Wat vooraf ging…
Exact een jaar geleden schreef ik mij in voor mijn vierde Major Marathon: Chicago 2019. Enkele dagen voor de inschrijving boekte ik al een hotelkamer. Gelukkig kreeg ik al vrij snel de bevestiging dat ik toegelaten was voor de Bank of America Chicago Marathon 2019.
Nu het administratieve achter de rug was, kon het sportieve beginnen of dat was toch het plan. De voor bereiding van de voorjaarsmarathon startte bijzonder slecht. Gelukkig bracht ik de Boston Marathon 2019 toch nog tot een goed einde. Amper vier weken later liep ik nog de Great Breweries Marathon en met de noodzakelijke rust kon ik in juni herbeginnen met de trainingen.
De grote verandering kwam via Runnersconnect.net. Vanaf nu zou ik mijn schema en opvolging krijgen via hen. De eerste contacten verliepen zeer goed en niet veel later kreeg ik mijn schema voorgeschoteld. Wat was me dat? Moet ik dat allemaal doen? In de eerste weken was het vrij moeilijk om het volume te volbrengen, maar na verloop van tijd, verliepen de dagelijkse trainingen al wat vlotter en kwam ik steeds vlot aan het gevraagde volume en zelfs in de voorgestelde tempo’s. Dit zou mijn beste voorbereiding ooit zijn.
Veel lokale wedstrijden zaten er dit jaar niet meer in. De vier lopen van de Marathon van Lubbeek zouden quasi de enige wedstrijd zijn die ik zou lopen. Bij de tweede wedstrijd, die van Linden op 16 augustus , liep het fout. Drie kilometer voor het einde sloeg ik mijn voet om. Geen enkel schema is daarop voorbereid. Net nu de specifieke marathontrainingen moeten beginnen, lag ik uit. Gedaan met lopen! Daar ging mijn training!
Zonder teveel te panikeren herstartte ik voorzichtig 10 dagen later, maar dan kwam mijn linkerkuit roet in het eten gooien. Deftig lopen was ook al niet meer mogelijk. Opnieuw roep ik de hulp in van Kiné Laerte. Dennis moest me er weer bovenop helpen, maar eerst toch nog de wedstrijd in Pellenberg afwerken, want ik moest die Marathon van Lubbeek nog voltooien. Ondanks de pijn bij het rustig lopen, gaat het bij sneller lopen met minder pijn. Gelukkig maar. Dankzij de kiné, het niet-panikeren en het blijven volhouden, kon ik toch nog min of meer het schema van RunnersConnect volgen. Tot aan het vetrek naar Chicago bleef die kuit voor pijn en ongerustheid zorgen. Het doel om de PR te verbeteren werd al bijgesteld tot gewoon Sub3hr.
Ondanks de pijn en het slecht gevoel lukt het me toch nog om 19 september een 10 Mijl te lopen onder het uur, wat een tweede plaats in mijn leeftijdscategorie oplevert.
De laatste dagen …
De laatste dagen voor vertrek verliepen nogal hectisch. Ondanks de taperperiode waarin gevoelig minder gelopen wordt, kwam ik nog steeds tijd te kort om te doen wat moest gebeuren. Gelukkig kon ik op de nodige steun rekenen van de mensen rondom mij. De zenuwen, die ik normaal niet heb, lieten toch van zich horen, mede door de onafgewerkte zaken en ook doordat de loopjes tijdens het taperen zelfs niet gingen. Ramp o ramp, wat ging ik eigenlijk doen in Chicago.
Woensdag, na het werk, liep ik nog een heel rustig loopje met Tom. Het lopen ging zonder noemenswaardige problemen, maar mijn horloge kwam opeens af met een hartslag van 160 en meer. Na de bekommernissen op het werk, privé, sportief, kon dit er ook nog wel bij. Een heel korte nacht later werd ik zonder fout goed en wel afgezet in Zaventem en kon het avontuur van mijn vierde Major Marathon beginnen. Chicago, here I come!
Na een lange vlucht en een nog veeeeeeel langere wachtrij aan ‘immigration’ (voor de anderen) vond ik Tom vrij snel in Chicago O’Hare. De trip naar het ‘The Congress Plaza Hotel’ verliep vlekkeloos. Tijdens de vlucht begon ik me wal steeds minder goed te voelen, maar dat zou na een goede nachtrust wel opgelost geraken.
Niet dus. Op vrijdag word ik echt slecht wakker. Na het ontbijt gaat het al iets beter en kunnen we met de voorziene shuttle naar de Expo om de nummers en het startpakket af te halen. En natuurlijk niet vergeten, om te passeren aan de sport-sponsor shop voor de specifieke Chicago Marathon kledij én nog wel van Nike dit keer. Oei, die bankrekening gaat me niet graag zien komen.
Door het vroege bezoek aan de expo bleef er natuurlijk nog tijd over voor wat sightseeing en zelfs voor een loopje om de benen wat losser te maken, want niks doen is echt niet goed.
Zaterdagmorgen staat er de ‘International Chicago 5K’ op het programma en dit reeds om 7:30u bij amper 3°C! Met lange broek en lange mouwen wordt deze wedstrijd gelopen. Nooit eerder liep ik zo een wedstrijd. Nooit eerder liep ik zo rustig een wedstrijd. Enkel de laatste kilometer even het tempo wat opdrijven om de benen nog eens wakker te schudden. En zonder kuitpijn!! Misschien lukt het toch nog zondag. In de namiddag staat er enkel de aankoop van brood en confituur op het programma; wat is me dat een zoektocht geworden! Gelukkig blijft er toch nog wat tijd over om nog wat rusten en hopelijk slaap ik vannacht wel eens deftig.
