Waarschijnlijk zal het woord ’testherstelloopje’ niet bestaan, maar dat is wel exact wat ik vandaag ga proberen. Sinds afgelopen zondag maak ik mij toch wel wat zorgen met de pijn in mijn rechterbeen. Zelfs tijdens een lichte jogging met de kids verdwijnt deze pijn niet na de opwarming. Wat heb ik fout gedaan?
Vandaag spreek ik af met enkele collega’s om tijdens de middagpauze wat te gaan lopen. Het wordt weer een schitterende dag: mooie zon, niet te veel wind en toch niet te warm. Tegen 12u zijn we zelfs met zeven om aan ons rondje via het Leuvens sportkot aan te vangen. Spijtig genoeg verliezen we al iemand na km 2 en iets verder draait een collega rechtsomkeer om onze verloren zoon te gaan zoeken. Zelfs al voor de start had ik beslist om het rustig aan te doen en ook het aantal kilometers te beperken. Zelfs aan dit tempo van 6’00 min/km begint de pijn weer de kop op te steken. Ik ga dan ook zeker niet versnellen en houd me aan mijn beslissing om niet de volledige “Sequoia’ (8,8km) te lopen. Aan de bewuste eerste splitsing neem ik, samen met collega Rik, de afslag om onze toer wat in te korten. We houden onze snelheid goed aan, met een korte vertraging wegens zwaar transport ter hoogte van Imec. Achteraf zal blijken dat dit een goede keuze was, want de resterende drie hebben hun toer nog wat uitgebreid en zullen 12km en sommigen zelfs 13km lopen.
Wij klokken af na 44,5 min en 7,4 km. Het enige positieve aan deze jogginig is de relatief (voor mij toch) lage hartslag. Het negatieve, bijna dramatische, is dat de pijn helemaal niet weggaat en zelfs beter en beter voelbaar wordt. Dit wordt echt een ramp om zondag de marathon van Antwerpen te kunnen uitlopen. Waarschijnlijk breng ik meer schade toe en hoe langer ik volhoud, hoe langer ik out zal zijn.
Dilemma !!