Een nieuwe week is aangebroken.
Na twee dagen niet gelopen te hebben, is de honger naar lopen er klaarblijkelijk uit. De klok tikt richting 12u en het is alsof ik geen zin heb om te gaan lopen. Het regent buiten, het is koud, de wegen in het bos liggen er zeker slecht bij, … Kortom een hele resem excuses om binnen te blijven. Daarbij komt nog dat de collega’s die normaal meelopen er vandaag niet zijn. Toch beslis ik om niks van die nep-excuses aan te trekken, maar wel mijn sportkleren !!
Iets over twaalf vertrek ik dan toch maar alleen, de koude, natte wereld in. Vastbesloten om niet alles te geven, maar toch wel een vlot tempo te lopen, vertrek ik richting Sportkot en bos van Heverlee.
Ter hoogte van het kasteel van Arenberg hoor ik achter mij enkele stemmen. Van andere lopers? Toch maar mijn tempo iets verhogen, zodat ze me niet zomaar voorbij lopen. Dit blijkt aardig te lukken. Aan de 4km, waar ik rechts het ‘vettig’ stukje indraai, hoor ik ze niet meer. Op dat ogenblik houd ik mij minder bezig met de snelheid en looptechniek, maar wel om zoveel mogelijk de plassen te ontwijken en zelf recht te blijven. Dit tempo houd ik toch wel aan tot terug in de Parkstraat en hoop dat de hartslag een niet té hoog gemiddelde heeft.
Vandaag, dinsdag, laat het werk me niet toe om tijdens de middagpauze te lopen. Na het werk blijft er ook geen tijd over om wat te gaan lopen. Het zal dus pas kunnen als de kids in bed liggen. Dit houdt eveneens in dat, als er gelopen wordt, dit op de loopband zal moeten gebeuren. Was dit niet één van de redenen waarom er een loopband in huis kwam?? Geen excuus dus.
Uiteindelijk is het al een heel eind na 21u vooraleer ik de loopband kan aanzetten. In plaats van snel op de loopband te springen, toch maar eerst een parcours kiezen via ifit.com. Als ik mij niet vergis heb ik de laatste keer deel 3 gelopen van de Boston Marathon, dus dit keer kies ik voor deel 4 van deze stratenrace. Het worden dus 8km. Zelfs op dit uur van de dag, moet dit kunnen. Na 10′ lopen begint het zweet al uit te breken. Het doet zelfs deugd om nog eens in short en singlet te lopen en met wat zweet dat overal een weg naar buiten zoekt. Eénmaal voldoende opgewarmd, houd ik het tempo van 12km/u aan, ongeacht de hellingshoek. Deze laatste varieert op dit stuk (K24-K32) van -3 tot +6°. Bij de grotere hellingshoeken voel je toch wel de hartslag stijgen. Vermits ik maar een goede 40′ zal lopen, kan het zeker geen kwaad om de hartslag wat te laten klimmen tot boven de 150.
(De snelheid op bovenstaande sites komt van de Suunto horloge en ligt iets te hoog)
Woensdag was weer zo’n dag dat het werk geen loop tijdens de lunchpauze toeliet. Ook ‘s avonds was er geen mogelijkheid om buiten of binnen te lopen. Deze dag moet dus gecatalogeerd worden als rustdag.
De donderdag mag dus geen tweede rustdag worden. Ook al begint mijn lunchpauze wat later, toch trek ik mijn sportkleren aan en begin mijn standaard ronde. Het is niets te warm, dus toch maar met T-shirt, shirt met lange mouwen en windjasje. Door de, toch wel harde, tegenwind, kon ik de hartslag niet onder de 140 houden, dus kon ik beter het tempo voldoende hoog houden en iets intensiever trainen. Ongeveer halfweg, wanneer de wind eerder in het voordeel speelt, zou ik wel onder de 140 kunnen lopen, maar nu ik toch al aan het doorlopen was, wou ik de snelheid niet meer laten zakken, integendeel. De hartslag ging dan zelfs richting 160 en het zweet kwam al via verschillende plaatsen tevoorschijn. Vooral op de meest gladde modderplaatsen gaat de snelheid wat naar beneden en de hartslag omhoog. De laatste 3km houd ik de snelheid voldoende hoog, zodat het gemiddelde tempo rond de 5:00/km komt te liggen. Na 6km sta ik ongeveer 30″ achter op dit schema, dus het zal volhouden worden. Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik de gegevens nog niet gedownload, dus het blijft spannend.
Op vrijdag zijn we traditioneel met heel wat collega’s om de lunchpauze te gebruiken als looptraining. Dit keer was enkel Rik – de rots in de branding – van de partij. Het was vandaag echt wel de bedoeling om het rustig aan te doen, dus met hem zat dat zeker goed. Hij laat zich niet opjagen door iemand die opeens versnelt of zelfs gewoon wat sneller begint te lopen.
