Geen twee zonder drie. Dat had ook de titel van dit bericht kunnen zijn. Na één dag pauze zet ik me toch terug aan het lopen. Ondanks het gisteren veel te laat geworden is en ondanks het vanmorgen nog wat warmer is dan de vorige dagen, kleed ik mij aan zonder mijn kamergenoten (vrouw en kids) wakker te maken. Gelukkig had ik gisterenavond alles mooi klaar gelegd in de badkamer en kan ik met verstand op nul de kamer buiten gaan zonder iets te vergeten.
Veel variatie in mijn parcours zit er ook dit keer niet in. Ik blijf steeds op dezelfde weg lopen. De zon schijnt al fel en doet me toch snel opwarmen. Mijn pet zorgt net voor voldoende schaduw op mijn gezicht. Als ik op het einde 180° omdraai, voel ik al snel de zon branden in mijn nek en beslis dan ook om hetzelfde met mijn pet te doen. Het verschil is onmiddellijk voelbaar. Mijn nek krijgt nu ook wat schaduw en het beetje wind voelt dan ook even wat frisser aan, deze dankzij het voldoende zweet. 🙂
Mijn hartslag is ietsjes beter. Het duurt nu pas tot voorbij de 2K eer ik aan 150 hs/min kom. Maar met min of meer een constante snelheid, blijft mijn hartslag maar toenemen. Mijn pomp doet haar uiterste best om me, naast zuurstof, ook de nodige koeling te geven.
Mede door het warme weer, maar ook door de stijgende hartslag, is het ook dit keer weer afzien. Ik heb nooit veel karakter gehad, maar nu wil ik het toch wel 10K volhouden, zonder mijn benen te forceren. Zelfs fel zwetend en met een te hoge hartslag, versnel ik op het einde toch nog wat. Wat kan afzien toch een voldoening geven, ook al ben je doornat van het zweet.
