Na een dagje rust, maar wel met enkele sauna- en stoombadbezoeken, is het vandaag weer tijd voor een duurloopje. Ik zal mijn middagpauze dus iets moeten rekken.

Er zijn geen andere collega’s die vanmiddag mee gaan lopen en dus doe ik alleen een loopje. We zijn al eind juli en ik heb deze maand zelfs nog geen +20K-loop gedaan. Vandaag is het niet al te warm en bovendien de laatste gelegenheid om een duurloop te doen. Het is zeker geen must en ik zie onderweg wel hoe lang ik het ga uithouden.

Gemakkelijkheidshalve vertrek ik identiek als een normale middagloop, aka Sequoia. De eerste vier kilometer zijn volledig hetzelfde. In plaats van rechts te draaien, rond het oude klooster, loop ik nu rechtdoor, onder de E40 en daarna verder richting Heverleebos. Ondanks alles verloopt dit gekend gedeelte vrij stroef. Het lijkt erop dat mijn lichaam er alles aan doet om af te zien van een langere duurloop.

Toch loop ik rechtdoor richting Heverleebos en zie dan wel of ik ter hoogte van de Herendreef terug richting Leuven loop of verder het bos in. Eer we zo ver zijn, staat mijn hoofd volledig op de lange afstand en denk ik niet verder na. Het lopen gaat vanaf dan ook gemakkelijker. De cijfers (snelheid, hartslag, …) tonen dit gevoel niet echt aan, maar het voelt opeens minder zwaar. Intussen begin ik te rekenen langs waar ik moet lopen om net boven de afstand van een halve marathon uit te komen.

Eénmaal in Heverleebos kies ik een bekend parcours, zijnde via Nieuwendreef en Parnassusbergdreef. Op die manier krijg ik ook de Poggio te verwerken. Deze zware helling komt dan net na een stijgend gedeelte van de Nieuwendreef. Deze laatste nodigt door zijn lang recht stuk uit om sneller te lopen. Na dit snelle stuk komt dan net de extra zware helling. Dit zorgt voor twee intensieve stukken achter elkaar en dat kan zeker wel tellen als training.

Intussen gaat het lopen heel wat vlotter dan de eerste kilometers; het is alsof ik nu kan blijven lopen. Op de Herendreef, terug richting Leuven, blijft de snelheid goed hoog liggen. Ter hoogte van de Celestijnenlaan heb ik net 17km achter de rug. Als ik nu doorloop, kom ik niet aan de 21km en dus draai ik opnieuw links, opnieuw de Dijleweg op. Vanaf hier loop ik het verkorte parcours van de Sequoia-ronde. Op die manier kom ik zeker boven de 21km uit en dus wordt mijn gesteld doel zeker gehaald. Bovendien is het zelfs niet echt moeilijk om een redelijke snelheid aan te houden. Met een hartslag net boven de 150 hs/min blijft de snelheid toch in de buurt van de 13km/u liggen.

Geen derde Sequoia-ronde vandaag. Het is vandaag nog warmer en we kiezen ervoor om vroeger en wat dieper in Heverleebos een (vierkant) rondje te gaan lopen.

Afspraak om 8:30u en dan vertrekken we met de auto naar onze startplaats aan Heverleebos. Op deze ochtend is het op dit uur toch al ver boven de 20°C. Gelukkig is er veel beschutting van de bomen. Het is dan ook de bedoeling om het rustig aan te blijven doen. De eerste en de derde kilometer bevatten elk een helling. Deze worden gelopen rekening houdend met de weersomstandigheden en met de af te leggen afstand; met de nodige reserves dus. Toch leggen we de kilometer met de tweede helling (van 61m tot 83m) af net boven de 5 min en dat is toch bijna 12km/u.

Ondanks het vroegere uur is het toch al behoorlijk warm. Het valt des te meer op wat de invloed van de zon is. Het verschil tussen schaduw en zon is echt opmerkelijk. Gelukkig verloopt het grootste gedeelte van deze omloop in de schaduw. Na de twee hellingen lopen we ontspannen, maar toch alles behalve traag. Het wordt een mooie duurloop en door het warme weer met vrij hoge vochtigheidsgraad kan dit duurlooptempo toch als extensieve training beschouwd worden. Met 12,3 km/u blijven we toch ruimschoots boven de 12 km/u.

De afdaling richting Zoete Waters en de daaropvolgende beklimming zorgt toch steeds voor een aparte noot. Zelfs de afdaling vlot naar beneden lopen, voelt al zwaarder aan dan anders. Je voelt de invloed van het zwoele weer heel duidelijk. De beklimming van de Poggio doen we elk op eigen tempo. Hier kan je echt over je limiet gaan waardoor de daarop volgende kilometers heel moeilijk worden.

Na deze zware helling zijn er nog drie kilometer af te leggen. Deze lopen we opnieuw in een vrij stabiel tempo en dit opnieuw goed onder de 5′ min/km. Ik ben alvast blij dat we niet gewacht hebben tot de middagpauze om deze tocht te lopen. Het zou echt té warm geweest zijn.

Morgen wandel ik een hele dag rond met mijn fototoestel waardoor ik geen snelheid zal halen, maar wel de nodige inspanningen moet blijven leveren. De resultaten hiervan vind je elders.