Zondag, rustdag, maar niet voor mij. Vandaag ga ik van de gelegenheid gebruik maken om een langere duurloop te doen.
Het ontbijt, sowieso al iets later op zondag, houd ik al rekening met mijn geplande duurloop van de namiddag. In het verleden heb ik al veel gelezen over havermout en dus wil ik daar nu ook wel eens mee beginnen. Maar hoe eet je nu best havermout? Koken of niet? Warm of niet? In ieder geval, lekker vind ik het alvast niet. Ik besluit om de havermoutvlokken eerst in kokend mater te steken. Op de verpakking staan verschillende manieren om havermout aan de kook te brengen. Ik denk weer slimmer te zijn dan de verpakking en kook eerst water en giet kokend water over de havermout. In plaats van te laten sudderen op een vuurtje, steek ik mijn potje in de microgolfoven. Al snel komt mijn deksel omhoog en komt de havermout over de rand gelopen. Resultaat: een grote smurrie. In ieder geval is mijn havermout nu wel zacht en met wat yoghurt is het nog best eetbaar ook. Een kleine finetuning in het kookproces en ik heb het onder de knie.
Zoals wel meerdere ‘familie’mensen hebben wij op zondag ook wel eens een familiebezoek op de agenda staan. Vandaag gaan wij in de late namiddag op familiebezoek in Rijmenam. De vraag stelt zich dan: ga ik eerst thuis twee uren lopen gevolgd door uitzweten en douchen of loop ik richting familiebezoek en douche ik me daar ter plaatse. In plaats van thuis een grote ronde te lopen, besluit ik om van thuis te vertrekken, maar het bezoekadres als doel te gebruiken. De geschatte afstand bedraagt ongeveer 25km. Als ik dus een goede twee uur voor de rest van het gezin vertrek, zijn mijn kleren en douchegerief ter plaatse als ik toekom. Op die manier loop ik wel steeds verder van huis en dit zonder GSM. Kan dat nog wel in tijden dat de GSM als belangrijkste “loop-partner” gebruikt wordt?
Iets over twee vertrek ik richting Bonheiden – Rijmenam. Om niet met een zware helling te moeten vertrekken, stap ik eerst door het bos tot aan de Prinsendreef. Op die manier heb ik de eerste helling al overwonnen. Er blijft enkel nog een stukje van de Chartreuzenberg te doen. Het eerste stuk (Linden – Werchter) is steeds rechtdoor langs een grote weg. Er zijn natuurlijk mooiere stukken om te lopen, maar ik wil toch niet veel meer dan 25K lopen, dus houd ik me toch aan de kortste weg naar Werchter. Vanaf Werchter volg ik de Dijle tot aan mijn eindbestemming. De noordoever van de Dijle heeft geen verharde weg, maar is een perfecte ondergrond om over te lopen. Aan de noordkant is de weg onverhard, maar toch wel vast genoeg en liggen er kleine kiezeltjes die al god ingelopen of ingereden zijn. Een bijkomend voordeel is dat de meeste fietsers en zelfs wandelaars de betere berijdbare en wel verharde zuidoever gebruiken. Ik heb dus veel minder last van ander verkeer. Het blijft wel oppassen voor wandelaars met honden en dan eigenlijk iets meer voor de loslopende honden.
Om zeker niet stil te vallen (ik heb geen GSM om een hulplijn te bellen) houd ik het tempo vrij rustig, zeker tot in Werchter. Vanaf ik in de volle natuur loop, langs de oevers van de Dijle, ligt de snelheid iets hoger. Vijf kilometer verder ga ik nog een klein beetje versnellen en loop vanaf dan ongeveer aan 11,8 km/u met een hartslag rond de 140 hs/min. Eigenlijk is dit iets te snel om deze duurloop als rustige duurloop te beschrijven. Om echt vetverbranding te trainen, zou ik aan een tragere hartslag moeten lopen, denk ik. Waar ligt de grens??
Als ik aan mijn eindbestemming aankom, heb ik net de 25ste kilometer beëindigd en kan ik tevreden over mijn loop iets drinken en uitkijken naar een warme douche. Daarna kan ik volop deelnemen aan het familiebezoek met taart en koffie, gevolgd door een lekkere maaltijd en dito wijn. Het is een rustige zondag, maar met veel verbruikte en opgenomen calorieën.
