Amper twee dagen na mijn snelste wintertoer heb ik opnieuw zin in een langere duurloop. Het is dan wel al zondagavond.
De dag na een intensieve tempoloop verplicht ik mezelf om wat rust in te lassen. Op zondag staat er een veldloop van de kids gepland, dus dat krijgt een hoogste prioriteit. Het duurt dan ook tot in de late namiddag eer het aan mij is om wat sport te doen. De klok duidt bijna 17u aan eer ik effectief klaar ben om te vertrekken. Het is dan bijna donker en moet dan ook zorgen voor voldoende verlichting.
Doel van de dag: duurloop van om en bij de 16K. In deze donkere en mistige omstandigheden kies ik om gewoon richting Horst te lopen via de Houwaartsebaan en dan zie ik wel hoe ik terugkeer. Zoals bij duurlopen wenselijk is, probeer ik nu ook om mijn snelheid en hartslag laag genoeg te houden. Op die manier wordt het lichaam het minst belast. Het is en blijft mijn belangrijkste prioriteit: marathonvoorbereiding zonder overbelastingen of andere ongemakken. LSD (long/slow/distance) is het toverwoord.
De laatste maanden spreek ik bijna over niets anders, maar de uitvoering blijkt toch een karwei. Hoe kan het toch mogelijk zijn dat traag lopen moeilijker is dan sneller lopen? Vandaag is het niets anders; ik loop nog steeds te snel. Ondanks te hoge snelheid, kan ik mijn hartslag in de zogezegde zone 1 houden. Hij schommelt dan ook rond de 135 hs/min. Enkel op de hellingen gaat hij wat hoger liggen.
Intussen blijf ik maar stappen zetten in het vochtige donkere landschap. De weg van Horst naar Holsbeek is nog nooit zo saai geweest. Met een snelheid van net geen 12 km/u leg ik de ene kilometer na de andere af. Ondanks het saaie en eentonige karakter van deze loop, besluit ik toch om verder te lopen naar Kessel-Lo en op die manier de 20K vol te maken. De wegen zijn gelukkig niet onbekend en op die manier kan ik ontspannend blijven lopen.
Nog voor ik aan het provinciaal domein ben, kies ik ervoor om het parcours van de Horstroute verder te volgen, ook al zal ik dan boven de 21K uitkomen. Het ‘loopt’ allemaal nog vlot en dit keer heb ik niet echt een tijdsdruk. Tot mijn verbazing blijkt het provinciaal domein nog open en kan ik de weg erdoor nemen. Om het Negenbunderpad te nemen, is het wat te donker geworden en dus neem ik maar een kleine omweg via de Kortrijksestraat. Op die manier ga ik zelfs boven de 22K uitkomen. 22K of 23K, wat maakt het uit. Er zit nu geen doel of uitdaging meer in. Opeens kies ik voor een nieuwe invalshoek: ik ga voor de 120 minuten.
Als ik bijna thuis ben, moet ik dan wel een kleine omweg maken om de 120 min vol te maken. Net voor ik thuis ben, staat de klok op 2 uur en zonder de eerstvolgende minuut vol te maken, klok ik af op 2u00’52”. De laatste meters jog ik nog wat verder, zonder klok.
Ondanks het saaie en eentonige karakter van deze loop, ben ik tevreden dat ik het gedaan heb.