Voor de start, wanneer ik mijn horloge wou klaarmaken om mijn gegevens te laten registreren was het weer zover: er zat weer een knop geblokkeerd. De laatste weken heb ik daar al meermaals last van gehad, nu dus ook weer. Zelfs na de start bleef ik nog enkele malen proberen, maar telkens tevergeefs. Na een kleine 10′ probeerde ik nog eens en uiteindelijk lukte het. Dit probleem had ik ook voor bij de start van de Leuvense Eindejaarscorrida en dat is dus echt wel een slecht moment. Als ik dit voor heb bij de start van een marathon, word ik gek. Dan start ik zelfs niet !!
Door de regen van de laatste dagen, lagen de wegen extreem nat en dus glad. We zouden ons dus beperken tot de korte versie van ons vertrouwde parcours. Telkens ik loop denk ik wat mijn eerste marathon moet worden en dat ik dus vééél kilometers moet lopen. Mijn horloge deed het weer; ik had tijd om wat langer te lopen; eigen had ik dus geen excuus om verder te lopen. Bij het teruglopen richting Leuven, besloot ik om er nog wat kilometers bij te doen. In de buurt van de Finse piste kwam de idee om hier één ronde op 90-95% te lopen en daarna opnieuw dezelfde toer te lopen. Op 8 januari heb ik hier ook enkele snelle rondjes gelopen, dus nu eens zien of ik nog sneller kan. Na enkele honderden meters piepte mijn horloge om een kilometer (van de totale looptocht) aan te duiden en tijdens het lopen wou ik tot daar zo hard lopen. Het zou dus wat meer worden dan één rondje Finse piste.
Na de serieuse versnelling heb ik opnieuw het parcours gelopen zoals we oorspronkelijk vertrokken waren. Totaal dus 11km.
Dit weekeinde was weer eentje zonder rust. Zaterdag heb ik de hele dag gefotografeerd. ‘s Morgens iets over 8u ben ik vertrokken naar Brugge en ‘s avonds rond 18.30u was ik terug thuis. Wij hadden vrienden op bezoek en gelukkig zorgt mijn vrouw voor alles. Ze moesten voor niets op mij wachten, gelukkig !!
Zondagochtend stond gepland om nog eens een duurloop te doen, maar wijziging van plannen strooide roet in het eten. Er moesten nog kasten verhuisd worden en bij dergelijke activiteiten ben ik al blij dat we op steun kunnen rekenen. Zondag voormiddag hebben we in zowel sneeuw als regen kasten geladen en ontladen, bed gedemonteerd en op een andere plaats terug naar boven gebracht. De laatste kast stond iets over twee in elkaar, hoog tijd dus om naar het WK veldrijden te gaan kijken. Wie van de jonge generatie zou in Tabor de regenboogtrui mogen aantrekken? Of zou er toch een “oudere” aan dat jong geweld voldoende weerstand kunnen bieden?
Na het WK was het tijd voor de kids om de TV te kijken. Voor hen geen sport, maar wel ‘Dolfje, Weerwolfje’. Voor mij hoogtijd om aan mijn duurloop te beginnen. Het was dan ook al bijna 16u eer ik er effectief aan begon. Het kan niet waar zijn; ook dit keer deed mijn horloge moeilijk. Gelukkig was het bij de derde poging wel gelukt.
Hoe ik hier ook vertrek, bij na altijd start ik met een helling. Bijna boven besloot ik om het horloge opnieuw op te starten, gelukkig ging het dit keer wel. Na enkele minuten zag ik in de verte iemand lopen. Hij liep op dezelfde weg én in dezelfde richting. Dat moest iemand zijn die ook aan een duurloop bezig was. Vrij snel kwam ik bij hem in de buurt en éénmaal naast hem besloot ik om zijn tempo en weg zo lang mogelijk te volgen. Hij liep net onder de 10km/u. Eindelijk lukte het mij om ook aan deze snelheid te lopen. De hartslag bleef onder de 140 bpm, dus dat is eigenlijk hoe je een duurloop moet lopen. We geraakten aan de praat en ik volgde zijn parcours via het kasteel van Horst en Sint-Pieters-Rode naar Holsbeek. Net voor Holsbeek sloeg hij rechtsaf, richting huis. Hij liep vandaag 30,4 km !! Vandaar liep ik verder via Holsbeek, Kessel-Lo, Abdij van Vlierbeek terug naar Linden. De kilometers liepen op, maar het wel ook steeds donkerder. Uiteindelijk was het, meer dan 21km verder, na 18u eer ik thuis was.
—