Werner Een reactie plaatsen

Dit weekeinde moet pure ontspaning worden. Afgelopen vrijdag heb ik nog eens doorgetraind. Een intervaltraining rond de vijvers van het provinciaal domein waren een goede test van mijn kunnen, of niet-kunnen. Eigenlijk moet ik tevreden zijn met het resultaat. Het is trouwens amper een jaar geleden dat ik regelmatig begon te lopen. Intussen heb ik 1.900km lopend afgelegd. Tegen eind van deze maand zal ik de kaap van de 2000km afgelegd hebben. Niet slecht voor iemand die nooit een ‘echte loper’ geweest is. Toch is het zo dat alles wat ik adem met lopen te maken heeft. Een beetje overdrijven mag toch.
Dit weekeinde zijn mijn vrouw en ik kinderloos en dus gingen wij eens een weekeindje genieten en hebben een tweedaags arrangement geboekt in een saunacomplex. Na de zware interval van vrijdag past dit perfect in mijn planning. Na twee dagen zweten zonder te bewegen begon het al opnieuw te knagen om te gaan lopen. Toch wou ik nog eerst Parijs-Roubaix zien.
De weersvoorspellingen voor de komende dagen zien er goed uit en mede door de beelden te bekijken van de marathons van Parijs en Rotterdam drong het tot me door dat ik geen kort loopshortje meer heb. De laatste maanden loop ik steeds me aansluitende lange broek of broek tot net boven de knie. Als ik de marathon van Antwerpen wil lopen met een korter en losser loopshortje dan moet ik dat zeker eerst kunnen testen. Maandag, na het werk, heb ik een lange duurloop gepland, dus dat zou de ultieme test worden met een dergelijke loopshort. De enige mogelijkheid om op zondag eentje aan te schaffen is onmiddellijk na de aankomst in Roubaix vertrekken naar het Gouden Kruispunt. Daar zijn een aantal sportwinkels open op zondag. Bovendien kan ik van daaruit naar huis lopen en dan heb ik in één moeite ook nog eens wat gelopen.

Een kort loopshortje vinden, was duidelijk geen gemakkelijke opdracht.Het is duidelijk dat dergelijke shortjs uit de mode zijn. Uiteindelijk vind ik eentje in de A.S. Adventure. Het is nog niet echt eentje zoals ik het wilde maar het kon er toch mee door. Het is in ieder geval een zeer lichte stof en waarschijnlijk ideaal bij warmer weer. Nu is het enkel uittesten dat het goed aanvoelt en nergens schuurt. Intussen was het bijna 18u en de winkels gaan allemaal sluiten. Ik ging dus met mijn loopkleren vlug een winkel binnen en gebruikte een paskamertje om mij vlug om te kleden zodat ik iets over 18u klaar was om de tochtte voet naar huis in te zetten. Voor het vertrek had ik even op Google Maps gekeken zodat ik toch niet de grote baan moest volgen om terug in Linden te geraken.
Na enkele minuten was het eigenlijk al duidelijk dat dit geen licht pleziertochtje zou worden. Ik wist niet dat twee dagen sauna vermoeiend kon zijn. Mijn spieren voelden zwaar aan. Bovendien stond er een stevige bries recht in mijn gezicht. Doordat de volledige afstand richting west gaat, betekent dit dat ik dus over de volledige lengte wind op kop zou hebben. Als je dan nog weet dat Linden iets hoger ligt, heb je alles wat ook maar enigszins kan tegenwerken: stramme spieren, tegenwind en hellingen. Als ik dan nog het verstand zou gebruiken om rustig te lopen, was het zeer zeker minder zwaar geworden. Ik wou er echt niet te lang over doen en dus zette ik er onmiddellijk een stevig tempo in, iets boven de 12km/uur. In de gegeven omstandigheden vind ik het helemaal niet slecht. Ik had geen hartslagmeter aan, dus ik weet niet hoe snel mijn motor op dat moment klopte. Toch voelde ik enkele pijnen (bovenkant rechtervoet en rechter quadriceps), zowel onderweg als achteraf. Dit voorspelt niets goed voor mijn geplande duurloop van morgen.
Nu eerst een restaurantje doen.

