Na de ziekte van vorige week, probeer ik het deze week iets rustiger te doen. Na een echt rustdagje doorgebracht te hebben in een saunacomplex, wordt er op dinsdag toch opnieuw gelopen. Hopelijk heb ik het verlies van vocht voldoende gecompenseerd en heb ik er vandaag geen last van.
Spijtig genoeg alleen begin ik aan mijn middagloopje tijdens de lunchpauze. Reeds van bij de aanvang gaat het vrij vlot en toch probeer ik niet te snel van start te gaan. Ik blijf verder vlot lopen, maar let toch op mijn ademhaling en zorg dat deze heel rustig blijft. Bij gebrek aan hartslagmeting is mijn gevoel en mijn ademhaling de enige rem.
Eénmaal voorbij de Celestijnenlaan gaat de snelheid toch iets meer de hoogte in. Op het Dijlepad blijf ik ruimschoots onder 4’30” min/km. Dit is eigenlijk iets meer dan vlot. Zolang de ademhaling langzaam blijft en het gevoel zegt dat ik het kan blijven volhouden, blijf ik deze snelheid verder lopen. Vanaf hier is duidelijk dat dit een eerder intensieve training wordt en veel minder een rustig duurloopje.
Zonder te willen overdrijven kies ik toch om via Heverleebos te lopen en niet rechts te draaien ter hoogte van de Sequoia’s. Het zullen dus 12km worden. Het blijft steeds vrij goed gaan en daarom blijf ik ook lopen boven de 13km/u. Het wordt wel hoe langer, hoe intensiever en ook hoe sneller. Zonder te meten, voel ik toch dat mijn hartslag steeds hoger ligt. Het zal dus schipperen worden tussen een hogere snelheid en hartslag onder een controle houden.
Na een kleine hindernis op de fietspaden aan het sportkot, drijf ik de snelheid toch opnieuw op. Als ik de laatste kilometers snel genoeg loop, kom ik waarschijnlijk aan een gemiddelde onder de 4’30” min/km. Dit zou zeer mooi zijn. Op de Karmelietenberg en Naamsestraat ga ik toch wel tot het uiterste (of toch bijna). Met een gemiddelde van 4’29” min/km of 13,4 km/u kijk ik toch tevreden terug op deze training.
