Op vrijdag staat er steeds een duurloop op de DCLA-kalender. Onder de deskundige begeleiding (met de fiets) van Miel leggen we elke vrijdag een parcours van een 14-tal kilometer af. Deze week heeft Dirk eens een andere omloop uitgedokterd. In plaats van onze vaste wintertour, staat er vandaag dus een andere richting op het programma. Net als vorige week bestaat mijn voorbereiding op deze duurloop uit een feestactiviteit. Dit keer heb ik minder gegeten en kan dus iets comfortabeler aan de start verschijnen.

De start tijdig halen was dan weer deze week de moeilijkheid. Gelukkig werden Tibo & Tobi al door de mama naar de training gebracht en waren zij wel goed op tijd. Door de extreme drukte op de Diestsesteenweg vanuit Leuven arriveerde ik toch wel meerdere minuten na 18u. Gezien de geplande verrassing, met een nieuwe omloop richting Korbeek-Lo, was het heel belangrijk om tijdig te verschijnen. De start missen betekent in dergelijk geval, de volledige loop missen. 

Gewoontegetrouw worden de eerste kilometers niet te snel afgelegd. Gelukkig maar. Anders zou ik zelfs moeten opwarmen vooraleer te starten. Als ik tijdig aangekomen zou zijn, had ik dat effectief ook gedaan. Dit keer was ik net op tijd en kon zelfs nog iedereen ‘goededag’ zeggen. Tijdens de kilometer 4 en 5 moeten er ook stevig geklommen worden. Daarna gaat de snelheid iets omhoog, maar het blijft vlot gaan voor mij. Ik voel wel dat ik te warm ben aangekleed. Het is toch wel van belang om je kledij goed te kennen. De shirt (van Nike) die ik vandaag draag is toch wel eentje voor koudere dagen. Deze is vandaag (8°C) toch wel te warm en dan moet er nog aan de versnelling begonnen worden. Zoals het er nu voor staat, denk ik toch te passen voor de eindversnelling.

Natuurlijk, als de laatste kilometers naderen, begin ik me alsmaar meer te concentreren op de koplopers. Ik houd ze iets beter in de gaten en kijk vooral WIE er op kop loopt. Zodra de neuzen in de richting van de atletiekarena staan wordt het parcours gekend voor de meeste en is de gids niet meer nodig. Vanaf dan wordt er echt wel een wedstrijd van gemaakt. Ik blijf die smalle paadjes vrij gevaarlijk vinden in het donker en positioneer me in de tweede rij en blijf de twee eerste lopers op de voet volgen.

Sinds eind oktober, omschakeling naar winteruur, wordt er elke vrijdag de wintertoer gelopen. Om wat afwisseling te brengen wordt af en toe een andere omloop gekozen.  Op 6 november ll. werd om die reden eens richting Leuven en Wilsele gelopen. Vandaag staat er de traditionele toer op het programma, maar in omgekeerde richting. De twee beklimmingen (Martellekensweg en Kortrijkstraat) moeten vandaag dus niet opgelopen worden. Op het eerste zicht denk ik enkel aan de Steenveldstraat. Als ik mij niet vergis, heb ik die helling nog nooit eerder opgelopen. Wetende dat deze helling op enkele honderden meter van mijn woonplaats ligt, is dit toch wel uitzonderlijk. Het is dus een aangename verrassing om er nu eindelijk eens op te lopen. 

Vooraleer echt te vertrekken, loop ik met enkele anderen eerst twee rondjes op de piste. Op die manier kan ik niet alleen rustig opwarmen, maar kan ik ook de temperatuur eens voelen. Met de eerste koude dagen is het altijd een beetje moeilijk om de juiste kledingkeuzen te maken. Met een buitentemperatuur onder de 10°C (6°C à 7°C) kies ik och voor een lange broek en een shirt met lange mouwen. Afhankelijk van de wind kies ik dan voor een winddicht fluovestje of eerder een heel licht fluohesje. Vandaag kies ik toch voor de lichtere versie. Het is droog en er staat niet te veel wind.

De eerste kilometers verlopen relatief rustig, zelfs iets langzamer dan anders. Op de helling van de Steenveldstraat versnel ik iets meer dan de anderen. Ik kom dan vanuit mijn laatste plaats langzaam naar voren en laat op het steilste stuk zelfs iedereen een beetje achter. Eénmaal boven vertraag ik zodat iedereen opnieuw kan aansluiten en neem ik terug mijn plaats in als laatste. Het verder verloop over dit gekende parcours is door zijn omgekeerde richting nog steeds wat verrassend. Er zijn toch wel enkele stukjes ‘vals plat’ waar je anders weinig van merkt. De gekende beklimmingen in normale richting zijn nu vrij sterke afdalingen. Op dergelijke stukken is het heel anders lopen. Het zijn heel andere spieren die opeens wakker geschud worden. De laatste afdaling van de dag zorgt tevens als aanloop van de versnelling van de laatste twee kilometer.

Het parcours in omgekeerde richting nodigt iets minder uit voor de versnelling op het einde, maar toch wordt er wel degelijk versneld. Op de afdaling schuif ik langzaam iets naar voor, maar helemaal vooraan was de versnelling al degelijk begonnen. Pas op de Nachtegalenstraat versnel ik ook echt op zoek naar de koploper. Bij hem aangekomen, neem ik geen initiatief om nog meer te versnellen en blijf dan ook braaf achter en naast hem lopen. Het laatste stukje gebruik ik om wat rustig uit te lopen.