Amper vier dagen na de veldloop van DCLA staan we opnieuw aan de start van een wedstrijd. Dit keer is het opnieuw een langere afstand, namelijk 21km of een halve marathon.

Na de veldloop voelde de benen echt wel pijnlijk aan en was een herstelloop op maandag onvoldoende om alles te herstellen. Dinsdag moest er dan opnieuw rustig gelopen worden om de laatste spierpijn eruit te krijgen. Na een rustdag op woensdag, geen interval training dus, vertrok ik op donderdag 7 november naar Flawinne waar het 2 Bn Commando deze wedstrijd organiseert.

De halve marathon van 2Cdo heb ik nog al gelopen (2017 en 2018), maar dit is de eerste keer dat ik deelneem aan deze wedstrijd als Nationaal kampioenschap. Het grote verschil zit in de start. Vandaag start iedereen samen, zoals gebruikelijk bij dit soort wedstrijden. Wanneer deze halve marathon niet als kampioenschap ingericht wordt, is er een start per leeftijdscategorie waarbij de oudsten (+50) eerst vertrekken en 5 minuten later de volgende categorie.

Gelukkig starten we aan de achterkant van het paradeplein en is er al wat verdeling wanneer we op de weg komen. Toch is het de eerste minuten goed opletten. Er zijn heel wat bochten te nemen en vrij hoge borduren. Door de regen is het niet overal goed om te lopen; zelfs de weg ligt er echt wel nat bij. De tweede kilometer is nog meer dalend en door deze hogere snelheid is het nog meer opletten. Bovendien zijn we nog vroeg in de wedstrijd en het risico op een te snelle start is hier groot. Mijn hartslag ligt ruim boven de 160 bpm en vanaf nu is het dus tempolopen.

Er staat toch wel wat wind en ik heb niemand onmiddellijk voor me. Graag had ik aangesloten bij het groepje voor me. Niet veel later lukt me dat zelfs. Ik zie dat er van kop gewisseld wordt, dat zit dus goed. Het tempo ligt eigenlijk net iets te hoog, maar dit voordeel wil ik echt niet verliezen.
Enkele kilometer verder moeten er twee lossen en ik ben het niet. Met wat moeite kom ik opnieuw bij de voormalige koploper. Net op dat ogenblik doet hij teken om over te nemen. Hij beseft duidelijk niet dat ik net met de nodige inspanning die enkele meters heb moeten goedmaken. Toch neem ik over en voel opeens de felle tegenwind. Is dat nu toeval, dat ik net overneem wanneer de wind op kop staat. Op kop lopend blijf ik mijn best doen om het tempo hoog te houden, maar krijg toch de indruk dat het iets minder snel gaat. Hij neemt toch niet over dus het zal wel snel genoeg zijn.
Wanneer de wind minder nadelig blaast, neemt hij wel terug over en beginnen we aan het meer stijgend gedeelte van de wedstrijd.

Na het zwaarste gedeelte van de wedstrijd komt het moeilijkste gedeelte. Dit klinkt niet logisch, maar is spijtig genoeg wel het geval. In de laatste 6k zitten veel onverharde wegen. Deze wegen zijn door de regen omgeschapen in modderpaden en met de slicks (Nika Vaporfly) aan mijn voeten is er van lopen geen spraken meer. Het alsof je met rolschaatsen over het ijs loopt. Mijn collega (voor één dag) gaat er vandoor. hij heeft duidelijk meer grip.
Op het volgend modderstuk word ik voorbij gelopen en opnieuw is er van aanpikken geen sprake. Ik geraak op die stukken niet vooruit. Op het verhard gedeelte heb ik de indruk om iets in te lopen, maar dan komt er opnieuw een quasi onbeloopbaar stuk aan. Voorlopig hoor ik achter mij niet onmiddellijk iets, maar dat kan niet lang meer duren. Het blijft dus zo snel mogelijk lopen tot de finish.

De laatste kilometer is vooral gras en hier is het voorzichtig zijn, maar lopen lukt toch nog. Uiteindelijk kom ik als 17de (algemeen) over de finish in een tijd van 1u22. Dit levert me een vijfde plaats op bij de masters+40.

Comments

comments