Traditioneel zijn we vrijdag met meerdere collega’s om onze vertrouwde ronde te lopen door de Heverleese bossen. Dit keer waren we toch maar met drieën. Voor het vertrek werd duidelijk gesteld om het rustig aan te doen, mede omdat twee van de drie gisteren vrij intensief getraind hadden. Het was dus een rustige loop bij ongeveer -2°C en grijs weer. De laatste helling (Karmelietenberg) liep ik gisteren, met mijn laatste krachten, op 26″. Volgens Strava heb ik daar de tweede beste tijd, zijnde 23″. Vandaag was een goed moment om hier nog eens door te trekken. Na 8km opwarming kon ik misschien omhoog lopen op 21″.
In de namiddag kreeg ik nog een SMS van een ‘collega-loper’ om na het werk rustig te gaan joggen. Omdat ik net gelopen had, antwoordde ik toch maar negatief. Ik zou in het weekend nog een duurloop doen.
Mede door de weersvoorspelling (ze voorspellen veel sneeuw op zaterdag) en door het drukke schema met het gezin, besloot ik toch om met hem te gaan lopen. Afspraak rond 17u.
Samen hebben we, al pratend, een kleine 12km afgelegd. Het was inderdaad een rustige jogging in het donker, maar toch meestal naast elkaar kunnen lopen.
Door deze twee ‘lopen’ komt de dagteller toch op bijna 21km; weer een sportieve dag. De weekteller komt hiermee op 38km, maar ik vrees dat hier tijdens het weekend niets meer bij komt.
Woensdag, wéér een dag dat ik NIET gelopen heb. Dit keer had ik als excuus een bezoek aan het autosalon en ’s avonds een voorstelling van Für Elise (het eerste boek van Antoine Camps). Na de voorstelling heb ik mijn onsportieve dag afgesloten met x Duvels in ’t Smiske.
Donderdag. Niemand te zien om 12u; dus dan maar alleen op pad. Wat zou ik doen? De Sequioa, zoals altijd of zou ik wat langer lopen? Gezien de omstandigheden van gisteren, kies ik toch best voor niet te veel avontuur. Het wordt dus de Sequioa. Het is vrij koud (-1°C) en dus toch maar een vestje en handschoenen aangetrokken. De eerste kilometer ging relatief vlot en dit tempo zou ik toch graag aanhouden. Zou dit lukken?? De eerste kilometers lukte dit aardig. Daarna lukte het enkel mits de nodige inspanning. Mijn vorige besttijd staat op 40’20”, gelopen met meer wind. Mijn doel mag dus niet hoger liggen dan deze tijd. Waarschijnlijk was ik toen de dag voordien wel op tijd gaan slapen; vandaag waren de laatste kilometers veel lastiger. Bovendien moest ik even wachten om de Celestijnenlaan over te steken. Niet alleen de helling van de Karmelietenberg deed me snel ademen; het stukje Naamsestraat was echt doorbijten.
Deze week begon heel anders dan alle vorige. Op zondagavond voelde ik al dat ik de week zou starten met spierpijnen. Oorzaak lag natuurlijk aan de duurloop Linden-Rijmenam van zondagmiddag. Misschien gelukkig maar het werk belette me op maandag tijdens de middag te gaan lopen. In alle literatuur wordt gesproken over een herstelloop, maar dit keer was rust de enige remedie.
Dinsdag was de pijn zo goed als verdwenen. Enkel wat zware benen, maar dat is geen excuus om tijdens de middag de bewuste herstelloop te doen. Voor onze dagelijkse Sequioa waren we dit keer met vier en niemand die dit keer het tempo opdreef. Iedereen volgde het rustige tempo van de anderen waardoor we 52’19” deden over de 8,75km.
Hoe combineer ik best een langere duurloop met een familiebezoek op zondag? Juist, door en naartoe te lopen.
Een ochtendmens ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Het is dus een heel zware opgave om ’s morgens vroeger op te staan, zelfs om te gaan lopen. Als je in de voormiddag een langere duurloop wil doen en enkele uren voordien goed wil ontbijten, moet je dus ook vroeg genoeg opstaan. Deze zondag heb ik dus gekozen, om wat langer te blijven liggen. Mijn duurloop zou dus een loop worden van thuis naar de familie in Rijmenam.
