De vorige marathon is verteerd en de volgende laat nog even op zich wachten. Tijd om nog eens wat stratenlopen (=wedstrijden) te doen.
Op vrijdag 27 april is er nog eentje kortbij dat deel uitmaakt van het Aarschots Joggingcriterium. Hier vind ik zeker wat bekenden terug en dat maakt het dan net nog plezanter.
Voor de start heerst er een ontspannende drukte, toch voor mij omdat ik goed op tijd ben en mijn administratieve taken (inschrijven) en mijn voorbereiding (borstnummer aanbrengen) reeds achter de rug heb. Er blijft enkel nog wat te drinken en op te warmen. Door de gezellige sfeer en het babbelen, begin ik iets te laat aan mijn opwarming. En dan is een mens goed op tijd!
Het wordt dan maar een iets kortere opwarming van om en bij de 2km. 
Om 19.15u wordt het startschot gegeven van de 5k en de 10k. Door de gezamenlijke start wordt er razendsnel vertrokken. Wetende dat ik niet té snel mag vertrekken en door de snelste lopers weg et zien lopen, merk ik toch dat ik ook vrij snel vertrokken ben. Na wat tempo zoeken piept mijn horloge al na 3’19” om de eerste kilometer aan te duiden. Dat is niet gewoon té snel; dat is overdreven snel!
Vanaf hier ligt het tempo op 3’40″/km en dat zakt in het bos naar 3’50″/km. Het schuldgevoel komt op, maar toch blijf ik moeite doen om het tempo vast te houden. In een wedstrijd vertaalt zich dat naar positiebehoud. Na 18 min h eb ik mijn eerste ronde van bijna 5k afgelegd en zie ik toch enkele afdraaien richting finish. Vanaf nu zijn enkel de deelnemers van de 10k aan hun tweede ronde begonnen.
Een plaats winnen wordt zeer moeilijk, want mijn voorligger heeft echt wel een grote voorsprong en bovendien lopen ze nog met twee samen wat toch wel een (psychologisch) voordeel oplevert. Het wordt dus uitkijken of er niemand meer uit de achtergrond komt opduiken. Onderweg heeft gelukkig één van de toeschouwers de tel bij gehouden en zegt me dat ik als achtste loop. Dit lijkt me helemaal niet slecht op dit soort wedstrijden, met meer dan 200 deelnemers, georganiseerd door een atletiekvereniging.
Zoals verwacht wordt de tweede ronde echt wel zwaar. De twee voorliggers lopen niet meer zij aan zij en misschien heeft één van de twee zich wat vergaloppeerd en kan ik nog een plaatsje winnen. Bij mij is het ook het meeste kruit al verschoten en ik zal blij moeten zijn als ik mijn huidige voorsprong op mijn achterligger kan behouden. Hij denkt waarschijnlijk hetzelfde als ik en blijft achter mij jagen. Ik kijk steevast niet achterom en ga enkel voort op mijn gehoor. Zolang ik geen voetstappen of gehijg hoor, is het goed. Bovendien kan je aan de supporters of toeschouwers horen welke voorsprong je ongeveer hebt. Voorlopig zit het goed en moet ik niets anders doen dan blijven lopen en liefst aan het huidig tempo.
De laatste kilometer is echt wel zwaar, maar toch kan ik mijn tempo redelijk in stand houden, ondanks de hoge hartslag in de buurt van de 180 hs/min.
