Op de laatste zondag van juli staat er elk jaar een wedstrijd geprogrammeerd in de bossen van Tessenderlo, in de buurt van de VVV-toren. Vandaag lopen Tibo, Tobi en ik hier een wedstrijd van respectievelijk 4,2K voor hen en 13,7K voor mij.
In de 2009 heb ik ook af en toe gelopen en heb dat jaar ook deelgenomen aan deze wedstrijd. In die tijd liep ik met moeite onder de 5′ min/km. In the Classic dat jaar liep ik 4’48” min/km en in de bosloop haalde ik de 5′ zelfs niet. Vandaag hoop ik een pak beter te doen. De afstand ben ik nu echt wel gewoon en door elke week een wedstrijd te lopen, heb ik ook al een beetje ervaring.
Een kwartier voor mijn start, vertrekken de deelnemers van de 4,2K, waaronder Tibo en Tobi. Dit keer lopen ze samen dezelfde afstand. Omdat ze maar net voor mijn wedstrijd starten, kan ik ze niet zien aankomen. Manuela Soccol, deelneemster aan de Olympische marathon in Rio, zie ik nog wel aankomen van haar wedstrijd en onmiddellijk loopt ze door naar de start van de 13,7K. Zij loopt beide wedstrijden en wint ze beide met heel veel overwicht. Niet veel later passeert Tobi over de meet als 27ste met een tijd van 16’38” of 15,1km/u. Tibo haalt de eindmeet na 17’34” wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 14,3km/u.
Ik ben dan al eventjes aan mijn wedstrijd begonnen. De eerste kilometer loop ik net onder de 4′ min en toch houd ik mijn hartslag in de gaten. Voorlopig blijft hij hangen rond de 165 hs/min. Op die manier zou ik mij niet mogen verbranden. Uit het verleden weet ik dat er ook enkele stijgende stukken bij zijn, maar ik heb geen flauw idee waar of wanneer. De tweede kilometer ligt het tempo (4’07”) een beetje lager, maar toch nog steeds vrij goed. Toch gaan er hier een deel mij voorbij.
Vanaf nu is het positiebepaling. Ik kijk dan minder naar mijn horloge, maar baseer me vooral op de lopers rondom mij. Ik kijk dan alleen nog naar de lopers voor me en probeer telkens eentje in te halen, zonder zelf ingehaald te worden. Het lijkt me aardig te lukken. Velen die me de tweede (en ook eerste) kilometer ingehaald hebben, passeer ik later opnieuw. Ondanks de twee hellingen blijft mijn tempo liggen onder de 4’10” min/km. Na een groepje ingehaald te hebben, zie ik opeens niemand meer voor me. Vanaf dan is het zelf zoeken waar de afpijling hangt en moet je zelf de bochten inschatten. Het is toch wel veel ontspannender lopen als je de lopers voor je ziet links of rechts draaien, zodat je perfect weet waar de bocht is en hoe scherp die is.
Misschien is dat de reden wel waarom ik de twaalfde en dertiende kilometer iets langzamer loop. 
Of is het gebrek aan concentratie? Het is in ieder geval wel een feit dat deze twee kilometer mijn gemiddelde sterk naar beneden halen. De laatste halve kilometer, nadat ik net zelf werd ingehaald, loop ik toch opnieuw iets sneller. Dit heeft hoogstwaarschijnlijk te maken omdat het einde echt wel kortbij is, de ondergrond verhard is én omdat er dan veel volk aan de kant staat.
Met een 33ste plaats mag en moet ik tevreden zijn. Als ik zie hoeveel deelnemers er zijn van het snelle SQM-team en als ik zie dat mijn gemiddelde snelheid 14,5km/u is, dan kijk ik tevreden terug.
