Na een marathon en lang voor een volgende marathon is het ideaal om de basis aan te pakken. Nu is het tijd om me te focussen om de langere trage duurlopen, ook wel LSD (long, slow, distance) genoemd.
Na de intervaltraining was een dag rust echt wel nodig. Vrijdagavond moest ik de training aan me laten passeren wegens administratief werk bij DCLA. Zaterdag is het dan hoog tijd om opnieuw de loopschoenen aan te trekken. Vandaag wil ik een langere en heel rustige duurloop doen, want morgen worden hevige stormen verwacht. Heel veel wedstrijden (veldcross Kortenberg, cyclocross Koksijde, …) worden afgelast.
Na een laat ontbijt, stel ik het middagmaal uit tot ’s avonds. Kort na de middag maak ik mij klaar voor deze duurloop. De temperatuur ligt onder de 10°C en dus kies ik voor een lange, dunne, loopbroek en zelfs voor een dun regen/wind-jasje en zelfs handschoenen. Deze laatste doe ik na enkele km opnieuw uit, maar ben toch blij dat ik ze in de tweede helft, met wat tegenwind, opnieuw kan aantrekken.
Het is niet alleen de start van een nieuwe trainingsperiode, maar bovendien de maidentrip met een nieuw paar loopschoenen. Na meer dan 1000km tevreden gelopen te hebben met een paar Saucony Omni, koos ik dit keer opnieuw voor Saucony’s, maar met iets minder demping: Saucony Guide. Ik weet niet of het verstandig is om onmiddellijk meer dan 20km te lopen met nieuwe schoenen, maar ik heb er alle vertrouwen in. Quasi volledig in het nieuw: – Horloge: Suunto Spartan Ultra All Black Titanium HR – Loopshirt: Under Armour CoolSwitch Run – Schoenen: Saucony Guide 9
begin ik onder een prachtige zon aan mijn duurloop.
Door te starten met een beklimming gaat mijn hartslag onmiddellijk de hoogte in. Na 200m bedraagt deze al 150 hs/min. Dat is allesbehalve wat ik voor ogen heb. Ik wil toch wel onder de 140 hs/min blijven. Gelukkig lukt me dit niet veel later. Met de zon aan de hemel en met de wind schuin achter me voelt het zelfs warm aan. De handschoenen gaan uit en alleen al om niet té warm te krijgen, houd ik de snelheid voldoende laag. Met een snelheid van 12 km/u of er net onder kan ik de hartslag net onder de 140 hs/min houden. Om goed te zijn, zou ik nog trager moeten lopen.
Ter hoogte van het kasteel van Horst draai ik terug richting Leuven en blaast de wind wel inmijn gezicht. Hierdoor daalt de gevoelstemperatuur en ben ik blij dat ik min handschoenen opnieuw kan aantrekken. Ik heb de indruk dat door de vele trainingen ik niet alleen slanker word, maar ook minder resistent tegen de koude. Gelukkig bestaat er goede kledij en kan ik me tijdens het lopen goed warm houden. De loopshirt van Under Armour doet perfect wat het moet doen. Ondanks het zweet, blijf ik het warm hebben en voelt het niet aan dat alles nat wordt.
Tijdens de lange weg van Holsbeek naar Kessel-Lo begint het toch lang te worden. is het de vermoeidheid of is traag lopen te saai? Intussen is de zon verdwenen en loop ik maar onder een grijze wolkenmassa. Gelukkig blijft de regen weg. Opeens, t.h.v. km 17,5 word ik aangereden door een fietser. Gelukkig niet al te erg, maar hierdoor ben ik wal wat geagiteerd en komt de hartslag boven mijn symbolische grens van 140 hs/min te liggen. Daarna lukt het me niet meer om deze terug onder de 140 hs/min te brengen. De snelheid doen dalen; zou geholpen hebben, maar deze tracht ik toch aan te houden.
