Hoe blij ik gisteren was met het eerste lentezonnetje, hoe triestig ik vandaag naar buiten keek. Het is duidelijk dat één zwaluw de lente niet maakt, want een half uurtje voor mijn geplande vertrek, regende het pijpenstelen. Volgens de buienradar zou het effectief voor de middag nog ophouden met regenen, zodat een droge start nog mogelijk was.
Toch was het een relatief moeilijke start. Ik had duidelijk niet de volle ‘goesting’ om erin te vliegen. Steeds met het oog op de halve marathon van zaterdag, is vandaag de enige dag deze week om nog een keer langer of sneller te lopen. Na wat aarzelen, besluit ik toch om vandaag nog eens diep te gaan. Naar aanleiding van mijn loop van 8 januari, wou ik hetzelfde nog eens herhalen: naar de finse piste lopen en er 5 snelle rondjes afleggen telkens afgewisseld met een normaal rondje.
Door de regen van net voor mijn vertrek, lag de piste er zo goed als analoog bij, dus deze tijden zijn perfect vergelijkbaar.
Mijn snelle rondetijden liggen iets beter dit keer, maar de totaal tijd van 10 ronden ligt duidelijk lager dan vorige keer.
Een nieuwe week, een nieuwe start. De ziekte die me vorige week enkele dagen binnen gehouden heeft, krijgt me niet verder klein; Ik heb al te veel mooie momenten laten liggen. Deze week zou eigenlijk volledig in voorbereiding van de halve marathon van komende zaterdag moeten liggen. Mijn trainingen ga ik er niet speciaal voor aanpassen. Ik loop gewoon hoe het uitkomt. Mijn voeding wil ik toch wat aanpassen, toch zeker op vrijdag, de dag voor de wedstrijd. Voor een halve marathon zal dat wel zó belangrijk niet zijn, maar ik probeer vrijdag toch wel voldoende koolhydraten binnen te spelen. Tijdens de wedstrijd heb ik nog niets voorzien, dus nu wordt het te laat om dat op zaterdag uit te proberen. De gouden regel dat je geen nieuwe dingen uitprobeert tijdens een wedstrijd, zal wel waarheid zijn. Zou ik wel met mijn nieuwe schoenen kunnen lopen?? Tot nu staan er nog steeds 0 km op die teller.
Vandaag hebben we het zeer rustig aangepakt. Zelf ben ik nog niet helemaal hersteld van de lichte griep en dus wil ik zeker niet in de weg staan van een volledige genezing. Met een totaaltijd van 53’29” is dit de traagste ‘Seguoia’ tot nu toe; mijn vijftigste zuivere Sequioa.
Deze week begint niet zoals de meeste weken. Het is krokusverlof en de kinderen moeten niet naar school. Ik heb deze week uitgekozen om wat werk te verrichten wat al lang ligt te wachten. Het klinkt niet, maar het is wel een feit: verlof vragen om te werken. Gelukkig kan ik op veel begrip rekenen van mijn vrouwtje en krijg ik de nodige tijd om te gaan lopen. Gisteren had ik 11 km afgelegd bij gebrek aan tijd, maar vandaag zou ik dat wel kunnen goed maken. Vandaag, maandag, zou ik toch zeker een +20K kunnen doen. Sinds enkele weken heb ik één grote lus rond de Chartreuseberg die hiervoor uitermate geschikt is. Iets over half drie in de namiddag kon ik onder een mooie zon mijn duurloop aanvatten. Vermits ik niet echt een schema volg, kan ik vrij kiezen hoe de training eruit ziet. In dit geval wou ik sowieso op hartslag lopen, maar toch wel aan een iets hogere snelheid. Ik had zelfs mijn persoonlijke besttijd op de halve marathon in mijn hoofd. Natuurlijk had ik al een iets te hoge hartslag door de helling die ik moet trotseren de eerste minuten. Het bleek zelfs iets moeilijker dan gedacht om onder de 140 hs/min te blijven. Ik blijf het moeilijk vinden om langzaam genoeg te lopen zodat ik echt onder die 140 blijf, zeker als ik onder een gemiddelde van 140 hs/min wens uit te komen.
De eerste kilometers, tot aan het kasteel van Horst, verliepen onder een mooie zonnetje. Daarna verbleekte deze achter een sluier wolken en had ik ook veel meer tegenwind. Hierdoor voelde het echt wel koud aan. Dit koudegevoel kreeg ik niet meer weg. De laatste kilometers heb ik lichtjes versneld en met het segment ‘Nachtegalenstraat’in het achterhoofd heb ik langs dit stuk echt wel doorgelopen. Daarna was het eigenlijk rustig, maar wel klimmend naar huis lopen.
Vandaag, dinsdag, is mijn tweede dag van mijn verlof. Dit wordt wel een dag zonder bijkomende kilometers op de teller. Zoals ik eerder reeds zei, heb ik verlof genomen om te werken. Vandaag moet er dus gewerkt worden. Gelukkig krijg ik wat tijd vrij om het Running Center in Leuven te gaan. Ik plan al enkele weken om nieuwe loopschoenen te gaan kopen, maar nu komt het er eindelijk van.