In mijn voorbereiding naar de Marathon van Antwerpen, op 26 april, zit ik nog niet ver, dus er moet regelmatig langer gelopen worden. Volgens Google Earth is het al 12km tot in Werchter. Op dat ogenblik zal ik moeten beslissen of ik verder loop via de normale weg, of ik verder loop via de Dijle. Langs de Dijle lopen heeft tal van voordelen, zoals geen auto’s, mooie natuur, rustig, …
In de voormiddag heb ik alvast mijn best gedaan om een iets steviger ontbijt te nemen. Na het kommetje Muesli heb ik dan toch mijn best gedaan om nog een boterham te eten met banaan. Na het ontbijt heb ik de kinderen nog wat geholpen met hun spreekbeurt (over lopen).
Intussen is het tijd geworden om mij voor te bereiden en de juiste kledij te kiezen. Niet eenvoudig! De thermometer wijst slechts 2°C aan, met een gevoelstemperatuur van -1°C. Na wat twijfelen toch maar gekozen voor een T-shirt met daarboven een vrij dunne shirt van Nike, met langemouwen.
Iets over 13u ben ik begonnen aan mijn lange toch. Niette snel, maar toch een mooi tempo. De eerste kilometers gaan door hoog-Linden wat inhoudt dat er moet geklommen worden. Daarna gaat het verder door Holsbeek en dus langs de werken aan de Rotselaarsebaan. De kilometers door Rotselaar naar Werchter zijn niet de meest ontspannende. Je loopt er langs een vrij drukke weg en moet dus ook stoppen aan rode lichten van de spoorwegovergang en kruispunten.
In Werchter aangekomen, moet er dus gekozen worden. Er staan reeds 12km aangeduid op mijn Suunto Ambit2. Het feit dat ik toch liever niet langs een weg loop waar veel auto’s passeren, kies ik voor het jaagpad langs de Dijle (noordkant). Nog 15km dus. De eerste kilometers langs deze kronkelende rivier gaan goed. Toch voel ik dat ik dit keer al 12km in de benen heb. Bovendien waait er een stevige bries en door het kronkelen van dit jaagpad, heb ik deze wind zowel in het voordeel als in het nadeel. Mijn eerste flesje is al een tijdje leeg en ik voel mezelf ook stilaan meer en meer vermoeid geraken. Erger nog, ik krijg het opeens heel koud. Mijn handen hebben koud; iets wat ik nog nooit eerder gehad heb: koude handen na een hele tijd lopen. Het wordt dus hoogtijd voor het tweede flesje.
Jaagpad Dijle
Het zullen nog lastige kilometers worden. Ik voel me steeds leger worden. Heb ik dan toch niet genoeg gegeten? Was die week ‘verplichte’ rust er dan toch niet goed aan? Lag de korte nacht van vrijdag op zaterdag aan de oorzaak van deze vermoeidheid? Kortom, het zal doorbijten worden.
Na 2u19′ bereik ik dan toch eindelijk mijn bestemming. Leeg en uitgeput. Ik voel nu al waar het morgen pijn zal doen. Wat moet ik nu drinken of eten om zo snel mogelijk te herstellen? Ik heb hier nooit eerder bij stilgestaan, maar dit keer heb ik wel drankjes nodig om mijn reserves terug aan te vullen.
op vrijdag 9 januari 2015 moest ik onder het mes voor een kleine chirurgische ingreep. De operatie is perfect verlopen volgens de chirurg, maar zeggen ze dat niet altijd?? In ieder geval ben ik na de operatie naar huis mogen gaan en moest enkel, via Spoed, terug komen in geval van ontsteking of vreselijke pijn.
De rest van de dag heb ik als een echte luiaard en mét pijnstiller doorgebracht in de zetel. Heel bewust heb ik gekozen om deze ingreep op een vrijdag te laten uitvoeren, zodat ik daarna een volledig weekend niet te veel moest bewegen. Maandag zou ik wel terug gaan werken; dat stond vast.
Natuurlijk kwam tegen de middag de vraag vand e collega’s of ik niet mee ging lopen. Dit was echt nog te vroeg. Ook al zou ik zeker wel willen, het ging nog niet. Het zag er zelfs niet naar uit dat ik de eerst-komende dagen al terug zou kunnen gaan lopen. Gelukkig was het weer ook niet echt uitnodigend om te gaan lopen over ons vertrouwde parcours: de Sequioa. Donderdag stonden er teveel meetings op de kalender zodat een lunchloopje er echt niet inzat. Gelukkig maar.