Uiteindelijk kom ik na 22,5K en 1u54′ thuis aan. Ondanks de opkomende vermoeidheid, voel ik me nog vrij goed. De komende weken zou dit het scenario moeten zijn voor de langere duurlopen, maar dan toch nog iets trager, zeker wat de hartslag betreft.
Wat de nieuwigheden betreft kan ik alleen maar tevreden zijn. De horloge doet perfect wat ze moet doen en zo ook het nieuwe shirt én de loopschoenen.
Na meerdere weken op mijn eentje getraind te hebben, train ik vandaag opnieuw mee met de brokkenlopers. Op het programma staat een intervaltraining met 600m en 400m.
We zijn november en intussen hebben de meeste brokkenlopers in de afgelopen weken een marathon gelopen. Met mijn 3:14′ ben ik zeker niet van de rapste, integendeel. Anderzijds ben ik ook niet van de jongste.
Vandaag staat er een pittige training op het programma. Natuurlijk loopt iedereen op zijn niveau en maak je het zelf zo zwaar als je zelf wilt, maar dergelijke trainingen kan je moeilijk afwerken zonder je limiet op te zoeken. Daarvoor dienen deze trainingen dan ook. Reeds tijdens de gezamenlijke opwarming wordt er boven de 13 km/u gelopen. Hierdoor ben ik meer dan behoorlijk opgewarmd. Ondanks het slechte weer, blijkt het alles behalve koud te zijn. Gelukkig is er vlug wat tijd om een laagje uit te trekken, vooraleer we op de piste verder opwarmen met enkele korte versnellingen.
Onmiddellijk hierna volgt de eerste reeks bestaande uit 4 x 600m aan 23s/100m (=15,7 km/h of 3:50 min/km). Op het einde van elke 600m bereik ik al een hartslag van 170 hs/min. Dit is eigenlijk te hoog. De training is nog zeker niet gedaan. Hopelijk recupereer ik voldoende vooraleer we aan de 400tjes beginnen. Maar voor we zover zijn, gaan we eerst enkele heuvelsprintjes doen. We nemen de heuvel 4 keer, telkens iets sneller. De laatste moet bijna à fond zijn.
Zonder pauze schakelen we terug over naar de piste en lopen drie rondjes van 400m @ 22″/100m met slechts 200m recuploop. Alsof dat nog niet genoeg is, doen we er nog drie snellere rondjes (@21″) bij, maar dan wel met 400m recup. Met een hartslag na elk rondje van respectievelijk 175, 179 en 182 hs/min heb ik zeker mijn doel bereikt. Op deze training liep ik enkele keren net tegen de limiet en heb hem daardoor hopelijk iets kunnen verschuiven. Met dank aan Jeroen om me elk rondje op sleeptouw te nemen.
In voorbereiding van de marathon van NewYork heb ik me meer toegelegd op de langere afstanden, zowel de duurlopen als de intervaltrainingen. Met deze nieuwe werkweek, een week na de bewuste marathon, beginnen we “helemaal” opnieuw.
De afgelopen weken liep ik niet alleen langere afstanden, maar lag ook mijn snelheid hoger dan anders. Nu we nog vijf maanden verwijderd zijn van de volgende marathon, wil ik opnieuw met de basis beginnen. Bovendien wil ik de eerste weken na de marathon heel rustig lopen. Het blijft belangrijk om niets te veel te belasten. Het lichaam, en zeker dat van een 48-jarige, heeft voldoende herstel nodig. Helemaal stil liggen, wil ik niet. Toch wil ik de eerste weken vooral heel rustige duurloopjes doen. Vandaag is er zo eentje.
Met enkele collega’s lopen we regelmatig tijdens de middagpauze een rondje via het sportkot en het kasteel van Arenberg rond het jezuïetenklooster.
