Morgen krijg ik pas het verdict van de botscan die afgelopen vrijdag werd genomen. Maandag verliep alles vrij goed, dus waarom zou ik vandaag ook niet gaan lopen?
Sinds vanmorgen voel ik weer wat pijn in mijn rechter dijbeen, maar dit keer meer aan de binnenzijde. Het lijkt een totaal andere oorzaak te hebben, maar wel even storend. Bovendien voel ik wat pijn in mijn rechter hamstring. Heeft dit iets te maken met wat ik voorheen had of is er toch iets meer aan de hand? De laatste weken fiets ik ook dagelijks van en naar het werk. Een normaal mens zou dit rustig doen; ik moet dan ook weer snel genoeg kunnen rijden, zodat ik bezweet toekom. Deze inspanningen zijn eigenlijk nieuw voor mij en kunnen ook de oorzaak zijn van sommige (nieuwe) pijnen. Voorlopig ben ik in een sukkelstraatje terechtgekomen en hoop er zo snel mogelijk weer uit te raken. Morgen heb ik een afspraak bij mijn sportdokter en zal ik meer te weten komen, tenminste wat betreft de resultaten van de botscan.
Tegen 12u sta ik weer in de startblokken. De zon is weer van de partij en dit keer is er minder koude wind en dus heel wat warmer dan maandag. Het is dus zeker warm genoeg om rustig te lopen in short en t-shirt. Enkele minuten later zijn we toch met vier om ons zelfde toertje te lopen. We vertrekken echt rustig. Niemand heeft de intentie om wat sneller te lopen. Er blijft dan ook tijd en energie over om nog wat te babbelen. Het doet dan ook eens deugd om met collega’s eens niet over het werk te praten. Als het niet gaat over onze eigen sportervaringen, dan toch vaak over sport die we zien op tv of waarover we iets gelezen hebben. Zolang er onder mekaar gesproken wordt, blijft het tempo ook rustig en vrij constant. Iets voor halfweg zijn we toch in twee gesplitst, ook al waren we maar met vier bij de start. Met zijn tweeën lopen we ons tempo gewoon verder. Het is weer enkel op het einde dat ik mijn hartslag wat omhoog jaag, zonder te overdrijven weliswaar. Vandaag lopen we dan ook zo goed als hetzelfde tempo als maandag, zijnde 5’50 min/km. Met dit weer is lopen nog leuker. Alhoewel, eigenlijk is het altijd plezant. 🙂
Als ik het niet opzoek, weet ik zelfs niet wanneer ik de laatste keer ‘onze’ vertrouwde ronde gelopen heb. Ondanks de misschien minder goede vooruitzichten, ga ik vandaag toch nog eens die 8,8km lopen. Ik wil zeker niks verergeren en ga zeker niet versnellen. Het zal echt heel rustig lopen zijn. Rik heeft gezegd dat hij ook gaat lopen en hij is iemand die zich niet laat verleiden om sneller te lopen. Het volstaat dus in zijn buurt te blijven en alles komt goed.
Iets over twaalf sta ik klaar. Het zonnetje is van de partij, maar door de noordoosten wind blijft het toch wel vrij fris. Ik heb dan toch maar twee t-shirts aan gedaan, zodat ik alvast geen koud heb. Net voor het vertrek komt ook Mira zich aansluiten. De vrees om me te laten verleiden om met haar een hoger tempo te lopen, gaat snel weer weg. Zij is ook overtuigd om het rustig aan te doen. We vertrekken dus met zijn drieën. Iedereen houdt zich aan de belofte om het tempo niet op te trekken. De pijnen in mijn benen blijven voelbaar, maar zonder te storen. Het blijft dus toch wel afwachten wat donderdag het oordeel van Dr. Parys zal zijn. Naast de gekende pijn in mijn dijbeen, begin ik nu ook wat te voelen aan mijn hamstring van datzelfde been. Ik hoop dat dit enkel te maken heeft met de toename van fietskilometers.