Vrijdag, een week later dus, moest en zou het lukken. het weer zat goed, meerdere collega’s waren bereid mee te lopen en ik voelde me klaar voor mijn eerste jogging. Uiteindelijk werd er nog goed doorgelopen, maar ik kon niet klagen. Alles verliep vlot, geen pijn en de conditie was niet té veel achteruit gegaan.
De eindejaarscorrida van Leuven is al jaren een klassieker. Toch heb ik hier nooit eerder aan deelgenomen. Dit jaar kwam een deelname aan de Corrida reeds ter sprake tijdens één of andere zomerbarbecue. Weken en maanden later was er van een deelname met een grote groep al helemaal geen sprake meer. Uit mijn hoofd is een deelname nooit geweest. Dit jaar zou ik zeker deelnemen; als het kan zelfs met de kinderen. Wetende dat zij de Loop zonder Dope kunnen lopen aan 4’39″/km, kunnen zij ook wel 8km uitlopen. Ik schrijf me in voor de 12km en schrijf Tibo en Tobi in voor de 8km.
Enkele weken voor 28 december was ik nog steeds niet ingeschreven. Ook al bleef ik erover praten, tot een inschrijving was ik nog niet gekomen. Op het moment de kinderen ook overtuigd waren in een deelname, was de inschrijving vlug geregeld. Omdat 8km voor 9-jarigen al een lange afstand is, heb ik mijn inschrijving aangepast naar 8km. Het is toch wel beter dat ik samen met hen zou lopen. Beter nog, we zouden alledrie met een kerstmuts lopen.
Een week voor de effectieve wedstrijd was er de generale repetitie. We gingen samen trainen, ook 8km !! Na 2km had Tobi al een steek en met alle mogelijke middeltjes, was deze niet weg te krijgen. Enkele kilometers verder was het niet meer te houden; we moesten een hoekje afsnijden zodat we sneller thuis zouden zijn. Tibo wou en zou de geplande afstand afleggen. Met ons tweetjes hebben we dus nog wat verder gelopen en dit zelfs aan een aardig tempo!! Om je een idee te geven: een topsnelheid van 18km/u.
Maar !! De dagen nadien liepen er precies twee kreupelen rond. Ze konden amper de trap af. Spierpijn, stijfheid, ze hadden beide enorm veel last van stijve spieren in zowel de onder- als de bovenbenen. Hopelijk is deze spierpijn volledig verdwenen volgende zondag.
Zondag, 28 december
Gisteren heeft het enorm gesneeuwd en heeft de hele nacht blijven vriezen. Zouden ze de wegen in Leuven-centrum ijsvrij krijgen voor de duizenden lopers voor de 4km, 8km en 12km? Met een bang hartje vertrokken we, goed op tijd, naar Leuven. Het was al een drukte van jewelste op en rond het Ladeuzeplein. Dit keer was het niet voor de aankomende solden. Gelukkig hadden we onze startnummers al op voorhand afgehaald, want de rij aanschuivenden was lang, heel lang. Tim, een buur, heeft het aanschuiven zelfs opgegeven en heeft zich verplaatst naar de rij daginschrijvingen; dit ging een heel pak vlotter.
Intussen was het tijd voor wat opwarming richting start. Na enkele opwarmingen stonden we in het startblok, veel te ver achteraan bleek later. Het heeft bijna 1,5 min geduurd eer we over de startlijn passeerden en zelfs de eerste kilometers lieten geen vlotte loop toe.
Eigenlijk was dit de ideale manier om de kinderen de eerste kilometers in te houden; de tweede helft zal wel vlotter gaan. Ongeveer halfweg, haalden we de ‘Seysjes’ in. Lieven en Arthur liepen opeens net voor ons. De kinderen versnelden onmiddellijk en opeens lag ons tempo fors hoger. Op dat ogenblik was het echte fun. We liepen samen sneller dan de meeste rond ons, zodat die het erg vonden om door lachende kinderen ingehaald te worden. Het is ook opvallend hoe (kleine) kinderen spontaan applaus krijgen.
Op het moment dat we de aankomst passeerden, stond de klok op 42’44”. Door de trage start werd dit herleid tot 41’25” of 5’11″/km. Helemaal niet slecht voor 9-jarigen !!
