Deze dinsdag kondigt zich aan als een normale werkdag, dus (hopelijk) ook met een hardloopsessie tijdens de lunchpauze. Dit keer wil ik me niet laten verleiden om wat harder te lopen; het moet een echte herstelloop worden. Vanmorgen voelde ik meer stramheid in mijn spieren dan maandag. Ik vind dit alvast raar.
Het weer ziet er vandaag opnieuw minder fraai uit. Het is minder koud dan de afgelopen dagen, maar door de lichte regen, vind ik dit geen verbetering. Integendeel. Het zal dus ook vandaag met regen/windvestje zijn. Toch laat ik vandaag mijn T-shirt achterwege; het zal dus enkel met loopshirt en vestje zijn.
Het lopen zelf verliep zoals gepland. Het eerste gedeelte werd er echt rustig gelopen (+/- 6min/km). Vanaf het Kasteel van Arenberg ging de snelheid iets de hoogte in en dus ook de hartslag. Dit hoger tempo werd wel vastgehouden tot we terug ’thuis’ waren. Dit zou toch een mooie herstelloop moeten zijn en dus verwacht ik morgen geen enkele stramheid meer.

Alweer een nieuwe week. Door mijn lange duurloop van gisteren, had ik toch wel verwacht vandaag de gevolgen ervan te voelen. Gelukkig is dit niet het geval. Ik mag niet zeggen dat ik niets voel; er zit toch wel wat vermoeidheid in de benen en zelfs rug. in ieder geval niet genoeg om vanmiddag binnen te blijven.

Voor een maandag waren we met veel: liefst vijf joggers daagden op om 12u voor de traditionele Sequioa-toer. De eerste kilometers bleven vrij rustig, maar éénmaal de finse piste van het sportkot voorbij kwam de eerste versnelling. Ondanks dat de vermoeidheid toch nog in de benen zat, volgde ik toch de koploper en liepen we een iets hoger tempo. De laatste kilometers lag de snelheid zelfs nog wat hoger.

Maandag is weer zo’n onvoorspelbare dag. Door het werk werd de middagpauze wat ingekort en dus zat een middagloopje er niet meer in. Dinsdag zal er ook al niet gelopen worden. Dat wordt dus geen geen goede start van de week. Er zullen nog kilometers moeten gelopen worden in de tweede helft van de week om dit goed te maken.
In ieder geval heb ik zondag geleerd wat het is om een lange duurloop te lopen. Er moet dus echt wel rustig gelopen worden; de hartslag moet sowieso beperkt blijven tot 135 à 140 slagen per minuut, ongeacht bij welke snelheid. Het nadeel hieran is wel dat je voor een duurloop van 25km minstens 2,5 uur nodig hebt. Het zal dus plannen worden.
Niet dat ik verslaafd ben aan lopen, maar als je kilometers in de benen wilt, moet je elk beschikbaar moment gebruiken. Toevallig was ik iets vroeger thuis van het werk en dus kon ik toch een uurtje uittrekken om te gaan lopen. Na mijn recente ervaring in rustig lopen, wou ik dit ook eens proberen op mijn eentje. Tijdens het lopen heb ik dan ook heel regelmatig op mijn horloge gekeken en zo geprobeerd om onder de 140 te blijven. De eerste kilometers lukte dat aardig om onder deze grens te blijven, zonder té traag te moeten lopen. In de tweede helft, als de neus terug naar huis wijst, bleek het iets moeilijker te worden. Dit zal voor een deel wel te wijten zijn aan minder afdalingen, maar zeker ook omdat ik onder de 6min/km wou blijven. Na iets meer dan een uurtje lopen, kom ik aan een gemiddelde hartslag van 141hs/min

De week is al bijna voorbij, de werkweek althans en ik heb nog maar één keer gelopen deze week. Het weekend zal nog veel moeten goedmaken als ik het aantal kilometers per week wil doen oplopen. Gelukig stond op vrijdagmiddag geen vergadering gepland en kon ik, de eerste keer deze week, de vertrouwde Sequoia lopen. Het is dan wel vrij koud, maar onder een stralend winterzonnetje én met een dun laagje sneeuw op de bevroren ondergrond is het heerlijk lopen. Reeds voor de start hield ik in mijn achterhoofd om vandaag nog een tweede sessie te lopen. Het zou dus een rustig loopje worden. We waren met zijn drieën en hielden het echt op een rustig tempo. Ik moet nu wel een tweede keer mijn loopschoenen aantrekken vandaag.