Op een dinsdagmiddag, efffectieg tussen 12u en 13u, dacht ik niet dat er daar veel volk zou zijn. Integendeel, er waren zelfs drie klanten voor mij, waarvan eentje ook voor nieuwe schoenen. Gelukkig heb ze twee loopbanden uitegrust met camera en video om de loopanalyse te doen. Als voorbeeldig loper had ik ook mijn oude Asics meegenomen en daaruit werd al vrij snel geconcludeerd dat ik toch wel wat correctie nodig had. Het eerste paar waarmee ik op de loopband mocht lopen was van het merk Brooks. Na grondige analyse bleek nog iets meer correctie noodzakelijk. Het tweede paar dat ik mocht aantrekken was Asics GT-2000. Deze schoenen voldoen zeker aan mijn verwachtingen. Het derde paar waarmee ik mocht lopen was Saucony omni 13. Deze laatste twee paar voelden veel vlakker aan; de offset bedraagt dan ook maar 8mm terwijl dit bij mijn vorige schoenen 12mm bedraagt. Op dat ogenblik moest ik dus beslissen tussen Saucony en Asics. Eigenlijk is dit geen gemakkelijke keuze, omdat beide schoenen waarschijnlijk goed zijn; er is niet echt een betere. Uiteindelijk kies ik toch voor de Saucony Omni 13.
Saucony Omni 13
Vraag me nu niet waarom ik voor dit paar gekozen heb. Ik maak hier nog zeker een artikel over, maar hiervoor moet ik eerste minstens 50km eraring hebben met deze schoenen.
Vandaag en morgen wordt er niet gelopen, dus het zal nog zeker een weekje duren eer ik deze voldoende ‘getest’ heb.
Het is alweer donderdag. De tijd vliegt zo vlug. Deze week heb ik nog maar één keer gelopen. Vandaag zal en moet ik tijd vinden om wat te lopen. Gelukkig kon ik iets vroeger aan mijn lunch break beginnen, zodat ik toch nog aan mijn dagelijkse ronde kan starten. De gezondheid is alles behalve, maar ik houd me toch voor om deze traditionele 8,75km af te leggen. Het is nog steeds vrij koud, dus warm aankleden is zeker de boodschap. Deze keer laat ik mij niet verrassen door dat mooie zonnetje. Tijdens het omkleden bevestigde me iemand dat er een flinke bries staat en het dus echt wel fris is.
Bovendien wil ik mijn lichaam niet meer vermoeien, zodat ik morgen toch wel wat minder ziek zal zijn. Uiteindelijk, warm genoeg gekleed, met windjacket, pet en handschoenen, begin ik aan mijn rustig loopje. Al na één kilometer besef ik dat eigenlijk te snel gestart ben. Ondanks de afdaling van de Karmelietenberg is de eerste kilometer in 5’03 min/km toch iets te snel om echt rustig te lopen. Natuurlijk zou ik liever hebben dat ik zo snel kon lopen, met een hartslag onder de 130 hs/min, maar zover is het nog lang niet. Ik blijf heel regelmatig naar mijn hartslag kijken, maar hij blijft iets te hoog om echt over rustig lopen te spreken. Langs de ene kant wil ik een zo laag mogelijke hartslag, anderzijds wil ik zo snel mogelijk terug binnen zijn. Deze loop is dus zeker niet eentje om te onthouden.
Op vrijdag zijn we doorgaans met meerdere om onze vertrouwde omloop af te leggen. Deze vrijdag is niet anders, t.t.z. we zijn met de vaste waarde, zijnde 4 personen.
Ik voel me al enkele dagen wat minder, maar voel me zeker niet slecht genoeg om niet mee te lopen. Het is buiten vrij fris, maar het is droog en mooi. Ik kleed me zeker warm genoeg aan, zelfs met handschoenen. Gelukkig wordt er dit keer, anders was het vorige vrijdag, wel rustig gestart. Beter nog, tot ongeveer 4km kan ik mijn hartslag onder de 140 hs/min houden. Na het modderige stuk is duidelijk iedereen goed opgewarmd en gaat de snelheid ook iets de hoogte in. Ik nestel me op de tweede rij en meng me vooraan niet, om het tempo niet nog de hoogte in te jagen. Ik weet niet hoe het bij de anderen zit, maar op sommige momenten gaat mijn hartslag wel duidelijk voorbij de 150 hs/min. Het is pas helemaal op het einde, waar de vermoeidheid waarschijnlijk wel al begint door te wegen, dat ik de snelheid -door de anderen gekozen! – wat op niveau houd.
Achteraf ben ik zeker tevreden met een gemiddelde hartslag van 145 hs/min.
