Het dijbeen blijft me parten spelen. Hoe graag ik ook loop en hoe vaak ik het, voor enkele weken, ook deed, de laatste weken loop ik echt veel te weinig. Steeds, ook in rust, voel ik een lichte pijn in mijn rechter dijbeen. Ik wil zeker geen doktertje spelen, maar toch schuim ik het internet af naar mogelijk oorzaken en/of oplossingen.
Uiteindelijk heb ik toch maar beslist om een specialist te raadplegen. Tijdens de parcoursverkenningen van de Linden Bosloop hoorde ik spreken over GRIT sports clinic. Vanmorgen vulde ik het contactformulier in en rond negen uur kreeg ik al een mail met de vastgelegde afspraak. Ik moet nog wel tot volgende week wachten eer ik bij Dr. Parys mag passeren, maar toch ben ik al blij met deze afspraak. Hopelijk is het niet ernstig en kan hij mij op korte termijn van de pijn verhelpen. Een man met zijn ervaring moet daar toch in slagen!
Met een optimistisch vooruitzicht om van de pijn verlost te raken, ga ik vandaag toch nog eens wat lopen. Ik ben duidelijk niet alleen met dit idee. Bij het begin van de lunchpauze staan we met zijn vijven klaar voor de alom vertrouwde Sequoia-toer. Na het vertrek missen we zelfs nog eentje en dus keer ik vlug terug. Eénmaal terug met zijn tweeën lopen we een rustig maar vlot tempo en sluiten na iets meer dan twee kilometer terug bij de anderen aan. Daarna lopen we samen aan een rustiger tempo (6 min/km) en met een hartslag zoals elk LSD zou moeten zijn. Enkele kilometers verder gaat het voor Luc iets te traag en loop ik met hem iets sneller. De snelheid gaat zelfs vrij fors de hoogte in en tot aan de helling van de Karmelietenberg lopen we zij aan zij. Deze korte maar steile helling is er voor velen te veel aan. Zonder echt te forceren, loop ik hem ditmaal op minder dan 30 seconden op.
