Met amper éénmaal gelopen deze week en dan nog met lichte pijn aan de knie verschijn ik aan de start van mijn tweede veldloop. Vrij snel na aankomst in Neerpelt, warm ik samen met Tobi op voor de SACN Dommelloop 2017.

De tempoloop van vrijdag verliep zonder noemenswaardige problemen alhoewel ik nog steeds iets voelde, maar niet genoeg om in de zetel te houden. Ruim op tijd rijd ik samen met Tobi naar het Dommelhof in Neerpelt, of is het nu al Pelt? Als enige deelnemers van DCLA Leuven, kunnen we gelukkig gebruik maken van de tent van DCLA Halen. Echt gelukkig, want na een lichte regenbui, begint het zelfs te hagelen en wordt de grond alleen maar natter en ook vettiger.

Samen lopen we een A- en een B-ronde om het parcours te verkennen en als initiële opwarming. Op dat ogenblik ligt de ondergrond er nog perfect bij en voorspelt dit een snelle veld-/bosloop. Na deze korte opwarming kunnen we onze jas al aan de kant laten en lopen samen een grotere C-ronde als effectieve opwarming, van Tobi. Hiermee wordt het voor mij snel duidelijk waarom dit een zwaardere wedstrijd genoemd wordt Er moeten meerdere korte, maar steile klimmetjes verwerkt worden. Na de hagelbui liggen er alsmaar meer drassige stukken en kan je er nog moeilijk langslopen. Het wordt dus toch een echte veldloop, maar dan eentje tussen de bomen van het Dommelhof.

Na de specifieke opwarmingsoefeningen maakt Tobi zich klaar voor zijn wedstrijd. Ondanks de koude en natte wind loopt hij enkel in singlet. Ik zorg er dan wel voor dat hij zijn laatste warme shirt pas moet uittrekken net voor de start. Zijn ambitie is opnieuw een podiumplaats en hierdoor staat hij echt wel nerveus aan de start. Bovendien horen we hier dat er een topper aan de start staat en dat er dus enkel nog voor de tweede plaats kan gelopen worden. Hopelijk lukt het.

Bij de start is hij niet echt met de eerste weg en gaat ongeveer als achtste de eerste bocht in. Na de kleine rond hangt hij op een vijfde stek. Hopelijk heeft hij goed gedoseerd en kan hij zijn ambitie waarmaken. Ik moet wachten tot na de grote ronde eer ik hem opnieuw zie. De favoriet komt inderdaad ruimschoots voor de tweede aan. Na even wachten zie ik Tobi als tweede aankomen!! Tweede podiumplaats op twee wedstrijden!!

Na de euforie is het tijd dat ik aan mijn wedstrijd begin te denken. Gelukkig blijft de tent van DCLA Halen staan voor de niet-jeugdige veldlopers. Ondanks het koudere weer, 5°C, kies ik er toch voor om ook in singlet te lopen en zonder handschoenen. Het kan raar lijken, maar de enige plaats waar je tijdens het lopen koud kan krijgen is aan de handen. Het is intussen gelukkig droog en bovendien lopen we minder dan een half uur. Dat moet zonder handschoenen dus wel lukken.

Als opwarming loop ik nog twee keer de grotere C-ronde en besef hiermee des te meer wat het betekent om telkens die beklimmingen te doen. Intussen leer ik mijn collega’s van DCLA Halen kennen en krijg nog enkele tips mee. Daarna is het mijn beurt om aan de start te verschijnen. Ook hier starten de juniors samen met de masters en in dit geval zelfs met alle masters, ook de 50-plussers. Met een dergelijk grote groep starten is niet evident. In de eerste bocht heb ik dan ook niet de positie die graag gehad zou hebben. De plaats of rangschikking is voor mij niet van belang, maar de snelheid die ik kan lopen, zou ik mogelijk moeten zijn. Er moet dus snel ingehaald worden.

De eerste ronde loop ik echt al heel intensief, hopelijk kan ik dit nog drie ronden volhouden. Bovendien besef ik opeens waarom er langere spikes bestaan. De ondergrond is op sommige plaatsen zo drassig dat ik zelfs met spikes wegglijdt. Wie had dat gedacht? De voeten zijn al nat, maar daar heb ik gelukkig niet te veel last van. In de tweede ronde is het inhalen voorbij en is de enige zorg om niet meer ingehaald te worden. Liefst zou ik zelf nog iemand inhalen. Dit laatste lukt niet meer. De enige opgave blijft nu om degene die net achter mij loopt niet meer te zien. Hij mag eventueel nog hoorbaar -want hij hijgt duidelijk ook- achter mij lopen; ik zou hem niet graag in mijn gezichtsveld (en dus voor me) zien lopen.

Het duurt tot halfweg de laatste ronde eer hij echt het spoor moet lossen. Anderzijds word ik toch nog door iemand anders ingehaald en moet ik dus toch nog een plaatsje vrijgeven.

Tijdens deze vier ronden of 6850m heb ik niet alleen het beste van mezelf gegeven. Tobi heeft (volgens mij) meer dan zijn best gedaan om te supporteren voor zijn papa. Niet minder dan drie keer per ronde stond hij mij aan te moedigen! Zoiets doet deugd. Spijtig genoeg kon ik de lopers voor me niet meer bijhouden ondanks hij me telkens vooruit schreeuwde. DANK JE, Tobi!!

