Op zondag 28 mei nam ik deel aan de 20km van Brussel, een wedstrijd die voor mij eigenlijk geen wedstrijd is.

De laatste zondag van mei staat bij velen gehighlight voor dé lang(st)e wedstrijd van het jaar: 20 km! En als ik zeg velen, dan bedoel ik heel veel. Net zoals de 10 Miles in Antwerpen, is ook de 20km van Brussel te catalogeren als een massa-evenement. Ondanks ik wel graag grote stadsmarathons (New York, Parijs, …) doe, ben ik voorstander voor deze massalopen.

Dankzij Defensie kon ik deelnemen en heb ik bijkomende faciliteiten zoals, parkeerplaats, douchegelegenheid, borstnummer dat klaar ligt, … Het is een echte VIP-behandeling. Op die manier is deelnemen aan een dergelijk massa-evenement wél leuk. Defensie doet dit niet zomaar; er moet dan ook een return zijn in de vorm van uitstraling en extra publiciteit. Zelfs met 200 deelnemers val je niet op tussen de bijna 40.000 anderen als je niet in groep blijft. Vorig jaar was dat niet echt gelukt en daarom wordt er dit jaar in drie groepen (1u30, 1u45 en 2u00) gelopen. Starten vanuit Box 3 en dan lopen voor een eindtijd in de buurt van 1u45min is alles behalve ontspannend. Je moet te veel mensen passeren. Dit jaar loop ik in de groep van 1u30 en starten we vanuit Box 1.

Na het administratief gedeelte en de groepsfoto in de Koninklijke Militaire School begeef ik mij richting Jubelpark. Na een kleine opwarming ga ik richting het gele startvak en zie er dan al meerdere rijen atleten staan drummen om toch maar zo ver mogelijk vooraan te kunnen starten en dus een snelle en vrije doortocht te hebben. Voor mij wordt dit eerder een trainingsloop in groep en moet dus enkel onze privé-pacer volgen.

Exact om 10u schiet prinses Astrid de elite-lopers op gang en kan de cascade van starten aanvangen. Slecht twee minuten later kunnen wij ook van start gaan. Met een groep van ongeveer 20 personen in wit T-shirt volgen we met militaire discipline onze ‘leider‘, gelukkig met een rood T-shirt én met een zonnebril bovenop zijn hoofd. Het valt al bij al nog goed mee om hem te kunnen volgen. Het opgelegde tempo is vrij vlot aan te houden en wanneer de afstand met onze leider wat groot wordt, versnel ik even om opnieuw op de voet te volgen.

De enige moeilijkheid, zoals steeds, is het inhalen van tragere lopers. Bovendien zijn er verschillende groepen die een rolstoel of eigengemaakte kar duwen en die nemen natuurlijk heel wat meer plaats in en verdienen die ook. Waar ik wel een hekel aan heb, zijn de lopers die een oneerlijke verwachte eindtijd opgeven en dus niet thuishoren vooraan deze wedstrijd en nog erger: lopers met een startnummer uit box 4, 5 of 6 die zelfs vooraan box 1 gestart zijn. Zij weten dat ze het tempo van de lopers rond hen niet kunnen volgen en belemmeren dus bewust duizenden die wel hun gehoopte eindtijd proberen te halen.

Na enkele kilometers lopen we door enkele tunnels. Hier had ik verwacht dat deze voor wat verfrissing zouden zorgen, maar niets was minder waar: het was er nog warmer! Vooral bij het uitlopen van de tunnels voelde je de echte hitte en brak het zweet nog meer uit. Gelukkig heb je niet veel later (6K) de schaduw in het Terkamerenbos. Hier loop je niet in een rechte straat, maar maakt de weg een slingerbeweging. Sommige lopers proberen overal de binnenbocht te nemen en snijden je dan te pas en te onpas de weg af. Bij de drankposten zijn het waarschijnlijk ook die lopers die het eerste flesje willen bemachtigen en sprinten dan dwars over de weg naar dat eerste tafeltje om daar plots te stoppen om rustig te drinken.

Ondanks de ongemakken van deze massalopen, blijft het zalig om met vele lopers aangemoedigd te worden door een massa aan supporters. Het zorgde af en toe zelfs voor een kippenvel moment en dat kon dit jaar niet aan de temperatuur liggen. Halfweg passeren we na 43’42” (5K na 23’15”) en liggen we na een rustige start zelfs iets voor op het schema. Af en toe kom ik iemand tegen die ik ken en kan er een babbel af. Na een korte versnelling sluit ik dan terug braaf aan bij onze, intussen toch uitgedunde, groep.

Binnen onze groep (Defensie 1u30) is de samenwerking zeer goed. Al van bij de eerste drankpost worden flesjes water doorgegeven. In de tweede helft zijn er toch die iets te snel lopen. Onderaan de laatste helling (Tervurenlaan) worden deze terug gehaald. Prima, zo hoort het.

Na iets meer dan 1u28min passeren we de eindmeet en mag ik zeggen dat dit een geslaagde editie was van de 20km van Brussel. Ondanks het warme weer met extra veel zweet durf ik toch spreken van een topeditie. Hopelijk krijg ik volgend jaar opnieuw deze kans.

De fles water van 75cl die we allemaal krijgen na de aankomst, gaat er zonder problemen in. Het gevoel van moeten plassen dat ik in het begin van de wedstrijd nog had is nu volledig verdwenen.

28684/36531

Van de 36531 ingeschreven deelnemers bereiken er 28684 de finish. Dit betekent niet dat er bijna 8000 hebben opgegeven; ik denk dat er eerder heel veel nooit gestart zijn.