Sequioa-ronde
In deze winterse periode is het niet altijd ideaal om langs dit parcours te lopen, maar vandaag is het weer toch vrij goed. Door een last-minute toiletbezoek zijn mijn ‘collega’s’ al vertrokken zonder mij. Ik ben dus al op achtervolgen aangewezen. Zonder te snel van start te gaan, probeer ik hen toch vlot in te halen. Gelukkig zijn zij ook traag vertrokken en heb ik snel te pakken. Daarna lopen we heel rustig verder en zakt mijn hartslag enorm. Ik had nooit verwacht dat ik ooit zou kunnen lopen met een hartslag van 110 hs/min, zelfs niet aan gelijk welke snelheid. Toch blijkt het te kunnen.
Eénmaal op het goed te lopen Dijlepad drijven we de snelheid een beetje op, maar het blijft een rustige duurloop. Mijn hartslag blijft in de lage 130 hs/min hangen. Dit zijn dus de rustige duurlopen waar er zoveel over geschreven wordt. Na een half uurtje gaat er toch eentje wat sneller lopen. Na wat aarzelen, ga ik er toch achteraan en lopen we rustig terug naar ons werk.
We hebben de eerste middagpauze van de week alvast sportief ingezet.
De marathon van New York is nog maar net verteerd en de loopschoenen worden opnieuw aangetrokken. Vandaag loop ik nog eens een oude traditionele toer naar de Finse piste en het provinciaal domein. Ik heb er dan ook zin in.
Het zou een rustig loopje moeten worden, maar toch houd ik de snelheid wat hoger. We zine wel hoe lang we dit volhouden. Het is nu van het allergrootste belang om geen kwetsuur op te lopen. Luisteren naar het lichaam is nu meer dan ooit aan de orde. Het zou dan ook een rustig, ontspannend loopje moeten worden en toch doe ik het niet. Ik heb er gewoon te veel zin in.
De hartslag ligt iets hoger dan normaal. De vermoeidheid is misschien nog niet volledig uit het lichaam. Het lopen zelf gaat prima. Het is eigenlijk ook het eerste loopje in winterkleren. Het is in het begin van een seizoenswissel steeds moeilijk om de juiste loopkledij te kiezen. Ook vandaag ben ik iets te warm aangekleed. Ik steek de iets te hoge hartslag dan daar maar op. Toch blijf ik het tempo volhouden, want ik heb er dan ook zin in.
Ik liep dé marathon der marathons. Het is niet alleen de grootste; hij vindt dan ook nog plaats in New York, the Big Apple! Je gaat niet alleen naar New York om de marathon te lopen, je gaat op citytrip!
Dankzij Mediclowns en nog meer dankzij tal van sponsors, kon ik
Hotel New Yorker
afgelopen week deelnemen aan de grootste marathon ter wereld. Op donderdag vlogen alle lopers en supporters van Mediclowns naar New York. Na een te lange vlucht konden we eindelijk de bus op richting hotel. The New Yorker werd onze verblijfplaats voor de komende dagen. Dit magnifieke hotel ligt op de hoek van 8th Av en 34th street, op wandelafstand van Javits Center waar de marathon expo huisvest en van Central Park waar de Finish ligt.
NYC Marathon Central Park run
Op vrijdagmorgen wordt er in groep naar Central Park gelopen en kunnen we de aankomst reeds voor een eerste keer passeren, maar vooral, kunnen we de aankomstzone eens verkennen. Ter hoogte van de Belgische vlag wordt er vlug tijd gemaakt voor een foto. Wanneer de groep Central Park verlaat, loop ik nog even wat verder aan een iets hoger tempo. Op die manier heb ik toch nog eens de benen wat beweging gegeven. Het teruglopen naar het hotel is lopen tussen de vele wandelaars van verkeerslicht naar verkeerslicht.