    

Rond 14 uur kwam de oplossing: TC stuurde een sms om rond 16.15u een uurtje te gaan lopen. Op deze manier kom ik vandaag toch nog aan een 20-tal kilometer.
Rond 16.30u vertrokken we met ons tweeën, beide in een geel fluo jasje, de koude wind in. Het was echt wel koude wind. In de open velden tussen Linden en Kortrijk-Dutsel voel je deze wind des te meer, vooral als deze koude noordoosten wind recht in het gezicht blaast. Pas rond halfweg draaiden we de ander kant op en waren we bovendien nog beschut door de bomen. Het voelde opeens toch wel wat warmer aan. De laatste kilometers waren echt wel op slecht beloopbaar terrein. Uiteindelijk hebben we toch 14km mooie kilometers afgelegd.

    

---

 

Zaterdag zou een rustdag worden. Eigenlijk had ik in de voormiddag of vroege namiddag tijd om te gaan lopen, maar een keer ik een planning had, wou ik mij daar ook aan houden. Op vrijdag had ik een dubbele training afgewerkt en op zondag zou ik een langere duurloop doen. Het weer op zaterdag was nochtans ideaal. In de late namiddag waren we uitgenodigd op een baby-borrel in Craywinckelhof, één van de betere zalen uit de streek: ze brouwen hun eigen bier, Kraaike; reden genoeg om de verschillende ‘brouwsels’ uit te proberen en de cava of champagne aan mijn neus te laten voorbij gaan. Later op de avond gaan we met meerdere gezinnen eten in de parachiezaal ten voordele van de school van onze kinderen: stoofvlees met frieten. Dit als al de tweede keer frieten dit weekeinde, want gisteren was het letterlijk frituurbezoek. Niet echt een lopersdieet. 

Zondag begon vrij vroeg: de kids werden om 7u opgehaald voor een dagje Ardennen, sneeuw, langlauf, … Toch besloot ik om niet vanaf ’s morgens tegaan lopen. Enerzijds ben ik geen ochtendmens en anderzijds moest mijn vrouw in de namiddag weg en dan zou ik tijd genoeg hebben. Eigenlijk een goede beslissing, want ’s middags stond er een aangenaam winterzonnetje. de temperatuur stond positifef (+5°C), maar wel met een koude geveoelstemperatuur (0,5°C). Iets over 12u op de middag vertrok ik voor mijn eenzame duurloop. Op dit moment had ik nog geen idee aan welk tempo of hoe lang ik überhaupt zou lopen. We zien wel.

De eerste kilometers, richting Nooroost, waren relatief koud en vooral met vrij veel kopwind. Geen ideale omstandigheden om te starten, maar hopelijk betekent dit wel dat ik later wind in de rug ga hebben. Toch blijft het de eerste kilometers steeds een evenwicht zoeken tussen tempo en hartslag. Ik had vorige week geleerd dat rustig lopen echt wel voor een lagere hartslag zorgt en met veel kilometers in het vooruitzicht, moest het dit keer ook lukken. Na enkele kilometers vond ik een mooie snelheid van 10,8km/u  met een hartslag van +/- 135 hs/m.

Na 16km kwam Linden terug in zicht en begon het ook langzaam wat te stijgen en niet alleen de weg, ook de hartslag. Na 22km was ik eigenlijk zo goed als thuis, maar wou er toch nog enkele kilometers bij doen. Ik liep dus mijn huis voorbij en begon aan een extra rondje door Hoog-Linden. Gezien daar toch wel wat hellingen inzitten en ook door vermoeidheid en honger, bleef mijn hartslag toch wel boven de 140 hs/m, met zelfs pieken tot 160. De laatste kilometers waren iets minder ‘fun’. Ondertussen had ik de grens van 30K in mijn hoofd en dus moest ik zorgen dat ik zeker daar voorbij kwam.