Interval, Lopen, Sport, Training

Interval rond grote vijver

10 april 2015 Werner Een reactie plaatsen

Vandaag heb ik (eindelijk) nog eens écht getraind. Met echt bedoel ik dit keer echt doorgetraind. In principe en ook volgens mijn overtuiging is elke loopsessie, hoe kort en traag ook een training. Gisteren heb ik bewust een rustdag ingelast. Vandaag wou ik echt eens diep gaan. Het is dan ook al te lang geleden dat ik nog eens een echte interval- of fartlektraining gedaan heb. Op dit ogenblik heb ik nog een kleine week om intensief te trainen, daarna begin ik aan mijn weekje ’taperen’ naar de marathondag van 26 april.
Heel veel verstand van interval heb ik niet, maar ook zonder persoonlijke trainer denk ik wel dat ik een interval kan en mag lopen. Op dit ogenblik heb ik niet echt een snelheid waar ik naartoe wil werken, maar als voorbereiding op een marathon weet ik wel dat ik geen te korte intervalafstanden moet lopen. Anderzijds moet je ook niet zomaar aan elke interval beginnen. Ik kies voor vandaag een iets langere loop. De vijvers in het provinciaal domein van Kessel-Lo zijn daarvoor een ideaal decor. Een rondje rond de grote vijver bedraagt om en bij de 1,4 km en dat lijkt me een mooie afstand als interval. Het herstelrondje rond de kleine vijver is een goede 500m en met een uitlooptempo van 6’00 min/km is dit amper 3 minuten rust. Voor een beginner als ik zit dit voor vandaag wel goed. Later en dit is dan een tijdje na mijn eerste marathon, ga ik mij wel eens toeleggen een deftige intervalreeks, beginnend met kortere afstanden en daarna stilaan verhogen naar langere, tot 2km.
Vandaag is het weer eigenlijk perfect. De zon schijnt volop. Er is niet te veel wind. Het is zelfs al vrij warm, om en bij de 16°C (onder thermometerhut). Het is dan ook de eerste keer dit jaar dat ik loop in short en T-shirt. Enof dat deugd doet!!
De weg naar het provinciaal domein ken ik natuurlijk van andere keren en bedraagt om en bij de 4,5km. Dit is dus eigenlijk iets te veel als normale opwarming. Bovendien gaat het vrij vlot en loop ik die afstand onder de 5′ min/km, wat voor mij eigenlijk al relatief snel is. Het zal dus geen gemakkelijke interval worden. Eénmaal in het provinciaal domein moet ik wel uitkijken naar de weg die rond de grote vijver gaat, want die heb ik wel nog niet gedaan. Gelukkig brengt de voorbereiding via Google Maps hier soelaas. Ik kan dus onmiddellijk starten met mijn eerste snelle ronde. Door gebrek aan ervaring in dit soorten interval is het vrij moeilijk om de snelheid in te schatten. Ik merk dat mijn hartslag al gestaag omhoog is gegaan, dus ik loop zeker een stevig tempo. Dat het geen ontspannende loop zal worden is bij deze al heel snel duidelijk. Naast het controleren en op peil houden van de snelheid, (ja, ik moet mezelf regelmatig aanmoedigen om de snelheid aan te houden). Tijdens de eerste ronde besef ik maar al te goed dat het moeilijkste nog moet komen. Die 1,4 km is echt wel lang. De herstelloop rond de kleine vijver verloopt toch vrij goed; de hartslag herstelt zich redelijk. Dit scenario herhaalt zich dan ook, zoals gepland, 4 keer. Toch blijken de resultaten zoals verwacht: telkens iets trager. Het verschil tussen de eerste en de tweede is meer dan duidelijk merkbaar; de verschillen tussen ronde 2, 3 en 4 zijn veel kleiner. De herstelling na de vierde snelle ronde verloopt ook veel moeizamer. Nu is het nog gewoon naar huis lopen. Ondanks de zware intervaltraining probeer ik de snelheid op peil te houden. Ondanks de tegenwind en de positieve hoogtemeters houd ik toch de snelheid analoog als de eerste kilometers, 12 km/uur. De hartslag ligt nu wel duidelijk hoger.
Dit weekend wordt weer eentje van rust, of toch zeker relatieve rust.

Hesy's Blog