Vrijdag de 13de. Weer een dag korter bij het doel. Sinds 2 maart heb ik al elke dag gelopen, al dan niet intensief. Ondanks ik in deze periode geen wedstrijd en ook geen intensieve training afgelegd heb, voel ik toch wel een zekere vermoeidheid in de benen. Heb ik dan toch te veel getraind? Heb ik onvoldoende gerust? Op dit ogenblik zoek ik de schuldige bij te korte nachten, dus bij mezelf. In ieder geval blijf ik goed naar mijn lichaam luisteren en forceer ik niets. Waarom zou ik? Toch heb ik niet de intentie om een dag echt helemaal niets te doen. Voorlopig voel ik niets tijdens het lopen, dus blijf ik rustig dagelijks lopen.
Vandaag nemen we de lunchpauze iets vroeger en hebben we voorgenomen om er herstelloop van te maken. De collega waarmee ik samenloop heeft gisteren een interval gedaan en ik wil zeker niets forceren. Ik heb nog steeds het plan om zondag de VijverRun (33km) te lopen, dus ik zal dan energie genoeg nodig hebben. De eerste kilometers lopen we helemaal zoals gepland en we laten ons dit keer niet verleiden om sneller te lopen, ondanks het mooie weer met weinig wind. Toch één uitzondering: de Karmelietenberg. Op deze helling lopen we toch zo snel we kunnen, met een peik in de hartslag tot gevolg. Volgens Strava is mijn besttijd hier (al twee keer) 20″. Benieuwd wat het dit keer geworden is.