NYC Marathon Javits Center
Na het ontbijt gaan we met zijn allen naar het Javits Convention Center waar je niet alleen je Bibnummer moet afhalen, maar je ook de marathon expo vindt met tal van shops, met die van Asics op kop. Een uur aanschuiven om te betalen, is er wel te veel aan en daarom ga ik een dag later terug. Zaterdagmorgen zijn de 50(!) kassa’s ook open en moet je niet aanschuiven. Bovendien is er dan zelfs 50% korting op de meeste kledingstukken. Van een meevaller gesproken.
De rest van de zaterdag probeer ik niet te veel meer te stappen en doe ik nog enkele toeristische bezoeken, zoals Top of the Rock. Dit is de top van het Rockefeller Center met een prachtig uitzicht over Manhattan.
De avond voor de marathon staat er de Marathon Eve Dinner op het programma in het Marathon Paviljoen in Central Park. Ook al is het niet alleen om de pasta te doen; ik wil dit wel eens meemaken.
Zondag, de dag van de marathon staat de wekker op 4u30. Dit is natuurlijk heel vroeg als je weet dat de start om 9u50 is. In het hotel logeren vrij veel lopers en er worden dan ook kosten nog moeite gespaard. Walmart verzorgt ons optimaal. Zij bieden een extra ontbijt aan om 5u dat niet typisch Amerikaans is, maar is samengesteld door een voedingsdeskundige. Heel veel eet er toch niet van, want ik heb al voor eigenontbijt gezorgd, bestaande uit bananen, peperkoek en isotone sportdrank.
Iets voor 6u vertrekken we in groep richting Public Library waar we de officiële bussen naar de start moeten nemen. Bij aankomst staat er al een lange file wachtenden. We moeten meer dan 10 minuten stappen, naar het einde van de queue. Het duurt dan ook tot 7u eer we uiteindelijk op de bus zitten. Wie had het kunnen voorspellen: niet veel later zet de bus zich opnieuw aan de kant: Pech! De chauffeur zegt doodleuk: er komt een andere bus om jullie op te pikken. Het is dan ook al na 8u eer we op Staten Island aan Fort Wadsworth aankomen. Hier opnieuw aanschuiven om binnen te gaan. Ik begin aan mijn zoektocht naar waar ik mijn tas, die ik voorbij de aankomst kan afhalen, moet afgeven. Na een toiletbezoek, waarvoor ik nog maar eens mocht aanschuiven, begeef ik mij naar mijn startvak, Blue 1 F. Na wat zoeken, ben ik er, maar TE LAAT!!! De startwave is closed!! Ik mag er niet meer in.
Starten in de tweede wave en dan nog ik het laatste vak F zie ik helemaal niet zitten. Ik blijf vragen, smeken, … om toch binnen te mogen in deze wave. Iedereen zit er nog gewoon voor onze neus op de grond. Er zijn er nog heel wat net iets te laat, maar zij doen niks. Ik ben de enige die zijn mond open doet. Na lang, heel lang, smeken en zagen, mogen we toch binnen. Enkele anderen bedanken me, waaronder een Belg zelfs.
Rond 9u20 kunnen we de eerste passen zetten, richting start; eerst tussen hekwerk, iets later tussen een gesloten rij van bussen. Niemand kan er nog in of uit. In de verte hoor ik het startschot, maar van lopen is nog helemaal geen sprake. Na een tijdje stappen, komt eindelijk de langste brug van Amerika, de Verrazano-Narrows Bridge in zicht. Om 9.59u passeer ik de startlijn en kan mijn marathon beginnen.
De eerste mijl is tot halfweg de brug en dus volledig stijgend. De volgende is dan natuurlijk dalend. De derde mijl gaat door de straten van Brooklyn en verloopt vlakker. Hier begint het dus normaal te worden. In mijn geval kan ik hier echt aan mijn inhaalrace beginnen. Ik weet niet als hoeveelste ik over de startlijn gepasseerd ben, maar zeker veel te ver achteraan. Ik heb een vermoedelijk eindtijd opgegeven van 3.20u en krijg een nummer in startvak 1F. De pacers van 3.20u zitten enkel in 1C en D!! Hier klopt toch iets niet. Er zit niet anders op dan kalm blijven en er het beste van te maken.
