In voorbereiding van de marathon van NewYork heb ik me meer toegelegd op de langere afstanden, zowel de duurlopen als de intervaltrainingen. Met deze nieuwe werkweek, een week na de bewuste marathon, beginnen we “helemaal” opnieuw.

De afgelopen weken liep ik niet alleen langere afstanden, maar lag ook mijn snelheid hoger dan anders. Nu we nog vijf maanden verwijderd zijn van de volgende marathon, wil ik opnieuw met de basis beginnen. Bovendien wil ik de eerste weken na de marathon heel rustig lopen. Het blijft belangrijk om niets te veel te belasten. Het lichaam, en zeker dat van een 48-jarige, heeft voldoende herstel nodig. Helemaal stil liggen, wil ik niet. Toch wil ik de eerste weken vooral heel rustige duurloopjes doen. Vandaag is er zo eentje.

Met enkele collega’s lopen we regelmatig tijdens de middagpauze een rondje via het sportkot en het kasteel van Arenberg rond het jezuïetenklooster.

In deze winterse periode is het niet altijd ideaal om langs dit parcours te lopen, maar vandaag is het weer toch vrij goed. Door een last-minute toiletbezoek zijn mijn ‘collega’s’ al vertrokken zonder mij. Ik ben dus al op achtervolgen aangewezen. Zonder te snel van start te gaan, probeer ik hen toch vlot in te halen. Gelukkig zijn zij ook traag vertrokken en heb ik snel te pakken. Daarna lopen we heel rustig verder en zakt mijn hartslag enorm. Ik had nooit verwacht dat ik ooit zou kunnen lopen met een hartslag van 110 hs/min, zelfs niet aan gelijk welke snelheid. Toch blijkt het te kunnen.

Eénmaal op het goed te lopen Dijlepad drijven we de snelheid een beetje op, maar het blijft een rustige duurloop. Mijn hartslag blijft in de lage 130 hs/min hangen. Dit zijn dus de rustige duurlopen waar er zoveel over geschreven wordt. Na een half uurtje gaat er toch eentje wat sneller lopen. Na wat aarzelen, ga ik er toch achteraan en lopen we rustig terug naar ons werk.

We hebben de eerste middagpauze van de week alvast sportief ingezet.