Dit weekend mag duidelijk gecatalogeerd worden als een weekend waar sport hoog op de agenda staat.

Zaterdag begint met ‘werken’. Er moeten wat meubelstukken verhuisd worden, oude metalen weggebracht worden en wat rommel weggebracht worden. Na het middagmaal bezoeken we de atletiekmeeting ‘Meeting voor Mon‘ van DCLA met het hele gezin. Mede uit vrees voor gebrek aan parkeerplaatsen gaan we al fietsend. We laten ons leiden via de kleinste dorpswegen, zodat iedereen goed kan volgen en het veilig blijft voor kinderen. Het valt me onmiddellijk op dat een atletiek geen populaire sport is. Deze hoogstaande meeting brengt amper volk op de been. Naast familie en vrienden van de deelnemers kan deze sport op  weinig belangstelling rekenen. Zelfs met veel goede buitenlandse atleten én VIJF Borlée’s op de affiche krijgt deze sport niet de aandacht die ze verdient. Naast enkele stadionrecords sneuvelt er zelfs een Belgisch record (discus Mannen). Sommige wedstrijden moeten afgewerkt worden in het after-programma en dat wordt echt al te laten voor een gezin met (kleine) kinderen. Het is dan ook al donker al we fietsend terug huiswaarts keren. Een attente papa had hier rekening mee gehouden en heeft gezorgd voor fluorescerende kledij, extra licht en extra vestjes. Achteraf keken ook de kinderen terug op een leuke namiddag, vooral dankzij het handtekeningen-jagen achter Kevin, Jonathan en Dylan Borlée.

Zondag staat een bezoek aan de eerste thuismatch van de lokale voetbalploeg op het programma, maar eerst wil ik toch zelf nog eens de sportkleren aantrekken. Het is zondag en er is tijd genoeg, dus na een wat later en langer ontbijt, is het na twaalf uur eer ik de deur buiten ga voor mijn looptochtje. Op het programma staat hetzelfde parcours van vorige woensdag, 11km, maar dit keer wil ik niet overdrijven, maar misschien wat uitbreiden met een tweede ronde rond het provinciaal domein. Ik houd het tempo dan ook onder controle en probeer echt te genieten van de zondagmiddaggevoel en van de omgeving. Ook al is het grijs en zou het nog kunnen regenen, het is vrij drukkend weer. Op de Finse piste in het Heuvelhofpark kom ik dan ook geen andere lopers tegen. Of zou het kunnen liggen aan het uur. Iedereen zal nu wel aan tafel zitten. In het provinciaal domein is er natuurlijk meer volk, maar voor een zondag valt het best mee. Toch zie ik links en rechts nog andere lopers. Op een bepaald moment haal ik twee lopers in (vader en schoonzoon) en we geraken aan de praat. Vermits ik toch tijd heb en alleen wat last heb van mijn knellende voeten, volg ik hen. Eigenlijk, ik volg hen, en zijn breiden hun toer ook wat uit zodat we toch wel een heel eindje samen gelopen hebben. Op kilometer 12.4 splitsen onze wegen en voel ik me nog vrij goed. Ik loop nog wat verder via het Bed van Napoleon en neem dan het omgekeerde parcours zoals ik vroeger vaak vertrok. Langs de smalle wegeltjes door de velden is het toch wel wat klimmen geblazen en voel ik duidelijk dat de beste pijlen verschoten zijn. Mijn hart moet al wat sneller kloppen, maar ik heb er nog steeds deugd in en mist een klein extra stukje kom ik thuis na 18 kilometer gelopen te hebben. De eerste ‘echte’ duurloop is terug een feit. Nu enkel nog de hartslag naar beneden krijgen en ik mag terug beginnen dromen van …