NYC Marathon pacer 3u20 in 1 A !!
Veel rondkijken en genieten zit er niet in. Ik moet alleen maar goed voor me uitkijken en zien waar ik kan passeren. De straten zijn gelukkig vrij breed en het gaat meestal wel vlot. Toch is het continu kiezen: langs links, langs rechts, of probeer ik er toch tussen te lopen. Elke mijl is er bevoorrading voorzien. Dat is goed voor wie veel wil drinken, maar is minder leuk voor wie veel moet voorbijsteken. Ik troost me maar met de gedachte dat ik op deze manier heel voorzichtig gestart ben. Ik ben zeker niet te snel vertrokken. Bovendien zitten de zwaarste stukken in de tweede helft. De brug net voorbij halfweg en 5th Avenue van de 20ste tot de 23ste mijl, d.i. van 32K tot 37K. Dit gaat voor het grootste gedeelte langzaam omhoog en ligt bovendien net voorbij het echt ‘halfweg punt’. Volgens kenners ligt dit punt op 20M. Je verbruikt evenveel energie op de laatste 6,2M dan op de eerste 20M.
Ik voel op dit punt ook de eerste tekenen van vermoeidheid. De rechter hamstring laat zich voelen en de kuiten worden ook iets harder. Toch blijft mijn snelheid constant en voel ik me nog goed. Intussen is het voor mij ook al iets eenvoudiger geworden om in te halen. Toch blijken de mijlen hier langer dan in het begin. Ik probeer mijn gellekes te nemen net voor een drankpost. Enkele minuten na een vorige drankpost neem ik rustig mijn gelleke uit mijn riem en start ik om dit met kleine slokjes op te nemen, maar waar blijft de bevoorrading nu? Wanneer eindigt deze mijl?
Dan is het uitkijken naar Central Park, waar de aankomst ligt. De eerste helft van Central Park blijf je op 5th Avenue en pas halfweg dit park draai je Central Park in. De eerste helft, langs Central Park is klimmend. Hiervoor werd duidelijk gewaarschuwd tijdens de lezingen ‘Race strategy’. Toch had ik er geen problemen. Hieronder zie je dat mijn snelheid constant blijft ondanks de positieve hoogtemeters.
De laatste 5K zijn echt wel de zwaarste. Eerst loop je bergaf en zie je het punt van 24M. Er resten maar 2.2 miles meer, maar wat zijn die lang!! Na die leuke bergaf volgen nog wat hellingen. Wetende dat je in het zuidoosten uit het park loopt, blijft het uitkijken naar het einde van het park. Dit blijft duren. Daarna loop je op59street, tot aan Columbus om opnieuw het park in te lopen. Dit stukje blijkt ook langer dan verwacht en is zelfs stijgend. Ik voel de euforie opkomen. Ik voel me nog steeds vrij goed; ik loop nog steeds mijn tempo en ben er nu echt wel bijna. Ik denk zelfs dat een tijd onder de 3.15u er nog inzit en mag dus echt niet meer vertragen.
Wanneer je het Central Park opnieuw inloopt gaat het nog vrij stevig bergop waardoor je de finish nog niet kan zien. Je weet dat ze er is, maar zolang je ze niet ziet, kan je nog niet beginnen genieten, ook al loop je tussen de tribunes.
Finish TCSNYCMarathon 2016
Uiteindelijk zie je de beroemde finish line en weet je dat je er bent en kan je de stopknop van je horloge induwen. Mijn horloge zegt 3u14’24”. Afwachten wat de officiële tijd wordt. Niet ver voorbij de finish krijg je de medaille om je hals gehangen en krijg je er nog enkele ‘hugs’ bovenop. Vanaf dan hoor je bijna continu ‘Congratulations!!’; mag je high five’s geven en staan er fotografen klaar zodat ze achteraf je de foto’s kunnen verkopen. Toch laat ik me gewillig fotograferen.
