De kop is eraf. Vandaag heb ik mijn eerste loopje gedaan na de marathoninspanning van vorige week. Heel bewust heb ik tot vandaag gewacht om opnieuw te starten.
Sinds enkele dagen heb ik echt terug zin om te gaan lopen. De laatste drie weken heb ik echt weinig gelopen, zeker in aantal ‘sorties’. Het deed dan ook deugd om vanmorgen mijn loopkleren mee te nemen naar mijn werk. De rotine zit er niet meer in, maar dat zal wel snel terugkomen. Opnieuw starten, betekent wel oppassen op overdrijven. Ik mag nu niet in de val lopen en een blessure oplopen. Het loopje van vandaag zal zeker niet de oorzaak zijn. We houden het kort en traag.
De conditie is nog niet te veel achteruit gegaan. De hartslag blijft reletief laag, gemiddeld 134 hs/min. De snelheid draait dan ook maar net boven de 10 km/hr. De souplesse is er nog niet. Het loopt niet echt vlot. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de rustperiode en ook wel met het tempo. Het is echt een snelheid die ik niet gewoon ben. In de nabije toekomst, wanneer de lange duurlopen er terug aankomen, zal ik deze snelheid toch gewoon moeten worden. Aan deze snelheid is mijn hartslag vrij rustig en dat is net wat ik nodig heb tijdens de langere trainingen.
In de komende weken ga ik zeker wat aan mijn snelheid werken. Enerzijds moet ik jaarlijks mijn fysische evaluatietesten afleggen en hiervoor moet ik 2400m lopen binnen een bepaalde tijd. Als regelmatig lopen ben ik niet tevreden als ik hier geen maximum van de punten op haal. Anderzijds wil ik toch wel mijn marathonsnelheid iets verhogen. Een tempo van 5 min/km is waarschijnlijk vrij hoog gegrepen, maar toch wil ik dat tempo als doel voor ogen houden. Dit komt niet vanzelf, dus trainen zal moeten. Ik vrees zelfs dat ik mijn motto: “Ik train ervoor, maar leef er niet voor.” niet ga mogen houden. Ik zal mijn levenswijze iets moeten aanpassen en of ik dat nog wel wil?? Het belangrijkste is en blijft om blessurevrij te blijven en plezier te hebben voor, tijdens én na de trainingen.
