Na meerdere rustige duurlopen en bij de eerste echte koude heb ik me toch laten verleiden om een snellere tempoloop te doen.
Afgelopen weekend heb ik een mooie duurloop afgelegd en op maandag, mede door mijn verjaardag, koos ik voor een dagje wellness, zonder lopen. Vandaag vertrek ik op het middaguur voor een loop tijdens mijn middagpauze. Om half twee staat er een meeting op mijn agenda en dan moet ik gegeten en gedoucht hebben. Onze traditionele toer ‘Sequoia’ is zeker haalbaar.
Zoals de laatste weken steeds het geval was, vertrek ik ook dit keer redelijk rustig. In de tunnel onder de Leuvense ring loop ik iets sneller, omdat er een fietser achter me aan komt en ik niet graag uitwijk over de trappen. Hierdoor heb ik te snel een hogere hartslag als ik terug ‘boven’ kom. Vanaf hier gaat het mis. Op de Finse piste blijf ik vlot doorlopen waardoor de hartslag nog iets hoger ligt. Na de Finse piste drijf ik de snelheid nog wat verder op. Hiermee ben ik definitief omgeschakeld van duur- naar tempoloop.
Vanaf het begin Dijlepad leg ik de snelheid nog wat hoger. De snelheid ligt dan boven de 14 km/u. Op een bepaald moment zie ik 4’12” min/km op mijn horloge staan en besef dan zeer goed dat dit het tempo is om een marathon sub 3 uur te lopen. Mijn hartslag kan ik aan deze snelheid niet onder de 160 hs/min houden en ik vrees dat deze nog gaat stijgen als ik zo blijf lopen.
Na het keerpunt krijg ik de wind van voren, letterlijk dan. Toch kan ik de snelheid aanhouden en omdat ik toch tegen de wind in moet lopen, komt de snelheid zelfs nog iets hoger te liggen. Met kilometers rond de 4′ min/km loop ik toch iets te snel. De hartslag liegt niet en bereikt de 170 hs/min-grens. Dit is niet heel lang vol te houden. Toch blijf ik dit lopen tot ik aan de Celestijnenlaan kom.
Vanaf hier gaat de pees er iets af en probeer ik aan een redelijk tempo verder te lopen.