Vanaf hier is het eindeloos wandelen, op zoek naar de tas die ik voor de start heb afgeven en waar naast een handdoek en droge kleren, ook mijn metroticket en de sleutel van mijn hotelkamer inzitten. Zeg nu nog maar eens dat ik niet op alles voorbereid ben.
Bij aankomst in het hotel staat er opnieuw een heleboel klaar voor de lopers van de marathon. Er staat een heel buffet met smoothies, knabbelvoer, koffie en er is zelfs een stand waar je een gepersonaliseerde handdoek kan laten maken en een speciale herinneringsfoto. Ik heb de indruk dat de New York Marathon nog indrukwekkender is voor de New Yorker dan voor de meer dan 50.000 deelnemers aan de wedstrijd zelf.
Tot slot kan ik zelfs zeggen dat ik een wereldrecord gelopen heb. Ik ben één van de 51.000 lopers van de marathon met het grootst aantal finishers: TCS NYC Marathon 2016 !!
Ik liep dé marathon der marathons. Het is niet alleen de grootste; hij vindt dan ook nog plaats in New York, the Big Apple! Je gaat niet alleen naar New York om de marathon te lopen, je gaat op citytrip!
Dankzij Mediclowns en nog meer dankzij tal van sponsors, kon ik
Hotel New Yorker
afgelopen week deelnemen aan de grootste marathon ter wereld. Op donderdag vlogen alle lopers en supporters van Mediclowns naar New York. Na een te lange vlucht konden we eindelijk de bus op richting hotel. The New Yorker werd onze verblijfplaats voor de komende dagen. Dit magnifieke hotel ligt op de hoek van 8th Av en 34th street, op wandelafstand van Javits Center waar de marathon expo huisvest en van Central Park waar de Finish ligt.
NYC Marathon Central Park run
Op vrijdagmorgen wordt er in groep naar Central Park gelopen en kunnen we de aankomst reeds voor een eerste keer passeren, maar vooral, kunnen we de aankomstzone eens verkennen. Ter hoogte van de Belgische vlag wordt er vlug tijd gemaakt voor een foto. Wanneer de groep Central Park verlaat, loop ik nog even wat verder aan een iets hoger tempo. Op die manier heb ik toch nog eens de benen wat beweging gegeven. Het teruglopen naar het hotel is lopen tussen de vele wandelaars van verkeerslicht naar verkeerslicht.
NYC Marathon Javits Center
Na het ontbijt gaan we met zijn allen naar het Javits Convention Center waar je niet alleen je Bibnummer moet afhalen, maar je ook de marathon expo vindt met tal van shops, met die van Asics op kop. Een uur aanschuiven om te betalen, is er wel te veel aan en daarom ga ik een dag later terug. Zaterdagmorgen zijn de 50(!) kassa’s ook open en moet je niet aanschuiven. Bovendien is er dan zelfs 50% korting op de meeste kledingstukken. Van een meevaller gesproken.
De rest van de zaterdag probeer ik niet te veel meer te stappen en doe ik nog enkele toeristische bezoeken, zoals Top of the Rock. Dit is de top van het Rockefeller Center met een prachtig uitzicht over Manhattan.
De avond voor de marathon staat er de Marathon Eve Dinner op het programma in het Marathon Paviljoen in Central Park. Ook al is het niet alleen om de pasta te doen; ik wil dit wel eens meemaken.
Zondag, de dag van de marathon staat de wekker op 4u30. Dit is natuurlijk heel vroeg als je weet dat de start om 9u50 is. In het hotel logeren vrij veel lopers en er worden dan ook kosten nog moeite gespaard. Walmart verzorgt ons optimaal. Zij bieden een extra ontbijt aan om 5u dat niet typisch Amerikaans is, maar is samengesteld door een voedingsdeskundige. Heel veel eet er toch niet van, want ik heb al voor eigenontbijt gezorgd, bestaande uit bananen, peperkoek en isotone sportdrank.