Sinds enkele weken rijd ik dagelijks met de fiets naar het werk. Met fietsen heb ik hetzelfde probleem als met lopen: door de kleinste uitdaging laat ik me verleiden om sneller te gaan. Strava is daar alvast eentje van. Hij wijst me elke keer op bepaalde tussentijden en prestaties van de segmenten waar ik dagelijks passeer. Elke keer kom ik bezweet aan op mijn eindbestemming, ondanks deze korte afstand. Intussen groeit de interesse om wat meer te gaan fietsen en dus ook de interesse in een ‘fatsoenlijke fiets’. Ik schuim dan ook dagelijks de tweedehandsmarkt af naar een goede fiets. Intussen gaat mijn interesse uit naar een 29″ mountainbike. Op die manier kan ik deze fiets gebruiken als woon-werk verkeer, maar kan ik er ook de bossen mee onveilig maken.
Ik wijk af; het is een artikel over mijn maandagloop in de bossen van Heverlee. Kortom, wij blijven aan dit rustig tempo met een snelheid iets boven de 10 km/u lopen. Enkel op de laatste helling (Karmelietenberg) loop ik iets intensiever naar boven, maar ook hier zonder te forceren. Na 51,5 minuten zijn we terug ‘binnen’.
Het heeft weer deugd gedaan.
Zoals je kan merken, loop ik de laatste weken steeds minder en minder. Het is nochtans de mooiste periode van het jaar om te lopen. Het weer is ideaal: niet te warm, droog, weinig wind, kortom geen weer om binnen te blijven zitten. De pijn in mijn rechter dijbeen blijft me parten spelen. Na lang aarzelen heb ik toch een afspraak gemaakt bij een sportdokter en heeft me voor verder onderzoek doorverwezen naar een ziekenhuis voor een botscan. Gelukkig moet je daar niet te lang op wachten en vandaag kon ik al terecht in het Heilig Hart ziekenhuis van Leuven.
Om twaalf uur krijg ik de noodzakelijk spuit met het radioactieve goedje en twee uur later mag ik terug komen voor de eigenlijke scan. Tijdens de scan moet je stil blijven liggen en mag je de ogen sluiten. Dit maakt het heel gemakkelijk. Intussen heb ik mijn middagdutje kunnen doen. Het mocht van mij nog wat langer duren. 🙂
Natuurlijk krijg je de uitslag pas van je eigen dokter. Nadat ik zei dat ik dus nog steeds mocht blijven trainen, heeft er een dokter een vlugge diagnose gesteld. Volgens hem is er toch wel iets te zien, maar hij kon niet zo snel zeggen of het de gevreesde stressfractuur is of enkel een beenvliesontsteking.
Tegen mijn zin pas ik dus vandaag voor mijn DCLA-training. Op het programma staat een gewone duurloop van 15km en bij deze uitzonderlijke temperatuur van 30°C is het misschien niet onverstandig om toch maar wat te rusten. Nu blijft het afwachten tot donderdag eer ik meer weet.
Tijdens het onderzoek van mijn klachten (pijn) stelde Dr. Parys ook vast dat mijn benen een verschillende lengte hebben. Mijn rechterbeen is iets langer dan mijn linker. In het goede geval, geen fractuur dus, zal ik een loopanalyse ondergaan. Hieruit moet dan blijken welke schoenen ideaal zijn en welke steunzool of steunzolen ik best draag. We zijn dus nog niet verlost van de doktersbezoeken, maar als ik dan toch van plan blijf om nog veel kilometers te lopen, kan ik het beter in de goede omstandigheden. Ik wil echt nog wel jaren blijven lopen. Een andere oplossing om geen snelheid of lange afstanden meer te trainen en enkel nog wat te gaan joggen. Voorlopig blijf ik kiezen voor het intensievere werk. Ik zou toch nog graag enkele marathons lopen.
