Door allerlei omstandigheden staat de fiets al een week werkloos in de garage. Het is hoog tijd om deze nog eens van stal te halen. In de afgelopen week is ook mijn nieuwe outfit toegekomen. Ik heb deze besteld vanuit een ver land en het was niet alleen aan de prijs te merken, maar vooral ook aan de levertijd. Deze bedroeg maar liefst zes weken. Een mens zou voor minder ongeduldig worden. Al bij al ben ik tevreden met de bestelling. Vanaf vandaag kan ik volledig assorti met mijn fiets rondrijden.
Scott fietskledij
Het is vandaag natuurlijk niet de bedoeling om de kledij te showen aan het -niet opgekomen- publiek. Het is enkel de bedoeling om nog eens wat te fietsen in de omgeving en hier in de buurt wat hellingen te doen. Het bewijs is er snel: fietsen vergt toch heel wat training. Ook na vandaag zullen er nog veel rondjes getrapt moeten worden om van enige fietsconditie te spreken.
Is het toeval of niet, maar vandaag heb ik al via twee totaal verschillende bronnen gehoord dat trainen voor triatlon echt wel goed is. Het zorgt niet alleen voor een aangename afwisseling in de trainingen; het zorgt eveneens voor de training van verschillende spiergroepen en dus ook voor relatieve rust van de verschillende spieren en gewrichten. Het is zeker niet de bedoeling om op korte, noch lange termijn aan triatlon te doen, maar dit neemt niet niet weg dat ik in de toekomst naast het lopen ook zal zwemmen en fietsen.
Sinds mijn doktersbezoek van 11 juni heb ik niet meer gelopen. Het leek een eeuwigheid wanneer ik het verdict hoorde dat ik zes weken niet mocht lopen. Zoals je in mijn vorige berichten al kan lezen, weet je dat ik tijdens de jongste weken enkele kilometers op de fiets gezeten heb. Op enkele uitzonderingen na beperkte het fietsen zich tot de korte ritten tussen woon en werk en vice versa. Op dergelijke korte ritjes kan je moeilijk aan je conditie werken; het blijft eerder het aangename aan het nuttige koppelen. Tijdens dergelijke ritjes is het eerder dansen op een slappe koord. Ook al vertrek ik ruimschoots op tijd, toch probeer ik zo snel mogelijk de af te leggen afstand te overbruggen zonder te zweten. Uiteindelijk blijkt dat het moeilijkste van al. Meestal begin ik toch nog te zweten na aankomst. Ik kan het dan ook niet laten om tot het einde het tempo redelijk hoog te houden. In Leuven centrum gaat het dan ook lichtjes omhoog waardoor er iets harder getrapt moet worden. En als je weet dat verplaatsingen van en naar het werk gebeuren met een rugzak op je rug, breekt het zweet je rapper uit dan je zelf zou willen. In het naar huis rijden, heb ik het nadeel dat de laatste honderden meter klimmend zijn. Hier heb ik eveneens de gewoonte om nog iets harder op de pedalen te drukken. Eenmaal thuis breekt het zweet dan ook op verschillende plaatsen uit. De enige trainingen gedurende deze periode zijn dan ook de enkele uren die ik op de hometrainer het gezeten. Gelukkig hebben we op het werk een vrij goed uitgeruste fitnesszaal en het zou dom zijn daar geen gebruik van te maken. Tijdens dat uur, of soms iets meer, probeer ik de cadans vrij hoog te houden (>90 rpm) en enkel met de weerstand te spelen. Op die manier blijft de hartslag hoog genoeg zonder over de bovengrens uit te komen. Door het warme weer van de afgelopen weken is het wel puffen geblazen. Op een hometrainer heb je niet dat afkoelend briesje, zoals op de weg of in bos, waardoor je na tien minuutjes fietsen je afkoeling moet zoeken door te zweten en de verdamping van dit zweet.
De afgelopen dagen en weken was er dan wel weer tijd voor mijn andere hobby, zijnde fotografie. Zoals je kan merken in mijn online fotoalbum, ben ik voornamelijk geïnteresseerd in het fotograferen van mensen. Afgelopen zondag heb ik, samen met de kandidates Miss België 2016 van de provincies Antwerpen, Oost- en West-Vlaanderen. Het resultaat zie je hier (deel 1, deel 2 en deel 3). Twee dagen later, op dinsdag 21 juli, brachten ALLE kandidates van Miss België 2016 een bezoek aan Plopsaland, De Panne. Natuurlijk kon mijn fototoestel daar ook niet ontbreken. Het leverde dit album af, t.t.z. deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5. Op het eerste zicht zou je denken dat dit niets met sport te maken heeft, maar een hele dag rondlopen met professioneel fototoestel en toch wel meestal geconcentreerd blijven, kruipt niet in je kleren. Zelfs zonder rekening te houden met de activiteit zelf, duid mijn horloge toch een dagelijks verbruik aan van om en bij de 4000 kcal. Daar moet je toch al een deftig tripje voor lopen.
