De laatste zondag van mei staat voor velen bekend als dé dag van de 20 km van Brussel. Intussen is dit sportevenement uitgegroeid tot een echt massa-spektakel. 40.000 (!) vertrekkers is echt wel veel. Meestal vermijd ik dergelijke evenementen maar dit jaar is dit anders. In februari zag kreeg ik de kans om me in te schrijven via mijn werkgever (Defensie). Om Defensie een betere visibiliteit te geven, kregen we een t-shirt en werd ons gevraagd om zo lang mogelijk in groep te lopen met een richttijd van 1Hr 50min. Hiermee ving ik twee vliegen in één klap: ik kan deelnemen aan de legendarische 20 van Brussel en bovendien houd ik er nog een t-shirt aan over.
De inschrijving is alvast vlot verlopen en met de bijkomende administratieve richtlijnen én logistieke steun van Defensie is er alvast één grote zorg minder. Parkeren, omkleden én douchen kan in de militaire school die vlak aan de start en aankomst ligt. Gemakkelijker bestaat niet!! Om 8u ben ik al ter plaatse en kan ik in alle rust mijn startnummer en t-shirt afhalen. Daar zie ik Frank zitten, een oude collega van Grobbendonk én van Afghanistan. We raken aan de praat en besluiten om samen te lopen. Er wordt trouwens verwacht iedereen met het bewuste t-shirt zo veel mogelijk in groep blijft.
Na de groepsfoto begeven we ons naar het juiste startblok. We staan in blok 3 en zelfs in dat startblok is er van de groep ‘Defensie’, bestaande uit 240 ingeschrevenen, geen sprake. Na het derde startschot duurt het tot voorbij de uitgang van het Jubelpark eer we kunnen overschakelen van wandelen op lopen. Intussen is de koploper van Defensie, herkenbaar aan de zwarte, gele en rode ballon, al een heel eind voor ons.
Frank en ik lopen iets sneller dan de meeste rondom ons, waardoor het steeds uitkijken is naar een plaatsje om voorbij te steken. We schuwen hierbij de voetpaden en middenbermen niet. Het blijft een permanente opdracht om vlot te kunnen lopen en elkaar niet te verliezen. De pacers van 1:45 lopen minder ver voor ons uit dan onze ‘eigen’ kopman. We lopen dus perfect op het schema van 1:50. Het valt ook op hoe oneerlijk vele mensen zijn. Na enkele kilometers halen we trage lopers in die eigenlijk in latere startblokken moesten starten. Zij zullen hun hele race, meer dan twee uur waarschijnlijk, in de weg lopen van duizenden andere lopers.
Intussen begint de druk in de blaas meer en meer te storen. Er zit dan ook niets anders op om een geschikt moment af te wachten. Na iets meer dan 6 km lopen we door het Ter Kamerenbos en zijn er bomen genoeg. Ik ben duidelijk de enige niet; er staan meerdere lopers met hetzelfde probleem. Frank loopt rustig verder en ik zal na mijn sanitaire stop wat sneller moeten lopen om hem terug in te halen. Na iets meer dan een kilometer zie ik hem al opnieuw lopen en is mijn 1,5min achterstand al goed gemaakt. Hierna vervolgen we opnieuw onze weg. Het blijft steeds een probleem om onze normale snelheid te lopen.
Ook na halfweg blijft het moeilijk om aan een snelheid van 11,5 km/u te blijven lopen. De wegen blijven overvol met lopers. Intussen staat er meer en meer publiek langs de kant waardoor het niet meer mogelijk is om over het voetpad te lopen. Het blijft toch wel deugd doen om zoveel mensen te zien supporteren. De talrijke muziekbands zorgen echt wel voor ambiance. Anderzijds beginnen de eerste slachtoffers te vallen. Her en der zie je niet alleen ‘wandelaars’; sommige liggen languit op de grond en hebben medische verzorging nodig. Het zwoele weer zal er zeker mee te maken hebben. De hoge vochtigheidsgraad bij 18°C zorgt ervoor dat je meer zweet. De vochtverlies moet gecompenseerd worden en moet door het lichaam verwerkt worden.
Na 17,5 km komt de fameuze helling eraan. Hier krijgen de meeste het lastig. Frank laat het tempo een beetje zakken en ondanks ik me nog prima voel, blijf ik rustig naast hem lopen. Mijn hartslag blijft tijdens de kilometerlange helling hangen rond de 135 hs/min. Het blijft dus lopen om te genieten en ideaal als LSD (long slow distance). Mijn conditie zal er wel bij varen. Na de helling proberen we de snelheid terug op te pakken, maar zelfs de laatste kilometers blijft het moeilijk lopen. We proberen in de buurt te blijven van de ballonnen om de visibiliteit van Defensie hoog te houden, maar is echt moeilijk. In de laatste rechte lijn vormt er zich toch nog een groepje van witte t-shirts en is de opzet deels geslaagd.
Voor mij is één ding duidelijk geworden: als je van een dergelijk evenement een wedstrijd wil maken, moet je de juiste plaats innemen in het juiste startblok en hopen dat de anderen hetzelfde doen. Ik heb in ieder geval genoten van deze 20 Km door Brussel. Ik heb tijdens het lopen tijd gehad om veel “t-shirten te lezen” en om te kunnen rondkijken. Dat is volgens mij het enige wat je kan doen als je in een te trage startblok start.
