Zoals de jonge traditie het wil staat de tweede marathon van het jaar geprogrammeerd in juni. Sinds 2016, de eerste editie, neem ik deel aan de Great Breweries Marathon. Dit is een marathon met als uitvalsbasis de brouwerij Duvel en die een mooi parcours doorloopt via Palm en de brouwerij Bosteels, gekend van de Triple Karmeliet.
Als Duvel-liefhebben nam ik in 2016 deel aan de eerste editie en was enorm gecharmeerd door de combinatie van de kleinschaligheid en de toch professionele organisatie. Natuurlijk speelt een aankomst en ‘afterparty’ binnen de muren van Duvel ook wel parten in deze charme. Na een 125e plaats in 2016 en een 18e plaats in 2017 heb ik hier wel iets te verdedigen. Bovendien heb ik de laatste twee marathons onder de 3 uur gelopen en ik zou maar al te graag dit hier herhalen, ook al zijn de weersomstandigheden niet ideaal.
Over het weer gesproken, het is deze zondag opnieuw vrij warm en zwoel. Ook schijnt de zon niet volop in vergelijking van de extreem warme editie van 2017, het blijft een zeer zwoele zondag, vergelijkbaar met vorige week met de 20km door Brussel. Het zal dus van belang zijn om voldoende te drinken.
Voor de start heb ik alvast voldoende gedronken én ook voldoende naar toilet geweest. Na een korte opwarming ga ik na de startzone en begin wat te praten met de personen rond mij. Ik zet me zeker niet helemaal vooraan, maar ook niet te ver achteraan. We zien wel na enkele kilometers waar we uitkomen.
Met een kleine vertraging wordt het startschot gegeven en kunnen we vertrekken voor onze 42km-lange ‘calvarietocht’. Omdat ik mijn positie nog ongeveer kan tellen, probeer ik dat ook. Er zijn er ongeveer een zevental personen voor ons weg en met ‘ons’ bedoel ik het groepje dat zich gevormd heeft en waar ik middenin zit. Virtueel loop ik dus een top-10 plaats.
Na een vijftal kilometer kom ik, zonder het zelf af te dwingen, op kop van het kleine groepje. Het tempo van de laatste kilometers blijf ik aanhouden en mijn hartslag blijft toch wel vrij vlot onder de 160 hs/min. Dit is weliswaar iets sneller dan gepland, maar zolang het gevoel goed is, blijf ik dit tempo wel aanhouden. Intussen zijn er van de snellere starters al enkele terug opgeraapt en ze worden ook gelost uit ‘ons’ groepje. Op die manier is een top 10 plaats nu echt wel binnen handbereik.
Vanaf 19km moet ik zelf het groepje lossen. Op dat moment bleven we nog met vier over. Halfweg (1u27′) loop ik nog steeds vlak achter de andere drie, maar aansluiten is niet mogelijk. Het zal dus nog een zware tweede helft worden. Niet veel later zie ik Ruben halt houden voor een sanitaire stop waardoor ik een plaats opschuif. Op welke plaats ik nu hang is niet echt duidelijk. Van het groepje zijn er twee voor mij, maar hoeveel blijven er over van de snellere starters?
Vanaf 28km wordt het echt moeilijk. De kuitspieren staan al op scherp en kunnen elk moment in kramp schieten. Dit is ongeveer dezelfde situatie als vorige jaar, maar toen was het nog warmer. Het lopen gaat steeds moeizamer. Het plezier is nu echt wel ver te zoeken. Zou ik niet beter wandelen? Gelukkig worden de kilometers nog gelopen aan 4’15”. Het is telkens uitkijken naar dat verlossend geluidje van de horloge bij het beëindigen van een kilometer om te zien welk tempo ik nog loop. Het gevoel is alsof ik strompel en de kilometers mijlen geworden zijn. Gelukkig blijf ik nog kilometertijden zien die redelijk zijn. Wanneer zou ik ingehaald worden?
Een vijftal kilometer voor het einde hoor ik dat ik op de vijfde plaats hang. Ook al loop je een marathon voor je individuele tijd, toch wil ik deze vijfde plaats echt wel behouden. De zenuwen nemen toe, maar de snelheid gaat en eerder op achteruit. Af en toe, na een bocht probeer ik achter me te kijken, maar voorlopig zie ik niemand. Er zit dus niets anders op dan de pijn te verbijten en door te lopen. Hier besef je wat het belang is van de lange duurlopen: de mentale sterkte om niet op te geven en vol te houden tot het bittere einde. Waarom zijn die kilometers toch zo lang??
De voorlaatste kilometer is langs dezelfde weg als de start en dan besef je dat de aankomst echt niet ver meer is. Uiteindelijk zie je de poort van de brouwerij en weet je dat je het gehaald hebt.
Het feit dat ik onder de 3 uur ga finishen besef ik amper; het feit dat ik vandaag vijfde word des te meer. Achter mij zie en hoor ik niet onmiddellijk gevaar en dus kan ik met een brede glimlach (deels van de pijn) de laatste honderden meters afleggen.
Het mooie stuk langs de muur met het glas Duvel loop je over gras en dat maakt het niet echt gemakkelijk. De rode loper aan de aankomst daarentegen …
Na de aankomst begeef ik mij richting de banken en tafels waar ik mij ook voor de start bevond waardoor ik andere lopers zie binnen komen. Zitten lukt niet! Telkens ik ga zitten krijg ik krampen. Na een half uur wat rond wandelen, zoek ik mij een plaatsje richting de parasols en ligzetels, maar hoe verleidelijk ook, ik kan nog steeds niet zitten. De krampen blijven opkomen, zowel in de kuiten als net boven de knieën. Zelfs een uur na aankomst heb ik er last van!
Als ik dan uiteindelijk wel krampenvrij kan zitten, geniet ik van de drankbonnetjes en geniet van een Duvel, een Triple Karmeliet en een Palm.