Ik liep dé marathon der marathons. Het is niet alleen de grootste; hij vindt dan ook nog plaats in  New York, the Big Apple! Je gaat niet alleen naar New York om de marathon te lopen, je gaat op citytrip!

Dankzij Mediclowns en nog meer dankzij tal van sponsors, kon ik

afgelopen week deelnemen aan de grootste marathon ter wereld. Op donderdag vlogen alle lopers en supporters van Mediclowns naar New York. Na een te lange vlucht konden we eindelijk de bus op richting hotel. The New Yorker werd onze verblijfplaats voor de komende dagen. Dit magnifieke hotel ligt op de hoek van 8th Av en 34th street, op wandelafstand van Javits Center waar de marathon expo huisvest en van Central Park waar de Finish ligt.

Op vrijdagmorgen wordt er in groep naar Central Park gelopen en kunnen we de aankomst reeds voor een eerste keer passeren, maar vooral, kunnen we de aankomstzone eens verkennen. Ter hoogte van de Belgische vlag wordt er vlug tijd gemaakt voor een foto. Wanneer de groep Central Park verlaat, loop ik nog even wat verder aan een iets hoger tempo. Op die manier heb ik toch nog eens de benen wat beweging gegeven. Het teruglopen naar het hotel is lopen tussen de vele wandelaars van verkeerslicht naar verkeerslicht.

Na het ontbijt gaan we met zijn allen naar het Javits Convention Center waar je niet alleen je Bibnummer moet afhalen, maar je ook de marathon expo vindt met tal van shops, met die van Asics op kop. Een uur aanschuiven om te betalen, is er wel te veel aan en daarom ga ik een dag later terug. Zaterdagmorgen zijn de 50(!) kassa’s ook open en moet je niet aanschuiven. Bovendien is er dan zelfs 50% korting op de meeste kledingstukken. Van een meevaller gesproken.

De rest van de zaterdag probeer ik niet te veel meer te stappen en doe ik nog enkele toeristische bezoeken, zoals Top of the Rock. Dit is de top van het Rockefeller Center met een prachtig uitzicht over Manhattan.

De avond voor de marathon staat er de Marathon Eve Dinner op het programma in het Marathon Paviljoen in Central Park. Ook al is het niet alleen om de pasta te doen; ik wil dit wel eens meemaken.

Zondag, de dag van de marathon staat de wekker op 4u30. Dit is natuurlijk heel vroeg als je weet dat de start om 9u50 is. In het hotel logeren vrij veel lopers en er worden dan ook kosten nog moeite gespaard. Walmart verzorgt ons optimaal. Zij bieden een extra ontbijt aan om 5u dat niet typisch Amerikaans is, maar is samengesteld door een voedingsdeskundige. Heel veel eet er toch niet van, want ik heb al voor eigenontbijt gezorgd, bestaande uit bananen, peperkoek en isotone sportdrank.

Iets voor 6u vertrekken we in groep richting Public Library waar we de officiële bussen naar de start moeten nemen. Bij aankomst staat er al een lange file wachtenden. We moeten meer dan 10 minuten stappen, naar het einde van de queue. Het duurt dan ook tot 7u eer we uiteindelijk op de bus zitten. Wie had het kunnen voorspellen: niet veel later zet de bus zich opnieuw aan de kant: Pech! De chauffeur zegt doodleuk: er komt een andere bus om jullie op te pikken. Het is dan ook al na 8u eer we op Staten Island aan Fort Wadsworth aankomen. Hier opnieuw aanschuiven om binnen te gaan. Ik begin aan mijn zoektocht naar waar ik mijn tas, die ik voorbij de aankomst kan afhalen, moet afgeven. Na een toiletbezoek, waarvoor ik nog maar eens mocht aanschuiven, begeef ik mij naar mijn startvak, Blue 1 F. Na wat zoeken, ben ik er, maar TE LAAT!!! De startwave is closed!! Ik mag er niet meer in.

Starten in de tweede wave en dan nog ik het laatste vak F zie ik helemaal niet zitten. Ik blijf vragen, smeken, … om toch binnen te mogen in deze wave. Iedereen zit er nog gewoon voor onze neus op de grond. Er zijn er nog heel wat net iets te laat, maar zij doen niks. Ik ben de enige die zijn mond open doet. Na lang, heel lang, smeken en zagen, mogen we toch binnen. Enkele anderen bedanken me, waaronder een Belg zelfs.

Rond 9u20 kunnen we de eerste passen zetten, richting start; eerst tussen hekwerk, iets later tussen een gesloten rij van bussen. Niemand kan er nog in of uit. In de verte hoor ik het startschot, maar van lopen is nog helemaal geen sprake. Na een tijdje stappen, komt eindelijk de langste brug van Amerika, de Verrazano-Narrows Bridge in zicht. Om 9.59u passeer ik de startlijn en kan mijn marathon beginnen.

