Er zijn van zo van die weekends: een tweedaagse periode om na een werkweek terug tot rust te komen. Een periode die in elk trainingsschema staat aangeduid als ideaal moment voor de langere duurloop. Meestal lukt het mij ook om enkele uren uit te trekken waarop ik de loopschoenen kan aantrekken. Dit weekend lukt het me dus niet.
Op zaterdag staat er maar één ding op de agenda en dat is ‘werken in tuin’. Er moet tegen maandag een stuk uitgegraven worden waarin maandagmorgen beton gestort kan worden. Met veel goede moed en met de nodige hulp van twee tienjarigen beginnen we er zaterdagmorgen aan. Gelukkig moet er niet te diep uitgegraven worden, maar een kruiwagen is snel vol en het wegbrengen duurt bijna even lang als hem vullen. Uiteindelijk kan ik net voor de invallende duisternis alle materieel opruimen en me omkleden om te gaan eten. Neen, dit keer moet er niet meer gelopen worden na het eten.
Op zondag staat er een namiddagconcert geprogrammeerd en moet er eerst thuis nog wat Frans geoefend worden met de twee schoolgaande kinderen. Alleen brengen ze er nog niet veel van terecht. Tussen 12u en 13u maak ik dan toch vlug wat tijd om toch nog iets te trainen. Dit keer blijf ik binnen en start de loopband op. Zonder veel tijd te verliezen kies ik voor een stukje van 10K ergens in Californië ten zuiden van San Jose:
In dit stukje zitten zowel afdalingen als enkele hellingen (tot 8%) en zorgt dus voor de nodige afwisselingen. De snelheid moet ik natuurlijk zelf aanpassen. Vanaf de vierde kilometer probeer ik op de hellingen niet onder de 11,5km/u te zakken, op de dalende stukken loop ik zo goed als 13 km/u.
Met de inspanningen van de dag voordien was dit zeker geen slechte training. De hamstrings hebben nu echt wel rust verdiend.
