Vandaag heb ik nog eens de traditionele ronde rond het jezuïetenklooster gelopen. In plaats van herstellend, loop ik toch weer te snel.
Na de intervaltraining van gisteren op de piste van DCLA is het vandaag eigenlijk een rustdag. Door iets te weinig tijd kan ik tijdens de middagpauze niet gaan zwemmen. Het wordt vandaag dus een gewoon loopje.
Iets over de middag kan ik toch nog vertrekken, maar wel met de gedachte dat ik niet al te veel tijd heb en gedoucht moet hebben voor de volgende meeting start. Ligt het aan deze gedachte of aan iets anders, ik weet het niet, maar reeds vanaf de start loop ik al te snel. Ik probeer voorbij de tunnel op de hartslag te letten en verlaag hiervoor het tempo. Snel is duidelijk dat ik de hartslag moeilijk naar beneden krijg. Dit zal waarschijnlijk te maken hebben met de vrij zware intervaltraining van gisterenavond.
Puur uit frustratie loop ik dan maar sneller. De hartslag probeer ik wel binnen de perken te houden, maar toch gaat opeens de snelheid primeren. Vanaf de derde km loop ik boven de 13 km/u. Bij deze snelheid zou ik moeten kunnen blijven lopen. Hiervoor ligt vandaag de hartslag duidelijk te hoog. Gedreven door de tijdslimiet blijf ik toch relatief snel verder lopen. Na het moeilijkste stuk in het bos stijgt de hartslag zelfs ver in de 160 hs/min, met pieken in de buurt van de 170 hs/min.
Ik probeer de snelheid aan te houden zonder een verdere stijging van de hartslag en dat lukt dan weer gelukkig wel. Enkel op de steile klim van de Karmelietenberg gaat mijn tikker nog wat sneller kloppen.
Uiteindelijk leg ik de Sequoia, mijn rondje dat ik intussen al meer dan 100x gelopen heb, af in 37 min. Dit is geen snelste tijd, maar zal wel in de top 5 komen, denk ik.
De volgende dagen wordt lopen moeilijk in te plannen, maar zondag is er wel ‘De bestorming van Alden Biesen’. Deze ’10 miles’ wordt gelopen met als centraal punt de heuvel van het kasteel waar je niet minder dan 6 keer oploopt. Benieuwd wat ik daar kan betekenen.