Op vrijdag zijn we doorgaans met meerdere om onze vertrouwde omloop af te leggen. Deze vrijdag is niet anders, t.t.z. we zijn met de vaste waarde, zijnde 4 personen.
Ik voel me al enkele dagen wat minder, maar voel me zeker niet slecht genoeg om niet mee te lopen. Het is buiten vrij fris, maar het is droog en mooi. Ik kleed me zeker warm genoeg aan, zelfs met handschoenen. Gelukkig wordt er dit keer, anders was het vorige vrijdag, wel rustig gestart. Beter nog, tot ongeveer 4km kan ik mijn hartslag onder de 140 hs/min houden. Na het modderige stuk is duidelijk iedereen goed opgewarmd en gaat de snelheid ook iets de hoogte in. Ik nestel me op de tweede rij en meng me vooraan niet, om het tempo niet nog de hoogte in te jagen. Ik weet niet hoe het bij de anderen zit, maar op sommige momenten gaat mijn hartslag wel duidelijk voorbij de 150 hs/min. Het is pas helemaal op het einde, waar de vermoeidheid waarschijnlijk wel al begint door te wegen, dat ik de snelheid -door de anderen gekozen! – wat op niveau houd.
Achteraf ben ik zeker tevreden met een gemiddelde hartslag van 145 hs/min.
Het is alweer donderdag. De tijd vliegt zo vlug. Deze week heb ik nog maar één keer gelopen. Vandaag zal en moet ik tijd vinden om wat te lopen. Gelukkig kon ik iets vroeger aan mijn lunch break beginnen, zodat ik toch nog aan mijn dagelijkse ronde kan starten. De gezondheid is alles behalve, maar ik houd me toch voor om deze traditionele 8,75km af te leggen. Het is nog steeds vrij koud, dus warm aankleden is zeker de boodschap. Deze keer laat ik mij niet verrassen door dat mooie zonnetje. Tijdens het omkleden bevestigde me iemand dat er een flinke bries staat en het dus echt wel fris is.
Bovendien wil ik mijn lichaam niet meer vermoeien, zodat ik morgen toch wel wat minder ziek zal zijn. Uiteindelijk, warm genoeg gekleed, met windjacket, pet en handschoenen, begin ik aan mijn rustig loopje. Al na één kilometer besef ik dat eigenlijk te snel gestart ben. Ondanks de afdaling van de Karmelietenberg is de eerste kilometer in 5’03 min/km toch iets te snel om echt rustig te lopen. Natuurlijk zou ik liever hebben dat ik zo snel kon lopen, met een hartslag onder de 130 hs/min, maar zover is het nog lang niet. Ik blijf heel regelmatig naar mijn hartslag kijken, maar hij blijft iets te hoog om echt over rustig lopen te spreken. Langs de ene kant wil ik een zo laag mogelijke hartslag, anderzijds wil ik zo snel mogelijk terug binnen zijn. Deze loop is dus zeker niet eentje om te onthouden.
Deze week begint niet zoals de meeste weken. Het is krokusverlof en de kinderen moeten niet naar school. Ik heb deze week uitgekozen om wat werk te verrichten wat al lang ligt te wachten. Het klinkt niet, maar het is wel een feit: verlof vragen om te werken. Gelukkig kan ik op veel begrip rekenen van mijn vrouwtje en krijg ik de nodige tijd om te gaan lopen. Gisteren had ik 11 km afgelegd bij gebrek aan tijd, maar vandaag zou ik dat wel kunnen goed maken. Vandaag zou ik toch zeker een 20+ kunnen doen. Sinds enkele weken heb ik één grote lus rond de Chartreuseberg die hiervoor uitermate geschikt is. Iets over half drie in de namiddag kon ik onder een mooie zon mijn duurloop aanvatten. Vermits ik niet echt een schema volg, kan ik vrij kiezen hoe de training eruit ziet. In dit geval wou ik sowieso op hartslag lopen, maar toch wel aan een iets hogere snelheid. Ik had zelfs mijn persoonlijke besttijd op de halve marathon in mijn hoofd. Natuurlijk had ik al een iets te hoge hartslag door de helling die ik moet trotseren de eerste minuten. Het bleek zelfs iets moeilijker dan gedacht om onder de 140 hs/min te blijven. Ik blijf het moeilijk vinden om langzaam genoeg te lopen zodat ik echt onder die 140 blijf, zeker als ik onder een gemiddelde van 140 hs/min wens uit te komen.
De eerste kilometers, tot aan het kasteel van Horst, verliepen onder een mooie zonnetje. Daarna verbleekte deze achter een sluier wolken en had ik ook veel meer tegenwind. Hierdoor voelde het echt wel koud aan. Dit koudegevoel kreeg ik niet meer weg. De laatste kilometers heb ik lichtjes versneld en met het segment ‘Nachtegalenstraat’in het achterhoofd heb ik langs dit stuk echt wel doorgelopen. Daarna was het eigenlijk rustig, maar wel klimmend naar huis lopen.
