Als ik het niet opzoek, weet ik zelfs niet wanneer ik de laatste keer ‘onze’ vertrouwde ronde gelopen heb. Ondanks de misschien minder goede vooruitzichten, ga ik vandaag toch nog eens die 8,8km lopen. Ik wil zeker niks verergeren en ga zeker niet versnellen. Het zal echt heel rustig lopen zijn. Rik heeft gezegd dat hij ook gaat lopen en hij is iemand die zich niet laat verleiden om sneller te lopen. Het volstaat dus in zijn buurt te blijven en alles komt goed.
Iets over twaalf sta ik klaar. Het zonnetje is van de partij, maar door de noordoosten wind blijft het toch wel vrij fris. Ik heb dan toch maar twee t-shirts aan gedaan, zodat ik alvast geen koud heb. Net voor het vertrek komt ook Mira zich aansluiten. De vrees om me te laten verleiden om met haar een hoger tempo te lopen, gaat snel weer weg. Zij is ook overtuigd om het rustig aan te doen. We vertrekken dus met zijn drieën. Iedereen houdt zich aan de belofte om het tempo niet op te trekken. De pijnen in mijn benen blijven voelbaar, maar zonder te storen. Het blijft dus toch wel afwachten wat donderdag het oordeel van Dr. Parys zal zijn. Naast de gekende pijn in mijn dijbeen, begin ik nu ook wat te voelen aan mijn hamstring van datzelfde been. Ik hoop dat dit enkel te maken heeft met de toename van fietskilometers.
Sinds enkele weken rijd ik dagelijks met de fiets naar het werk. Met fietsen heb ik hetzelfde probleem als met lopen: door de kleinste uitdaging laat ik me verleiden om sneller te gaan. Strava is daar alvast eentje van. Hij wijst me elke keer op bepaalde tussentijden en prestaties van de segmenten waar ik dagelijks passeer. Elke keer kom ik bezweet aan op mijn eindbestemming, ondanks deze korte afstand. Intussen groeit de interesse om wat meer te gaan fietsen en dus ook de interesse in een ‘fatsoenlijke fiets’. Ik schuim dan ook dagelijks de tweedehandsmarkt af naar een goede fiets. Intussen gaat mijn interesse uit naar een 29″ mountainbike. Op die manier kan ik deze fiets gebruiken als woon-werk verkeer, maar kan ik er ook de bossen mee onveilig maken.
Ik wijk af; het is een artikel over mijn maandagloop in de bossen van Heverlee. Kortom, wij blijven aan dit rustig tempo met een snelheid iets boven de 10 km/u lopen. Enkel op de laatste helling (Karmelietenberg) loop ik iets intensiever naar boven, maar ook hier zonder te forceren. Na 51,5 minuten zijn we terug ‘binnen’.
Het heeft weer deugd gedaan.