Elke sporter zal nu zeggen dat het weer ideaal is. Het is niet te warm, geen regen, niet al te veel wind, kortom het is buiten perfect om te sporten.
Toch heb ik de afgelopen week meer op de hometrainer gezeten dan op mijn echte fiets. Het woon-werk traject is te kort om dit als sport te definiëren en bovendien is het parcours niet echt ideaal om wat sneller te fietsen. Op het fietspad gaat nog redelijk, ook al moet je goed oppassen ter hoogte van elke zijweg, maar in het stadscentrum is het helemaal al niet te doen en heb je daarenboven nog verkeerslichten waar je moet stoppen. Om dus echt een betere basis al fietsend op te bouwen, gebruik ik de mogelijkheden die de werkgever heeft voorzien. In de rijk uitgeruste fitnesszaal staan ook enkele hometrainers. Ik gebruik dan ook met veel plezier mijn lunchpauze (en zelfs iets meer) om me in het zweet te trappen.
Een hometrainer is helemaal geen vervanger van het fietsen, maar is eerder een toestel om wat cardiovasculaire oefeningen te doen. Omdat mijn fietsconditie en -spieren nog weinig weerstand hebben, is een sessie op een hometrainer nog een welgekomen training. Het vergt dan ook wat gewenning om een uur te “fietsen” zonder vooruit te komen. Tot enkele dagen geleden reed ik op de hometrainer zonder enige afleiding van muziek en/of beeld. Intussen gebruik ik mijn iPad wél en bekijk tijdens het fietsen naar een serie: Real Humans. Deze afleveringen duren een uur en zijn dus volledig uit te kijken tijdens een ritje. Wie weet probeer ik in één van de komende weken om eens twee afleveringen te fietsen. Mijn middagpauze is hiervoor wel te kort, maar na de diensturen is het ook niet verboden om eerst twee uur te fietsen alvorens naar huis te gaan. 🙂
Buiten fietsen is natuurlijk, net als lopen, veel plezanter. In mijn geval probeer ik voornamelijk aan mijn basis te werken en buiten op de fiets steek ik voorlopig nog te veel energie in het uitzoeken van parcours en moet ik nog veel gewenning opdoen zodat ik meer dan een uur kan blijven rijden, zonder ongemak aan polsen, achterwerk en zonder verloren te rijden. Maar, maak je maar geen zorgen, het komt er zeker van dat ik meer buiten fiets dan binnen.
Intussen kan ik weer een week aftrekken van de periode dat ik niet mag lopen. Eigenlijk ben ik nu afgekickt van het hardlopen en toch blijf ik het missen. De grote schuldige is het internet. Op diverse sociale media, zoals facebook, Strava, … en tijdschriften (Runner’s world) waarop ik geabonneerd ben, lees je dagelijks wie waar en wanneer gelopen heeft. Gisteren vond in Tessenderlo de the Classic plaats; dit is één van mijn lievelingswedstrijden, mede omdat ik uit die streek afkomstig ben en dus ook diverse keren deelgenomen heb, zelfs aan wat vroeger “the Nike Classic” heette. De sfeer die er heerst, samen met de kermis, braderij en aansluitend vuurwerk is meer dan subliem, om maar te zwijgen van het ALTIJD goed weer op die maandagavond.
De afgelopen vier weken (of toch bijna) heb ik geen loopschoenen meer aangehad. Gelukkig ga ik af en toe wat fietsen, maar veel meer dan woon-werk is het niet. Zoals bij elke beginnende sporter zijn er altijd wel redenen om dit keer niet te gaan sporten; bij mij is dat dus nu niet anders. De afgelopen week was het echt wel te warm om het plezant te houden. Bovendien zit ik telkens met die rugzak die het ‘echte’ fietsen in de weg staat. Als je na het werk eerst naar huis rijdt, is het des te moeilijker om van daaruit terug te vertrekken voor een fietstochtje. Thuis ligt er altijd wel werk op me te wachten.