Vorige week was ik op woensdag te laat en kon dus niet meetrainen met de recreanten van DCLA. Vandaag ben ik erop voorbereid en zal dus zeker op tijd zijn. Ik sta dan ook al van voor 18u in de Elfkamper uit te kijken naar de personen die ik nog ken van afgelopen vrijdag. Van hen hoor ik dat er op woensdag meestal een training op de kalender staat en dat er op vrijdag gewoon een toer gelopen wordt. Het wordt dus vandaag mijn eerste, echte training. Op het programma staat een intervaltraining. Miel, onze jogbegeleider, stelt het scenario vast en begeleidt ons ter plaatse.
We starten met een opwarming van om en bij de drie kilometer. het eerste gedeelte van de training bestaat uit 1′ snel, 1′ traag, 2′ snel, 2′ traag en aansluitend 3′ snel en 3′ traag. Deze laatste drie minuten zijn sneller voorbij dan gedacht. Nu lopen we 1500m aan een redelijk hoge snelheid, ‘rollen’ genoemd. Bij deze 1500m probeer ik gewoon aan te klampen en dat lukt toch vrij redelijk. De snelheid schommelt tussen de 13 en de 14 km/u. Mijn hartslag blijft toch onder de 170 hs/min, dus dat valt nog wel mee. Na deze 1500 werken we opnieuw hetzelfde scenario af als voordien, zijnde telkens 1, 2 en 3 minuten snel-traag. De laatste drie minuten gaan toch wel echt snel. Iedereen weet dat dit de laatste opdracht is en loopt dan ook zo. Mijn snelheid ligt dan ook rond de 16km/u!! Mijn hartslag bereikt dan ook zijn bovengrens. Toch ben ik al blij dat ik niet te veel moest lossen. Toch zie ik meerdere lopers voor mij uit lopen. En neen, deze zijn niet jonger !
Afgelopen vrijdag trainde ik de eerste keer met een joggersgroep van DCLA. De voorziene snelheid van 11 à 11,5 km/u werd weliswaar in het begin gelopen, maar tegen het einde toch wel ver overschreden. Ik was redelijk moe na aankomst en nog te laat. De training van de kinderen was al afgelopen en gelukkig werden door een andere ouder opgevangen. Na wat uithijgen voelde ik me toch al wat beter. Toch kon ik, o.a. door de pijn in mijn bovenbenen, niet vlot naar de auto lopen. De pijn blijft me toch nog parten spelen.
De dag nadien had ik toch wel tot de middag nodig om de meeste sporen (stijve spieren) uit te wissen. Zondag zou ik toch opnieuw willen lopen.
Zo gezegd, zo gedaan, ook al zit de honger naar hardlopen er vandaag niet in. Iets over 11u vertrek ik dan toch maar voor een gekend rondje via de Finse piste en het provinciaal domein, goed voor elf kilometer. Opwarmen is duidelijk vereist. De eerste kilometer gaan , zelfs met wat bergaf, allesbehalve vlot. De benen zijn vrij zwaar en de motivatie zit diep. De snelheid schommelt dan ook rond de 11km/u. Dat is duidelijk mijn trainingssnelheid. Sneller lopen vraagt dus extra inspanning met bijhorende hogere hartslag. Moet ik dan bij DCLA kiezen voor een tragere groep? Woensdag, als ik überhaupt ga lopen, moet ik mij toch maar eens goed inlichten of de groep waarmee ik vrijdag liep, altijd zo versneld tijdens het tweede gedeelte van hun 15-km lange toer. Als ik dus wat rustig wil lopen of joggen, zal ik dus een trager groepje moeten kiezen.
Na 2,4 km hoor ik opeens een geluidje van mijn horloge. Hetzelfde geluid had ik vrijdag ook al eens gehoord, maar daarna niets speciaals opgemerkt. Vandaag had ik wel tijd om de bijhorende mededeling te lezen: batterij opladen. En onmiddellijk stopte de registratie van hartslag en snelheid. Het is wel degelijk de batterij van de horloge zelf die op 0% staat. Bij het vorig model gebeurde de uitlezing enkel bekabeld via USB. Tijdens de synchronisatie laadde de batterij van het horloge verder op. Dankzij de bluetooth-technologie gebeurt de synchronisatie nu snel en draadloos via de smartphone, maar hierdoor wordt natuurlijk de batterij niet van extra ‘jus’ voorzien. Het is inderdaad al een heel tijdje geleden wanneer ik deze horloge nog opgeladen heb. De routine van dagelijks lopen is er min of meer uit; het tijdig controleren en opladen van de batterij is dat duidelijk ook.