Iets voor 6u vertrekken we in groep richting Public Library waar we de officiële bussen naar de start moeten nemen. Bij aankomst staat er al een lange file wachtenden. We moeten meer dan 10 minuten stappen, naar het einde van de queue. Het duurt dan ook tot 7u eer we uiteindelijk op de bus zitten. Wie had het kunnen voorspellen: niet veel later zet de bus zich opnieuw aan de kant: Pech! De chauffeur zegt doodleuk: er komt een andere bus om jullie op te pikken. Het is dan ook al na 8u eer we op Staten Island aan Fort Wadsworth aankomen. Hier opnieuw aanschuiven om binnen te gaan. Ik begin aan mijn zoektocht naar waar ik mijn tas, die ik voorbij de aankomst kan afhalen, moet afgeven. Na een toiletbezoek, waarvoor ik nog maar eens mocht aanschuiven, begeef ik mij naar mijn startvak, Blue 1 F. Na wat zoeken, ben ik er, maar TE LAAT!!! De startwave is closed!! Ik mag er niet meer in.
Starten in de tweede wave en dan nog ik het laatste vak F zie ik helemaal niet zitten. Ik blijf vragen, smeken, … om toch binnen te mogen in deze wave. Iedereen zit er nog gewoon voor onze neus op de grond. Er zijn er nog heel wat net iets te laat, maar zij doen niks. Ik ben de enige die zijn mond open doet. Na lang, heel lang, smeken en zagen, mogen we toch binnen. Enkele anderen bedanken me, waaronder een Belg zelfs.
Rond 9u20 kunnen we de eerste passen zetten, richting start; eerst tussen hekwerk, iets later tussen een gesloten rij van bussen. Niemand kan er nog in of uit. In de verte hoor ik het startschot, maar van lopen is nog helemaal geen sprake. Na een tijdje stappen, komt eindelijk de langste brug van Amerika, de Verrazano-Narrows Bridge in zicht. Om 9.59u passeer ik de startlijn en kan mijn marathon beginnen.
De eerste mijl is tot halfweg de brug en dus volledig stijgend. De volgende is dan natuurlijk dalend. De derde mijl gaat door de straten van Brooklyn en verloopt vlakker. Hier begint het dus normaal te worden. In mijn geval kan ik hier echt aan mijn inhaalrace beginnen. Ik weet niet als hoeveelste ik over de startlijn gepasseerd ben, maar zeker veel te ver achteraan. Ik heb een vermoedelijk eindtijd opgegeven van 3.20u en krijg een nummer in startvak 1F. De pacers van 3.20u zitten enkel in 1C en D!! Hier klopt toch iets niet. Er zit niet anders op dan kalm blijven en er het beste van te maken.
NYC Marathon pacer 3u20 in 1 A !!
Veel rondkijken en genieten zit er niet in. Ik moet alleen maar goed voor me uitkijken en zien waar ik kan passeren. De straten zijn gelukkig vrij breed en het gaat meestal wel vlot. Toch is het continu kiezen: langs links, langs rechts, of probeer ik er toch tussen te lopen. Elke mijl is er bevoorrading voorzien. Dat is goed voor wie veel wil drinken, maar is minder leuk voor wie veel moet voorbijsteken. Ik troost me maar met de gedachte dat ik op deze manier heel voorzichtig gestart ben. Ik ben zeker niet te snel vertrokken. Bovendien zitten de zwaarste stukken in de tweede helft. De brug net voorbij halfweg en 5th Avenue van de 20ste tot de 23ste mijl, d.i. van 32K tot 37K. Dit gaat voor het grootste gedeelte langzaam omhoog en ligt bovendien net voorbij het echt ‘halfweg punt’. Volgens kenners ligt dit punt op 20M. Je verbruikt evenveel energie op de laatste 6,2M dan op de eerste 20M.
