Het hoogtepunt van dit voorjaar ligt op 8 april in Rome. Als achtste marathon heb ik deze lente opnieuw gekozen voor een relatief grote stadsmarathon, gekoppeld met een familiale citytrip.
Dit jaar ga ik opnieuw voor drie marathons en 8 april is de dag voor de eerste marathon van 2018. 8 april is een drukke dag in de marathonkalender, naast Rome kan je op deze dag ook starten in Rotterdam, Parijs, Milaan, Hannover, Bratislava, … Om er maar enkele te noemen. Na Rotterdam in 2016 en Parijs in 2017, leek me Rome wel een mooie stad om de marathon te combineren met een citytrip.
Inschrijven voor de marathon van Rome is vrij eenvoudig en kan door een formulier in te vullen en aansluitend het vereiste bedrag betalen. Later bleek dit nog niet voldoende te zijn. Ze eisen in Italië net als in Frankrijk een medisch certificaat en een racekaart, tenzij je aangesloten bent bij een club erkend door de IAAF. Probeer dan maar eens aan te duiden dat je club (DCLA in mijn geval) erkend is door IAAF. Na wat mails is het uiteindelijk toch in orde gekomen. Toch wel straf dat ze steeds persoonlijk geantwoord hebben. Ik hoop dat ze niet veel gevallen zoals ik hebben.
De voorbereiding naar deze marathon toe verliep niet helemaal zoals gepland. Een stekende pijn onder mijn rechtervoet zorgde ervoor dat ik vele trainingen moest inkorten. Gelukkig hebben de Nike Zoom Fly’s toch wat voor soelaas kunnen zorgen. Met deze schoenen ging het nog redelijk om langere duurlopen af te werken. Anderzijds begint mijn leeftijd toch ook zijn limieten op te dringen. Twee dagen na elkaar lopen blijkt steeds moeilijker te gaan. Dit heeft waarschijnlijk vooral te maken met de pijn onder mijn voet, waardoor ik minder evenwichtig ging lopen. Kortom het was een moeilijke voorbereiding met maar één doel: blessurevrij blijven. Interval-trainingen bleven beperkt tot lange intervallen en de duurlopen zorgden ervoor dat er steeds een extra dag ruwt moest ingebouwd worden.
Twee weken voor de eigenlijke marathon stond er een generale repetitie op het programma: een halve marathon van de Natuurlopen in Lier. Die verliep uitzonderlijk goed en gaf me vertrouwen voor de eigenlijke wedstrijd in Rome. De trainingen tussen deze topdag en 8 april zorgde er wel voor dat ik besefte dat Lier toch wel uitermate goed was en dat ik daar niet te veel mocht op rekenen.
In Rome was er de dag voor de marathon weinig te merken van de komende wedstrijd. 
Start en Finish liggen op exact dezelfde plaats en de zone voor de start én na de finish zijn dus ook identiek. Hier worden geen supporters toegelaten waardoor je eigenlijk al vrij vroeg op je eentje aangewezen bent. Gelukkig krijg je een mooie rugzak die je moet gebruiken om je spullen voor de start in te doen die je na de finish opnieuw kan ophalen. Hiervoor staan er een lange rij vrachtwagens klaar. Door de lange afgesloten zone voor de start en doordat de metro ter hoogte van de start en finish gesloten is, moet je dus een heel eind wandelen vooraleer je aan je 42km kan starten.
Na de gebruikelijke protocollaire plichtplegingen en de start van de rolstoelatleten en de elitelopers weerklonk het startschot van Wave 1. Om exact 8u43’08” passeer ik de startlijn en kan ik beginnen aan mijn achtste marathon. Na de sub3 (2u56′) in Eindhoven vorig jaar zou ik nu willen aantonen dat de Sub3 geen toeval was. Rome is niet gekend als snelle marathon en hier onder de 3 uur blijven geldt eigenlijk als een verbetering.
Het weer is schitterend, toch zeker voor de toeschouwers. Er staat al van bij de start een mooie zon en deze zorgt al voor een aangename temperatuur van ’s morgens. Het zal m.a.w. een warme editie worden. (In 2017 heeft het de hele dag geregend!) Iets na de start kom ik in de buurt van de pacers van 3.00u, die voor mij in het startvak stonden. Na de drukte van de eerste kilometers wou ik echt niet in hun buurt blijven. Toch geraakte ik er moeilijk van verlost. Het supergevoel was er niet. Het voelde al van in het begin vrij zwaar om het tempo van 4’10” vol te houden, ondanks de vrij lage hartslag van 150 hs/min. Pas na twee kilometer aan 4’03” min/km ben ik verlost van de ballonnen en de daarbij horende drukte. Hopelijk zie ze niet meer terug! 10K passeer ik in 41’36”. Hiermee blijf ik maar net voor op het schema van 3 uur. Ik mag dus niet teveel verval kennen in de rest van de wedstrijd.
