Tag archieven: Sequoia
Herstelsequoia
Er moet hersteld worden. De wedstrijd van gisteren is nog niet helemaal verteerd.
Gisteren liep ik ‘de bestorming van Alden Biesen‘. Als onervaren loper heb ik niet (genoeg) uitgelopen en voel ik vandaag toch nog de sporen ervan. Vanmiddag mag er dus alleen maar herstellend gelopen worden. Gelukkig heb ik enkele collega’s om me in te tomen.
iets over 12u vertrekken we met zijn drieën voor ons traditionele toertje. Dit brengt ons via het sportkot, het kasteel van Arenberg en het Dijlepad in het bos rond het oude jezuïetenklooster.
We blijven de hele afstand relatief rustig lopen @ 11,5 km/u. Het doet dan ook deugd om zo de week te kunnen starten.
Nog eens sequoia, maar dan te snel
Vandaag heb ik nog eens de traditionele ronde rond het jezuïetenklooster gelopen. In plaats van herstellend, loop ik toch weer te snel.
Na de intervaltraining van gisteren op de piste van DCLA is het vandaag eigenlijk een rustdag. Door iets te weinig tijd kan ik tijdens de middagpauze niet gaan zwemmen. Het wordt vandaag dus een gewoon loopje.
Iets over de middag kan ik toch nog vertrekken, maar wel met de gedachte dat ik niet al te veel tijd heb en gedoucht moet hebben voor de volgende meeting start. Ligt het aan deze gedachte of aan iets anders, ik weet het niet, maar reeds vanaf de start loop ik al te snel. Ik probeer voorbij de tunnel op de hartslag te letten en verlaag hiervoor het tempo. Snel is duidelijk dat ik de hartslag moeilijk naar beneden krijg. Dit zal waarschijnlijk te maken hebben met de vrij zware intervaltraining van gisterenavond.
Puur uit frustratie loop ik dan maar sneller. De hartslag probeer ik wel binnen de perken te houden, maar toch gaat opeens de snelheid primeren. Vanaf de derde km loop ik boven de 13 km/u. Bij deze snelheid zou ik moeten kunnen blijven lopen. Hiervoor ligt vandaag de hartslag duidelijk te hoog. Gedreven door de tijdslimiet blijf ik toch relatief snel verder lopen. Na het moeilijkste stuk in het bos stijgt de hartslag zelfs ver in de 160 hs/min, met pieken in de buurt van de 170 hs/min.
Ik probeer de snelheid aan te houden zonder een verdere stijging van de hartslag en dat lukt dan weer gelukkig wel. Enkel op de steile klim van de Karmelietenberg gaat mijn tikker nog wat sneller kloppen.
Uiteindelijk leg ik de Sequoia, mijn rondje dat ik intussen al meer dan 100x gelopen heb, af in 37 min. Dit is geen snelste tijd, maar zal wel in de top 5 komen, denk ik.
De volgende dagen wordt lopen moeilijk in te plannen, maar zondag is er wel ‘De bestorming van Alden Biesen’. Deze ’10 miles’ wordt gelopen met als centraal punt de heuvel van het kasteel waar je niet minder dan 6 keer oploopt. Benieuwd wat ik daar kan betekenen.
Sequioa-rondje, mooi begin van de week
In voorbereiding van de marathon van NewYork heb ik me meer toegelegd op de langere afstanden, zowel de duurlopen als de intervaltrainingen. Met deze nieuwe werkweek, een week na de bewuste marathon, beginnen we “helemaal” opnieuw.
De afgelopen weken liep ik niet alleen langere afstanden, maar lag ook mijn snelheid hoger dan anders. Nu we nog vijf maanden verwijderd zijn van de volgende marathon, wil ik opnieuw met de basis beginnen. Bovendien wil ik de eerste weken na de marathon heel rustig lopen. Het blijft belangrijk om niets te veel te belasten. Het lichaam, en zeker dat van een 48-jarige, heeft voldoende herstel nodig. Helemaal stil liggen, wil ik niet. Toch wil ik de eerste weken vooral heel rustige duurloopjes doen. Vandaag is er zo eentje.
Met enkele collega’s lopen we regelmatig tijdens de middagpauze een rondje via het sportkot en het kasteel van Arenberg rond het jezuïetenklooster.