Ik voel op dit punt ook de eerste tekenen van vermoeidheid. De rechter hamstring laat zich voelen en de kuiten worden ook iets harder. Toch blijft mijn snelheid constant en voel ik me nog goed. Intussen is het voor mij ook al iets eenvoudiger geworden om in te halen. Toch blijken de mijlen hier langer dan in het begin. Ik probeer mijn gellekes te nemen net voor een drankpost. Enkele minuten na een vorige drankpost neem ik rustig mijn gelleke uit mijn riem en start ik om dit met kleine slokjes op te nemen, maar waar blijft de bevoorrading nu? Wanneer eindigt deze mijl?
Dan is het uitkijken naar Central Park, waar de aankomst ligt. De eerste helft van Central Park blijf je op 5th Avenue en pas halfweg dit park draai je Central Park in. De eerste helft, langs Central Park is klimmend. Hiervoor werd duidelijk gewaarschuwd tijdens de lezingen ‘Race strategy’. Toch had ik er geen problemen. Hieronder zie je dat mijn snelheid constant blijft ondanks de positieve hoogtemeters.
De laatste 5K zijn echt wel de zwaarste. Eerst loop je bergaf en zie je het punt van 24M. Er resten maar 2.2 miles meer, maar wat zijn die lang!! Na die leuke bergaf volgen nog wat hellingen. Wetende dat je in het zuidoosten uit het park loopt, blijft het uitkijken naar het einde van het park. Dit blijft duren. Daarna loop je op59street, tot aan Columbus om opnieuw het park in te lopen. Dit stukje blijkt ook langer dan verwacht en is zelfs stijgend. Ik voel de euforie opkomen. Ik voel me nog steeds vrij goed; ik loop nog steeds mijn tempo en ben er nu echt wel bijna. Ik denk zelfs dat een tijd onder de 3.15u er nog inzit en mag dus echt niet meer vertragen.
Wanneer je het Central Park opnieuw inloopt gaat het nog vrij stevig bergop waardoor je de finish nog niet kan zien. Je weet dat ze er is, maar zolang je ze niet ziet, kan je nog niet beginnen genieten, ook al loop je tussen de tribunes.
Finish TCSNYCMarathon 2016
Uiteindelijk zie je de beroemde finish line en weet je dat je er bent en kan je de stopknop van je horloge induwen. Mijn horloge zegt 3u14’24”. Afwachten wat de officiële tijd wordt. Niet ver voorbij de finish krijg je de medaille om je hals gehangen en krijg je er nog enkele ‘hugs’ bovenop. Vanaf dan hoor je bijna continu ‘Congratulations!!’; mag je high five’s geven en staan er fotografen klaar zodat ze achteraf je de foto’s kunnen verkopen. Toch laat ik me gewillig fotograferen.
Vanaf hier is het eindeloos wandelen, op zoek naar de tas die ik voor de start heb afgeven en waar naast een handdoek en droge kleren, ook mijn metroticket en de sleutel van mijn hotelkamer inzitten. Zeg nu nog maar eens dat ik niet op alles voorbereid ben.
Bij aankomst in het hotel staat er opnieuw een heleboel klaar voor de lopers van de marathon. Er staat een heel buffet met smoothies, knabbelvoer, koffie en er is zelfs een stand waar je een gepersonaliseerde handdoek kan laten maken en een speciale herinneringsfoto. Ik heb de indruk dat de New York Marathon nog indrukwekkender is voor de New Yorker dan voor de meer dan 50.000 deelnemers aan de wedstrijd zelf.
Tot slot kan ik zelfs zeggen dat ik een wereldrecord gelopen heb. Ik ben één van de 51.000 lopers van de marathon met het grootst aantal finishers: TCS NYC Marathon 2016 !!