Niettegenstaande ik dus toch wel een ‘loper’ blijf, heb ik toch de intentie om het fietsen niet op te geven. De afgelopen dagen heb ik mij bezig gehouden met de aankoop van al dan niet noodzakelijke fietsaccessoires, zoals helm, kledij, e.d. Vanuit mijn ervaring met loopkledij weet ik dat goede kledij véél aangenamer is om dragen dan goedkopere kledij. ik probeer dus mezelf te overtuigen om minstens één goede outfit aan te kopen. Andere outfits probeer ik te vinden via 2dehands.be. De grootste moeilijkheid zit toch wel in de maten. Elk merk heeft toch wel zijn eigen maattabellen en ik heb de indruk dat wielrenners kleine mensen zijn. In tegenstelling tot loopkledij waar ik met een medium en soms large toekom, heb ik de indruk dat ik in fietskledij eerder naar een extra large moet grijpen. Als je enkel kijkt naar borst- en heupomtrek, zit ik ook in de range medium-large, maar als je kijkt naar mijn grootte, kom ik vaak uit in de kolom van de XXL. Rare jongens die fietsers. In ieder geval, intussen heb ik verschillende wieleroutfits en kan dus zonder excuses gaan fietsen, on- en offroad.
Maar intussen tel ik toch af tot ik mijn loopschoenen weer mag aandoen 🙂
Zoals je hier kon lezen, mag ik een tijdje niet meer lopen. Anderzijds zit ik toch niet helemaal stil. Sinds ik een nieuwe mountainbike (MTB) gekocht heb, maandag 15 juni, neem ik het fietsen iets serieuzer. Voorlopig zit ik aan een honderdtal kilometer per week. Dit is met een fiets zeker niet veel. Het is dan ook quasi enkel woon-werkverkeer en als je dicht bij je werk woont, tellen de kilometers niet echt op. Bovendien is er het nadeel dat fietsen met een rugzak niet echt aanspoort tot veel fietsen.
Het weer is de laatste weken gewoonweg prachtig. De laatste dagen is het eigenlijk té warm en dat maakt het nog zwaarder om met een normale rugzak te fietsen. Het niet-lopen blijft toch lastig om dragen. De optimist in mij moet ik nu zeggen dat ik al drie weken ver ben, halfweg dus, maar de andere ik antwoordt dan dat er nog drie weken zonder lopen volgen. Mijn volgende afspraak met de dokter is einde juli en als ik tot dan niet meer loop, zullen het dus nog vier weken zijn. Voorlopig moet ik mij dus bezig houden met fietsen.
Herendreef Heverlee
Afgelopen maandag heb ik dan toch eens gewaagd om wat meer boswerk te verrichten. Na het werk trek ik richting Heverlee en na het afzetten van mijn rugzak, duik ik via de Herendreef het Heverleebos in. Ik heb niet echt een parcours voor ogen, dus het wordt wat rondfietsen. De wegen liggen er vrij goed bij. Door gebrek aan wegenkennis, moet ik wel af en toe rechtsomkeer maken omdat niet alle boswegen goed bereidbaar zijn. In het midden van dit bos wordt een nieuw fietspad aangelegd en voorlopig zorgen keien ervoor dat het niet fietsbaar is. Na wat heen en weer rijden, kom ik eindelijk op een gekend punt, een punt waar ik al lopend meermaals ben gepasseerd. Ik beluit dan maar om het parcours via het depot van Meerdaal te fietsen. Als het lopend goed lukt, zal het al fietsend ook wel lukken. Eén ding is al snel duidelijk: fietsen gaat veel vlugger dan lopen. Alhoewel het niet altijd gemakkelijker is. Tijdens de afdaling ter hoogte van het Don Bosco-college moet ik door het afschuwelijk slechte wegdek toch wel enkele keren de billen dichtknijpen en de schokken opvangen. Toch kom ik vrij snel ter hoogte van het depot en draai ik rechts. Deze weg, die meestal vol plassen ligt, is nu helemaal droog en goed berijdbaar. Onderweg kom ik nog enkele vrouwen tegen die wat verloren gelopen waren, maar iets later kan ik weer rechts draaien richting de kapel van de Zoete Waters. Vanuit het lopen weet ik dat het hier heel dalend is: opletten dus.