In deze winterse periode is het niet altijd ideaal om langs dit parcours te lopen, maar vandaag is het weer toch vrij goed. Door een last-minute toiletbezoek zijn mijn ‘collega’s’ al vertrokken zonder mij. Ik ben dus al op achtervolgen aangewezen. Zonder te snel van start te gaan, probeer ik hen toch vlot in te halen. Gelukkig zijn zij ook traag vertrokken en heb ik snel te pakken. Daarna lopen we heel rustig verder en zakt mijn hartslag enorm. Ik had nooit verwacht dat ik ooit zou kunnen lopen met een hartslag van 110 hs/min, zelfs niet aan gelijk welke snelheid. Toch blijkt het te kunnen.
Eénmaal op het goed te lopen Dijlepad drijven we de snelheid een beetje op, maar het blijft een rustige duurloop. Mijn hartslag blijft in de lage 130 hs/min hangen. Dit zijn dus de rustige duurlopen waar er zoveel over geschreven wordt. Na een half uurtje gaat er toch eentje wat sneller lopen. Na wat aarzelen, ga ik er toch achteraan en lopen we rustig terug naar ons werk.
We hebben de eerste middagpauze van de week alvast sportief ingezet.
Sequoia: wonden likkend
Zoals je hier al kon lezen, ben ik niet zonder kleerscheuren aan de aankomst van de Crescendoloop geraakt. Ondanks de zware inspanning en het vallen, zijn de spieren in orde, maar zorgen de schaafwonden voor de nodige hinder.
Het is sowieso niet slecht om na een wedstrijd een dagje rust in te lassen, maar dit keer is het echt wel tegen mijn zin dat ik niet kan lopen. Op dinsdag wil ik het toch wel opnieuw proberen. Met de nodige pijnen trek ik mijn loopschoenen aan. Echt snel zal het zeker niet gaan, maar toch probeer ik zo normaal mogelijk te lopen.
De eerste kilometers gaan niet echt vlot. Na een tijdje loopt het minder stroef en kan ik opnieuw min of meer normaal lopen. De snelheid komt dan boven de 12 km/u liggen. De vermoeidheid is toch niet volledig verdwenen. Mijn hartslag ligt toch wel iets te hoog, vind ik.
Ik ben alvast tevreden dat ik, ondanks de wonden, vrij normaal kan lopen. Hopelijk lukt het me morgen om te trainen met DCLA.
Dubbele achtervolging
Maandag is werkdag, maar ook dan wordt er gelopen. Samen met enkele collega’s gebruiken we onze middagpauze om te gaan lopen. Stilzwijgend wordt er steeds afgesproken om 12u en vertrekken dan richting sportkot en verder langs kasteel van Arenberg.
Om iets voor 12u wil ik omkleden en zie dat de collega’s al de benen genomen hebben. Ze zijn al vertrokken zonder mij. Na enkele minuten ben ik omgekleed en vertrek dan aan een achtervolging. Ik heb geen idee hoeveel achterstand ik heb en loop dan ook niet al te snel. Na de langere duurloop van gisteren, is het vandaag niet echt de bedoeling om er een race van te maken.
Na 3K ben ik bij de te vroeg gestarte collega’s. Vanaf hier loop ik verder met hen mee. Mijn hartslag zakt vrij snel van 156 hs/min naar een waarde onder de 130 hs/min. De snelheid ligt net onder de 10km/u. In plaats van de Sequoia(-) te lopen, kies ik ervoor om de volledige Sequoia te lopen. Dit is ongeveer 900m verder. Opnieuw is het de bedoeling om ze opnieuw in te halen. Ik loop dit extra stuk dan terug aan een iets hogere snelheid. Met een snelheid van 13,7 km/u moet het mogelijk zijn om ze in te halen vooraleer we aankomen.
Net bij het oversteken van de Celestijnenlaan (op 6,4K of na 3K) zie ik ze net voor me uitlopen. Intussen is daar ook een afscheiding en moet ik nog iets langer het tempo hoog houden om na 500m de eersten opnieuw in te halen. Na deze twee achtervolgingen vind ik de training intensief genoeg en besluit om verder bij hen te blijven. Er moet ook niemand meer ingehaald worden.
Met deze twee snellere stukken was dit een aangename training. De week is dan ook goed gestart.