Zoals vorige week reeds enkele malen vermeld, blijft de vermoeidheid nog steeds in mijn benen zitten. Ik voel me verplicht om deze week het wat rustiger aan te doen. Het voelt raar; het is zelfs alsof ik geen zin heb om te gaan lopen en toch kan ik aan niks anders denken. Vandaag is weer zo’n dag dat lopen niet op de eerste plaats komt. Vorige week bleven veel ‘taakjes’ liggen, omdat het lopen voorrang kreeg. Vandaag ben ik wel begonnen aan de resterende werkjes. Het is een dubbel gevoel, zin hebben om te gaan joggen of lopen en het toch niet doen. Morgen zal ik wel goed trainen. Een rustdag inlassen kan helemaal geen kwaad.
Later op de dag, op de avond, krijg ik toch wat wroeging en voel ik dat ik wat moet loslopen. Nadat de kinderen in bed lagen, beslis ik om een beetje te lopen, wat loslopen, een half uurtje. Het is al na negen uur, maar ik kleed mij om in loopkledij en zet mijn loopband in gang. Zoals gezegd, wil ik niks forceren en zet de snelheid in op 10 km/u. Het is toch wel de bedoeling om zeker een half uurtje te lopen. Na een kwartiertje wil ik al ophouden, het is nooit zo saai geweest. Om toch te tonen dat ik een beetje karakter heb, wil ik blijven lopen tot ik 6km op de teller staan heb. Zo gezegd, zo gedaan.
