Na de duurloop van gisterenavond, loop ik vanmiddag opnieuw een rustig loopje. Taperen is de boodschap!
Maandelijks archief: maart 2017
Blijven lopen, rustig toch
De taperperiode is al een tijdje bezig, maar we blijven lopen.
Dit keer loop ik niet tijdens mijn middagpauze, maar voor een keer wacht ik tot in de late namiddag, na het werk. Bovendien loop ik zelfs met begeleiding van mijn zoon, met de fiets.
Het is en blijft een rustige duurloop. We komen steeds korter bij de marathon (D-12) en we beperken de duurlopen steeds verder. Toch loop ik vandaag nog eens een 20k en dat zelfs met enkele hellingen richting Pellenberg, het hoogste punt van Vlaams-Brabant.
Alles verloopt perfect. Ik moet enkel twee keer wachten op mijn begeleider.
Verkorte Horstroute, maar met Chartreuze
Na de mislukte intervaltraining van afgelopen vrijdag, is het op zondag opnieuw tijd voor een LSD. Dit keer probeer ik echt langzaam te lopen.
Twee weken voor de marathon mag er nog een lange duurloop gelopen worden. De volledige Horstroute is toch wat te lang en daarom kies ik voor een verkorte versie. Ik loop niet via Kessel-Lo, maar kies in Holsbeek de weg naar Linden. Hiervoor moet ik dan wel de Chartreuzeberg over lopen.
Ik mag zeker niet te intensief lopen en houd mij dan ook aan een heel rustige snelheid, tussen 12 -12,5 km/u, met een hartslag in de buurt van de 130 hs/min.
Er is duidelijk een MTB-event in de buurt want ik kom veel meer fietsers tegen dan anders. Het geeft wel een beetje afwisseling. Het parcours ken ik intussen en langzaam lopen geeft toch veel minder denkwerk dan een stevige tempoloop. De verveling treedt net niet op, maar het scheelt alvast niet veel.
Na 22km rustig te lopen ligt mijn hartslag nog steeds tussen de 130-135 hs/min, maar kan ik nu beginnen aan de Chartreuze. Heel vaak kom ik hier niet en dus wil ik wel eens testen wat voor vlees ik nog in de kuip heb. Het steilste stuk is toch zo’n 600m lang en dat is net iets te veel om echt van in het begin alles te geven. Er moet dus toch wel wat gedoseerd worden. Een PR wordt er alvast gelopen, maar algemeen (op Strava natuurlijk) blijf ik toch steken op een 12e plaats.
Afgebroken interval
Het was te voorspellen: met een volle maag lopen is geen goed idee.
Als je in de namiddag een BBQ hebt en je laat je eens goed gaan aan alle lekkernijen, dan kan je ’s avonds geen interval afwerken.
Deze jongen heeft het toch geprobeerd.
Enkele uren na het laatste stuk vlees en enkele drankjes kleed ik mij om en vertrek richting Finse piste voor een intervaltraining. Op het schema staat:
WU + 4000+2×2000+2×1000 + CD
Aan een gezapige snelheid van 12,5 à 13 km/u loop ik van thuis naar het Heuvelhofpark waar ik eindig met enkele korte versnellingen om de benen goed wakker te schudden.
Hier gebruik ik de Finse piste als afstandsmeter. Ik loop zoveel mogelijk net naast de boomschors. Deze zachte ondergrond zou de snelheid te veel belemmeren en dan heb ik helemaal geen idee welke snelheid ik ‘echt’ zou lopen.
De eerste 4 rondjes zijn al vrij zwaar. Natuurlijk moet een intervaltraining vrij zwaar zijn, maar toch voel ik hier al dat de kortere snellere stukken echt moeilijk zullen worden. Toch kan ik steeds iets sneller blijven lopen, met een snelheid van 15 km/u (=4′ min/km) bij de eerste ronde tot 15,4 km/u (=3’46″‘ min/km) bij de laatste ronde. Daarna is het echt hoog tijd voor rust.
Te veel rust is natuurlijk niet goed en amper 400m later begin ik aan een eerste 2000m. Onmiddellijk voel ik mijn maag protesteren en krijg een stevige pijnscheut te verwerken. Toch probeer ik door te bijten. De eerste 1000m loop ik in 3’42” maar de tweede is te zwaar. Ondanks deze rond in 3’55” besluit ik om ermee op te houden. Zowel de pijn als de snelheid zijn niet vol te houden. Ik had duidelijk mijn schema moeten aanpassen of veel minder moeten eten vanmiddag!!
Na even wandelen kan ik toch opnieuw op een normale manier verder lopen, maar dan wel huiswaarts.
Het is toch steeds beter om een training af te breken, dan te forceren. Nog beter was geweest om iets vroeger rekening te houden met wat later komen moest.
Sequoia, als brugdag
Vandaag loop ik samen met een collega het standaardrondje: Sequoia.
Op tempo van de collega, loop ik met hem mee. Het is voor mij enkel de bedoeling om met een zo rustig mogelijke hartslag te kunnen lopen. Met een piek van 138 hs/min en een gemiddelde van 129 hs/min kan ik dit als een geslaagde test beschouwen.
Echt rustig blijven lopen
Na de zware training van gisteren is het vandaag enkel tijd voor relatieve rust.
Bij het vertrek vanop het werk zie ik net nog twee lopers vertrekken. Zij gaan rustig lopen en ik vraag of ik bij hen mag blijven. Gelukkig mag dit. Op die manier verplicht ik mij om hun tempo te lopen. Dit tempo is echt de trage snelheid die ik me alleen moeilijk kan opleggen. Dankzij hen blijf ik nu rustig lopen langs verschillende wegen in en rond het sportkot.
Nadat zij terugkeren, loop ik alleen verder en probeer dit rustige tempo aan te houden, zonder te versnellen.
Anderhalf uur blijf ik zo cruisen. Het was een deugddoende training.