Er zit dus niet veel anders op dan dit tempo te blijven lopen. Alle kilometers die volgen blijven in de buurt van de 4’10”, schommelend tussen 3’58” en 4’18”. Halfweg passeer ik op 1u27:43″ en heb dus nog een beetje reserve voor de zwaardere tweede helft. Zwaarder! En ik heb het nu al vrij moeilijk. Het gevoel is echt niet zoals ik het gehoopt en zelfs verwacht had. Het zullen nog ‘lange kilometers worden, wetende dat er nog twee serieuze hellingen aankomen. De 4’18” loop ik op km29 die de eerste helling overbrugd. Vanaf hier is het echt wel op de tanden bijten om de laatste 13K aan dezelfde snelheid te blijven lopen.
Het is dan echt wel aftellen. De beruchte uitdrukking:”Een marathon begint pas na 30km.” blijkt hier ook de waarheid te zijn. Hier komen de eenzame duurlopen, die niet altijd vlot gingen, tot hun recht. Er zit maar één ding op en dat is volhouden. Wetende dat er nog een zware helling aankomt, kan je maar één ding doen om onder de 3 uur aan te komen: doorlopen!! Het is duidelijk voor iedereen moeilijk; ik blijf mensen inhalen en zie regelmatig
iemand naar de kant gaan met de gekende krampen. Mijn rechterkuit staat intussen ook gespannen, maar als het zo blijft, haal ik de finish wel. De helling net voor het einde zorgt wel voor een zware inspanning. De afdaling die volgt zorgt niet meer voor een versnelling. Het blijft afzien tot het einde. Met een eindtijd van 2u57’29” blijf ik toch opnieuw onder de magische grens van de 3 uur. Ondanks de hitte, de slechte wegen en het hoofd dat niet leeg was, behaal ik mijn vooropgesteld doel
Nog enkele leuke weetjes:
Onmiddellijk na de marathon en achteraf zei ik tegen meerdere personen dat het wegdek één van de lastige onderdelen van deze marathon is. Als je kijkt naar bovenstaande foto’s zie je het. Op alle foto’s zijn er kasseien als wegbedekking.
In de foto hiernaast staat er naast mij nog een deelnemer op van de marathon. Op het eerste zicht is het straf om iemand waarvan ik het helemaal niet verwacht pas helemaal op het einde in te halen. Hij is nochtans ook de finish gepasseerd om 11u56. Toch blijkt hij een heel stuk afgesneden te hebben en werd daardoor in de uitslag opgenomen met DSQ.
Om 19.15u wordt het startschot gegeven van de 5k en de 10k. Door de gezamenlijke start wordt er razendsnel vertrokken. Wetende dat ik niet té snel mag vertrekken en door de snelste lopers weg et zien lopen, merk ik toch dat ik ook vrij snel vertrokken ben. Na wat tempo zoeken piept mijn horloge al na 3’19” om de eerste kilometer aan te duiden. Dat is niet gewoon té snel; dat is overdreven snel!
Een plaats winnen wordt zeer moeilijk, want mijn voorligger heeft echt wel een grote voorsprong en bovendien lopen ze nog met twee samen wat toch wel een (psychologisch) voordeel oplevert. Het wordt dus uitkijken of er niemand meer uit de achtergrond komt opduiken. Onderweg heeft gelukkig één van de toeschouwers de tel bij gehouden en zegt me dat ik als achtste loop. Dit lijkt me helemaal niet slecht op dit soort wedstrijden, met meer dan 200 deelnemers, georganiseerd door een atletiekvereniging.
Zoals verwacht wordt de tweede ronde echt wel zwaar. De twee voorliggers lopen niet meer zij aan zij en misschien heeft één van de twee zich wat vergaloppeerd en kan ik nog een plaatsje winnen. Bij mij is het ook het meeste kruit al verschoten en ik zal blij moeten zijn als ik mijn huidige voorsprong op mijn achterligger kan behouden. Hij denkt waarschijnlijk hetzelfde als ik en blijft achter mij jagen. Ik kijk steevast niet achterom en ga enkel voort op mijn gehoor. Zolang ik geen voetstappen of gehijg hoor, is het goed. Bovendien kan je aan de supporters of toeschouwers horen welke voorsprong je ongeveer hebt. Voorlopig zit het goed en moet ik niets anders doen dan blijven lopen en liefst aan het huidig tempo.