De motivatie zat al ver weg voor ik vertrok. Door dit voorval zit deze nog iets dieper. Het is op dergelijke momenten dat je beseft hoe verslavend het is om achteraf je inspanning te bestuderen en om deze te kunnen delen op enkele sociale media. Voorlopig blijft dit wel nog beperkt tot Strava. Toch vind ik de moed om mijn geplande toer verder af te leggen. Toch blijft het door mijn hoofd spelen om de kortste weg naar huis op te zoeken. Toch wint het sportieve vandaag. Ik blijf mijn parcours mooi afleggen. Ondanks de wind in het nadeel, blijf ik het tempo vrij hoog houden en leg ik de elf kilometer af in minder dan een uur. Ik mag dus niet ontevreden zijn.
Bovendien heb ik vandaag toch al heel wat minder pijn aan mijn bovenbeen. Anderzijds voel ik nu opkomende pijn aan de patella en dit in beide benen. Als dat maar niet erger wordt!!
Eindelijk komt het er eens van.
Al vrij lang heb ik weet van de joggers van DCLA. Deze atletiekclub heeft onder zijn meer dan duizend leden ook een joggers afdeling. Deze recreanten trainen dus niet op de atletiekpiste of andere disciplines van atletiek, maar lopen in groep in de omgeving van Kessel-Lo. Er zijn verschillende groepen, gaande van zij die ongeveer 9 km/u lopen tot zij die 12 km/u of sneller lopen. Deze laatste groep is eigenlijk iets te snel voor mij, al zou ik maar al te graag anders zien. De verschillende groepen verzamelen op dezelfde plaats en hetzelfde moment. Ik vraag dus aan Marc, de jogging coach, welke groep voor mij geschikt is. Op vrijdag zijn er ook enkele die in Heverlee gaan lopen, waardoor er wat minder joggers in Kessel-Lo zijn.
De kinderen zijn met hun training begonnen en het is te koud om in loopkledij naar hen te blijven kijken, dus er zit niets anders op om mij aan te sluiten bij een groep. Ik sluit mij aan bij een groep die 15km gaat lopen en zegt aan een snelheid te lopen van 11 à 11,5 km/u.
Het vooropgestelde tempo zat er al vrij snel in. Voor mij is dit duidelijk al een stevig tempo. Om aan deze snelheid te lopen, zou ik mij zelfs best eerst opwarmen. “Gelukkig” moest er iemand aan de kant voor een sanitaire stop, zodat de snelheid iets lager lag. Niet veel later sloot de ‘plasser’ terug aan en kon het tempo terug omhoog. Ook al zou ik het anders willen, deze snelheid is toch al vrij hoog op training. Ik volg goed, blijf praten en probeer wat kennis te maken met de andere lopers. Er zijn onmiddellijk wat overeenkomsten zoals school e.d. zodat een conversatie vlot verloopt. Ondanks de conversatie blijf ik toch wel de pijn in mijn bovenbeen voelen. Gelukkig wordt deze pijn niet erger en kan ik mij blijven focussen op het lopen. Het parcours is voor mij onbekend en de snelheid gaat stilaan de hoogte in. Bovendien begint het ook feller te regenen. Tijd om koud te hebben, krijg ik niet, want het is echt wel doorbijten om het tempo te blijven volhouden. De laatste kilometers lopen we eerder 13km/u dan 12 km/u of zelfs 11,5 km/u. De hartslag blijft ook steeds maar versnellen.
Na iets meer dan een 1u15min zijn we terug aan De Elfkamper en kan ik de kinderen oppikken, want hun training zit er intussen ook al op.
Tevreden, maar moe, keer ik terug huiswaarts. Met wie loop ik volgende keer mee? Was dit hun normale tempo, of liepen ze effectief allemaal wat sneller dan anders?