Met deze inspanning zie ik mezelf op de 15de plaats staan in de uitslag van alle masters. Wat dit exact betekent voor de +45-ers, weet ik niet, waarschijnlijk 5de.

Uitslag Min05 Heren
Uitslag Masters Heren

Van primeurs gesproken: mijn allereerste veldloop wordt de eerste veldloop van DCLA in de recente geschiedenis.

Vanuit de club verwachten ze natuurlijk een grote opkomst van eigen atleten. Vooral de jeugd krijgt de uitdaging om met meer dan 100 atleetjes aan de start te verschijnen. Wij zijn alvast van de partij al zal het maar met één deelnemer zijn, Tobi. Tibo ligt namelijk in het gips en is weliswaar aanwezig, maar dan enkel als toeschouwer.

Tobi loopt er al enkele dagen heel zenuwachtig bij. Hij droomt van een podiumplaats, ook al is hij daar vorig jaar, in Vlaams-Brabant niet in gelukt. Voor mij telt enkel zijn prestatie. Het hangt dan niet van hem af op welke plaats hij eindigt, als hij maar het beste van zichzelf gegeven heeft. Hij houdt zijn zenuwen amper de baas en dit uit zich in wat hij mag/moet/kan eten tot met welke lengte van spikes er gelopen wordt. Ruim op tijd zijn we aan de DCLA tent en kan hij samen met de clubgenoten aan de gezamenlijke opwarming beginnen.

De wedstrijd zelf verloopt zoals het hoort. Hij vertrekt niet té snel, ongeveer als achtste en halfweg passeert hij me als vierde. Nu is het kwestie van focussen en volhouden. Aan het keerpunt, na drie kwart wedstrijd kan hij zijn voorligger inhalen en heeft zo een podium-plaats op zak. Gelukkig kan hij dit volhouden tot aan de eindmeet. Daar worden de drie eersten als echt VIP’s begeleid naar het podium, waar ze eerst nog een flesje water krijgen vooraleer de verdiende medaille overhandigd wordt door de voorzitter van DCLA.

Een goede twee uur na de start van de miniemen staat de start van de masters geprogrammeerd. Na lange twijfel besluit ik toch maar mee te lopen. Ik heb geen enkel excuus meer om niet mee te lopen. Gisteren, daags voor de wedstrijd, ben ik nog mijn spikes (schoenen) gaan kopen bij Running Center in Leuven.  Na een deskundige uitleg en verschillende schoenen gepast te hebben, kies ik voor deze: Saucony Kilkenny.

Met enkele brokkenlopers willen we deze DCLA-veldloop niet missen. Jeroen had er zelfs al een marathon opzitten en kwam zo goed als rechtstreeks naar de veldloop. Ieder warmt op zijn manier op maar toch allemaal minstens een keer het parcours verkennend. Na mijn verkenningsrondje twijfel ik zelfs of ik wel met de nieuwe spikes ga lopen. Ondanks de regen van afgelopen nacht ligt het parcours er droog bij. Zou ik niet beter lopen in mijn trailschoenen?

Uiteindelijk laat ik mij door de ‘specialisten’ overhalen om toch met spikes te lopen. En waarom niet? Ik ben ze speciaal voor vandaag gaan kopen en moet er toch ooit eens mee lopen. Vooraleer te starten loop ik nog wat kleine rondjes over het gras en voel dat de spikes perfect aanvoelen. Het zijn natuurlijk geen dikke dempende schoenen, maar het gevoel is aangenaam. Hiermee moet het zeker lukken.

Als Master van net geen 50 jaar start ik samen met de masters van 35-50 jaar én de juniors (17-18 jaar). Mijn doel is een goede race lopen, zonder te vallen en zonder echt stil te vallen. De start is al een moeilijkheid op zich. Met de eerste starten is geen goed idee, maar helemaal achteraan starten nog minder. Het wordt dus proberen door te lopen, zonder ingesloten te zitten. Dit lukt aardig ook al moet de eerste kleine ronde enkele keren inhouden vooraleer te kunnen inhalen. Op sommige plaatsen is de doorgang niet geschikt om te passeren.

Van een plaats of rangschikking is het helemaal gissen. Geen enkel idee heb ik op welke plaats ik ergens hang. Gelukkig, hiervoor dan toch, is er een keerpunt en kan ik zien waar de snellere masters ergens lopen. Davy loopt nog steeds niet té ver voor me uit en dus ben ik zeker dat ik ook goed in het ritme zit.

De kilometertijden blijven onder de 4 minuten en hiermee ben ik echt tevreden. Bovendien kan ik nog steeds af en toe iemand inhalen en dat geeft me vertrouwen en de moed om niet te verzwakken.

Uiteindelijk kom ik een dikke halve minuut na Davy aan en maar net achter Tom (van DCLA Halen) en ben dus toch tevreden van mijn eerste veldloop. Op de uitslag is het nog wat wachten, maar met een 12de plaats van de 34 masters ben ik zeker niet ontevreden. Bovendien moet ik de specialisten gelijk geven: een veldloop doe je best met spikes. Je hebt veel meer grip, vooral in de (scherpe) bochten en op afdalingen en hellingen.

Na de wedstrijd word ik onmiddellijk opgevangen door mijn trouwste supporter. Na wat uithijgen, kunnen de tactische nabesprekingen beginnen met de collega’s.

Uitslag veldloop DCLA