De eerste mijl is tot halfweg de brug en dus volledig stijgend. De volgende is dan natuurlijk dalend. De derde mijl gaat door de straten van Brooklyn en verloopt vlakker. Hier begint het dus normaal te worden. In mijn geval kan ik hier echt aan mijn inhaalrace beginnen. Ik weet niet als hoeveelste ik over de startlijn gepasseerd ben, maar zeker veel te ver achteraan. Ik heb een vermoedelijk eindtijd opgegeven van 3.20u en krijg een nummer in startvak 1F. De pacers van 3.20u zitten enkel in 1C en D!! Hier klopt toch iets niet. Er zit niet anders op dan kalm blijven en er het beste van te maken.

Veel rondkijken en genieten zit er niet in. Ik moet alleen maar goed voor me uitkijken en zien waar ik kan passeren. De straten zijn gelukkig vrij breed en het gaat meestal wel vlot. Toch is het continu kiezen: langs links, langs rechts, of probeer ik er toch tussen te lopen. Elke mijl is er bevoorrading voorzien. Dat is goed voor wie veel wil drinken, maar is minder leuk voor wie veel moet voorbijsteken. Ik troost me maar met de gedachte dat ik op deze manier heel voorzichtig gestart ben. Ik ben zeker niet te snel vertrokken. Bovendien zitten de zwaarste stukken in de tweede helft. De brug net voorbij halfweg en 5th Avenue van de 20ste tot  de 23ste mijl, d.i. van 32K tot 37K. Dit gaat voor het grootste gedeelte langzaam omhoog en ligt bovendien net voorbij het echt ‘halfweg punt’. Volgens kenners ligt dit punt op 20M. Je verbruikt evenveel energie op de laatste 6,2M dan op de eerste 20M.

Ik voel op dit punt ook de eerste tekenen van vermoeidheid. De rechter hamstring laat zich voelen  en de kuiten worden ook iets harder. Toch blijft mijn snelheid constant en voel ik me nog goed. Intussen is het voor mij ook al iets eenvoudiger geworden om in te halen. Toch blijken de mijlen hier langer dan in het begin. Ik probeer mijn gellekes te nemen net voor een drankpost. Enkele minuten na een vorige drankpost neem ik rustig mijn gelleke uit mijn riem en start ik om dit met kleine slokjes op te nemen, maar waar blijft de bevoorrading nu? Wanneer eindigt deze mijl?

Dan is het uitkijken naar Central Park, waar de aankomst ligt. De eerste helft van Central Park blijf je op 5th Avenue en pas halfweg dit park draai je Central Park in. De eerste helft, langs Central Park is klimmend. Hiervoor werd duidelijk gewaarschuwd tijdens de lezingen ‘Race strategy’. Toch had ik er geen problemen. Hieronder zie je dat mijn snelheid constant blijft ondanks de positieve hoogtemeters.

De laatste 5K zijn echt wel de zwaarste. Eerst loop je bergaf en zie je het punt van 24M. Er resten maar 2.2 miles meer, maar wat zijn die lang!! Na die leuke bergaf volgen nog wat hellingen. Wetende dat je in het zuidoosten uit het park loopt, blijft het uitkijken naar het einde van het park. Dit blijft duren. Daarna loop je op59street, tot aan Columbus om opnieuw het park in te lopen. Dit stukje blijkt ook langer dan verwacht en is zelfs stijgend. Ik voel de euforie opkomen. Ik voel me nog steeds vrij goed; ik loop nog steeds mijn tempo en ben er nu echt wel bijna. Ik denk zelfs dat een tijd onder de 3.15u er nog inzit en mag dus echt niet meer vertragen.

Wanneer je het Central Park opnieuw inloopt gaat het nog vrij stevig bergop waardoor je de finish nog niet kan zien. Je weet dat ze er is, maar zolang je ze niet ziet, kan je nog niet beginnen genieten, ook al loop je tussen de tribunes.

Uiteindelijk zie je de beroemde finish line en weet je dat je er bent en kan je de stopknop van je horloge induwen. Mijn horloge zegt 3u14’24”. Afwachten wat de officiële tijd wordt. Niet ver voorbij de finish krijg je de medaille om je hals gehangen en krijg je er nog enkele ‘hugs’ bovenop. Vanaf dan hoor je bijna continu ‘Congratulations!!’; mag je high five’s geven en staan er fotografen klaar zodat ze achteraf je de foto’s kunnen verkopen. Toch laat ik me gewillig fotograferen.

Vanaf hier is het eindeloos wandelen, op zoek naar de tas die ik voor de start heb afgeven en waar naast een handdoek en droge kleren, ook mijn metroticket en de sleutel van mijn hotelkamer inzitten. Zeg nu nog maar eens dat ik niet op alles voorbereid ben.

Bij aankomst in het hotel staat er opnieuw een heleboel klaar voor de lopers van de marathon. Er staat een heel buffet met smoothies, knabbelvoer, koffie en er is zelfs een stand waar je een gepersonaliseerde handdoek kan laten maken en een speciale herinneringsfoto. Ik heb de indruk dat de New York Marathon nog indrukwekkender is voor de New Yorker dan voor de meer dan 50.000 deelnemers aan de wedstrijd zelf.

Tot slot kan ik zelfs zeggen dat ik een wereldrecord gelopen heb. Ik ben één van de 51.000 lopers van de marathon met het grootst aantal finishers: TCS NYC Marathon 2016 !!