Zaterdag zou een rustdag worden. Eigenlijk had ik in de voormiddag of vroege namiddag tijd om te gaan lopen, maar een keer ik een planning had, wou ik mij daar ook aan houden. Op vrijdag had ik een dubbele training afgewerkt en op zondag zou ik een langere duurloop doen. Het weer op zaterdag was nochtans ideaal. In de late namiddag waren we uitgenodigd op een baby-borrel in Craywinckelhof, één van de betere zalen uit de streek: ze brouwen hun eigen bier, Kraaike; reden genoeg om de verschillende ‘brouwsels’ uit te proberen en de cava of champagne aan mijn neus te laten voorbij gaan. Later op de avond gaan we met meerdere gezinnen eten in de parachiezaal ten voordele van de school van onze kinderen: stoofvlees met frieten. Dit als al de tweede keer frieten dit weekeinde, want gisteren was het letterlijk frituurbezoek. Niet echt een lopersdieet.
Zondag begon vrij vroeg: de kids werden om 7u opgehaald voor een dagje Ardennen, sneeuw, langlauf, … Toch besloot ik om niet vanaf ‘s morgens tegaan lopen. Enerzijds ben ik geen ochtendmens en anderzijds moest mijn vrouw in de namiddag weg en dan zou ik tijd genoeg hebben. Eigenlijk een goede beslissing, want ‘s middags stond er een aangenaam winterzonnetje. de temperatuur stond positifef (+5°C), maar wel met een koude geveoelstemperatuur (0,5°C). Iets over 12u op de middag vertrok ik voor mijn eenzame duurloop. Op dit moment had ik nog geen idee aan welk tempo of hoe lang ik überhaupt zou lopen. We zien wel.
De eerste kilometers, richting Nooroost, waren relatief koud en vooral met vrij veel kopwind. Geen ideale omstandigheden om te starten, maar hopelijk betekent dit wel dat ik later wind in de rug ga hebben. Toch blijft het de eerste kilometers steeds een evenwicht zoeken tussen tempo en hartslag. Ik had vorige week geleerd dat rustig lopen echt wel voor een lagere hartslag zorgt en met veel kilometers in het vooruitzicht, moest het dit keer ook lukken. Na enkele kilometers vond ik een mooie snelheid van 10,8km/u met een hartslag van +/- 135 hs/m.
Na 16km kwam Linden terug in zicht en begon het ook langzaam wat te stijgen en niet alleen de weg, ook de hartslag. Na 22km was ik eigenlijk zo goed als thuis, maar wou er toch nog enkele kilometers bij doen. Ik liep dus mijn huis voorbij en begon aan een extra rondje door Hoog-Linden. Gezien daar toch wel wat hellingen inzitten en ook door vermoeidheid en honger, bleef mijn hartslag toch wel boven de 140 hs/m, met zelfs pieken tot 160. De laatste kilometers waren iets minder ‘fun’. Ondertussen had ik de grens van 30K in mijn hoofd en dus moest ik zorgen dat ik zeker daar voorbij kwam.