Sunday, 13/10/2019, Marathon day
Geen wekker nodig. Voor 4:30u zijn Tom en ik al wakker. Wat zei ik net? Deftig slapen? Het was een ramp: doodziek. Die ibuprofen heeft niets geholpen; ik had iets straffer nodig! Gelukkig is er Ann en zij brengt mij Dafalgan. Niet één , maar twee neem ik er. Het helpt nog ook. Mede door de adrenaline begin ik me al iets beter te voelen. De 6°C buiten gaan geen deugd doen en dus vertrek ik met een extra T-shirt en dikke sweater richting start. Wat een luxe om te logeren vlakbij start en finish van een marathon waar meer dan 40.000 lopers aan deelnemen. Geen ‘gear check’ nodig, gewoon rechtstreeks naar het juiste startvak (Corral A) en klaar is kees. De nodige passage aan een Dixi ontbreekt ook dit keer niet. Ruim op tijd sta ik dit keer in het startvak. Dat is ooit anders geweest. We kunnen zelfs nog een enkele rondjes lopen in het vak om de koude wat tegen te houden.
Na het volkslied gehoord te hebben is het enkel nog wachten op het startschot, De elitelopers zien toekomen betekent dat de start niet te lang meer op zich laat wachten. Er zo stilstaan in de koude is niet mijn favoriete bezigheid en al zeker niet als je mede daardoor opeens een volle blaas voelt. Dit komt niet alleen van de stress; dit was echt een volle blaas. In het gevulde startvak kan ik “heel discreet” mijn blaas ledigen en nu voel ik mij echt klaar voor de 26.2 Miles. Het extra T-shirt vliegt niet veel na de pull over het hek. Nu kan het niet snel genoeg gaan. Eén minuut na de elite wordt de eerste wave van de massa gelost.
De eerste kilometers verlopen al vrij vlot. Zonder echt te forceren loop ik iets sneller dan gepland. Er is maar één goede manier om een marathon te lopen en dat is door niet te snel te starten. Niet te snel betekent in dit geval iets trager dan het beoogd gemiddeld tempo. Voor deze marathon heb ik een tempo van 4:05 min/km in gedachten. Ondanks de hoge gebouwen en de tunnel duidt mijn horloge steeds kilometers aan net onder de 4 minuten. De hartslag schommelt rond de 154 bpm en alles voelt prima aan. Toch neem ik het zekere voor het onzekere en loop verder aan 4:00 min/km. Mijn hartslag verlaagt zelfs onder de 150 bpm. Zolang we richting Noord lopen, is er niet te veel wind. Net voor de 7k neem ik mijn eerste gelletje. De eerste 10k worden dan zonder problemen afgelegd onder de 40min.
Na een goede 12km draaien we links en krijgen we de wind wel meer in het gezicht. Het is nu dus wel van belang dat de inspanning niet te zwaar wordt . Best is dus dat er steeds iemand net voor me loopt. Er is niet echt een groep met hetzelfde tempo; Iedereen loopt zijn tempo en dat verloopt nogal chaotisch. Ik concentreer me dus ook vooral op mezelf zoek toch af en toe een rug op om achter te lopen. Op die manier blijft het vlot gaan en zie ik zonder problemen de bordjes die met 2 beginnen. Halfweg kom ik door onder de 1u25min en als ik dit tempo kan volhouden, zit een PR er echt wel in.
De tweede helft is meestal aftellen. Vandaag is het toch wel iets anders. In plaats van bij 25k te zeggen: “Het is nu nog 17km.”, zeg ik nu: “Het is al maar 17km meer.” Het tempo blijft constant op 15km/u en de ademhaling en hartslag vertonen geen tekenen van opkomende vermoeidheid. Ik moet echt op de kilometerborden letten om tijdig een gelletje te nemen, want ik voel nooit een behoefte. Door het frisse weer (nog steeds maar 7°C) heb ik ook geen behoefte aan drank. Toch neem ik regelmatig een bekertje water, nooit Gatorade, maar drink er niet te veel van. Het water is echt te koud om te drinken. Steeds houd ik een slokje water even in de mond vooraleer het effectief in te slikken.
Op die manier loop ik ook de 30k voorbij, neem een volgend gelletje op 35, het laatste, en probeer zelfs aan een versnelling te denken. De wind zit dan wel echt niet meer mee en de beoogde versnelling dient enkel om het tempo aan te houden.
De laatste kilometers worden toch iets moeilijker, maar het tempo zakt niet en ik voel nog steeds niets negatiefs. Waar is de tijd dat ik steeds met bijna-krampen moest lopen?
Het einde komt dan ook sneller dan verwacht. Er blijft natuurlijk nog één ‘hindernis te overwinnen: Beat the Hill. 500m voor de finish, bij het opdraaien van Roosevelt Road, zie je een monster van een helling: 300m lang en 3hm! Even het lichaam wat meer voorover laten komen, en eer je het goed en wel beseft, draai je opnieuw links en zie je de finish. Nu is het enkel een laatste ‘sprintje’ inzetten en een plaatsje kiezen om over de lijn te lopen om alleen op de foto te staan. Ik heb nog niet de luxe om quasi alleen over de lijn te lopen. Er zijn wel meerdere die in de buurt van de 2u49′ komen.