Oud-Heverlee, Zoete Waters, kapel O.L.Vrouw van Steenbergen
Zoals wel vaker, na een afdaling volgt een beklimming. Het is dit keer niet anders. Deze beklimming via de Kapellendreef en Pragenstraat is dankzij het lopen geen onbekende. Het is wel de eerste keer dat ik deze met de fiets doe. Zonder echt te overdrijven probeer ik mijn krachten goed te doseren en het lukt me dus wel om niet stil te vallen, ook al moet mijn hart pompen aan 170 hs/min. Met een totaaltijd, volgens Strava, van 2’26” kom ik bij mijn eerste poging op een 30/240 plaats. Wetende dat ik de grote baan heel langzaam ben overgestoken, vind ik dit een mooie prestatie. In Heverlee neem ik even halt om een frietje te eten en daarna gaat het via de gewone weg richting huis.
Het heeft deugd gedaan en dat is toch wat telt.
Een eerste schuchtere poging tot mountainbiken is een feit. Vandaag heb ik mijn eerste ervaring opgedaan, van de laatste 15 jaar, in het offroad fietsen. Het was echt niets meer dan een poging.
Ondanks de regen van afgelopen nacht waren de paden droog en dus goed berijdbaar, althans voor een normaal geoefend rijder. Eigenlijk moet je zelfs niet geoefend zijn, de meeste onder jullie zijn hoogstwaarschijnlijk een veelvoud beter als ondergetekende. Jullie beseffen waarschijnlijk amper wat een newbie in het mountainbiken allemaal meemaakt tijdens zijn eerste rit. Hieronder een opsomming van enkele moeilijkheden die ik vandaag beleefd heb.
Allereerst beschik ik niet over deftige fietskledij. Om een eerste tochtje over wat bospaden te rijden heb je dat toch niet nodig, dus dat mag al geen bekommernis zijn. Gelukkig beschik ik wel over klikpedalen, type SPD en bijpassende schoenen zodat ik niet alleen goed vastzit, maar ook kan duwen én trekken aan die pedalen om overal op en door te geraken.
SHIMANO MTB PEDALEN SPD ZWART Onmiddellijk brengt me dit aan het tweede en misschien wel grootste probleem: die klikpedalen. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ik met dergelijke pedalen fiets, maar echt ervaren durf ik mezelf toch nog niet noemen. Op plaatsen waar, door welke omstandigheden dan ook, je snelheid naar nul zakt, moet ik toch wel steun zoeken met mijn voeten naar de grond en daarvoor moet je ze dus wel eerst losmaken. Ook in het bos en tussen de weilanden zijn er meerdere redenen waarom mijn snelheid zo laag wordt. Deze hindernissen vormen dus een nieuwe categorie moeilijkheden. Sommige paden zijn zo smal dat ik er amper kan blijven fietsen en zodra je uit dat kleine spoor komt, is het moeilijk om toch rechtdoor te blijven fietsen en terug in dat spoor terecht te komen. Als je bovendien nog wandelaars met honden, die NIET aan de leiband hangen moet kruisen, wordt het echt wel heel moeilijk. Op dergelijke momenten zou een ‘echte’ mountainbiker gewoon rustig doorfietsen, terwijl ik te snel de grond opzoek. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en kon ik mijn weg verder zetten. Het is natuurlijk hét seizoen van het jaar waarop alles snel groeit, maar op sommige plaatsen kan je amper passeren en op die plaatsen had je dan liever een lange broek of een shirt met lange mouwen aangehad. Nu kan ik a.h.v. die rode strepen op benen en armen aan iedereen laten zien dat er dringend moet gesnoeid worden. Verder in het bos zijn de paden veel beter berijdbaar en kan je echt goed doorrijden. Het glooiend landschap rond de Chartreuzenberg is het ideaal decor om zowel hellingen als afdalingen te trainen. Aan hellingen zijn het enkel de spieren die moeten werken. De afdalingen zijn voor mij een grotere moeilijkheid. Ook al moet je er veel minder trappen, mijn hartslag gaat gewoonweg de hoogte in. Op afdalingen waar, voor mij, iets te veel bochten zijn lukt het nog wel, maar als die paden bezaaid zijn met boomwortels, wordt het toch veel moeilijker.
Mijn eerste ‘echte’ mountainbiketochtje sinds 2000 is vandaag een feit geworden. Een mans leert zijn hele leven bij, maar vandaag heb ik op 10km en 30 minuten toch wel heel veel geleerd.
Ervaring en training zijn in deze discipline toch wel de sleutel tot plezier.
