Van primeurs gesproken: mijn allereerste veldloop wordt de eerste veldloop van DCLA in de recente geschiedenis.
Vanuit de club verwachten ze natuurlijk een grote opkomst van eigen atleten. Vooral de jeugd krijgt de uitdaging om met meer dan 100 atleetjes aan de start te verschijnen. Wij zijn alvast van de partij al zal het maar met één deelnemer zijn, Tobi. Tibo ligt namelijk in het gips en is weliswaar aanwezig, maar dan enkel als toeschouwer.
Tobi loopt er al enkele dagen heel zenuwachtig bij. Hij droomt van een podiumplaats, ook al is hij daar vorig jaar, in Vlaams-Brabant niet in gelukt. Voor mij telt enkel zijn prestatie. Het hangt dan niet van hem af op welke plaats hij eindigt, als hij maar het beste van zichzelf gegeven heeft.… Lees verder
Na de rustige week probeer ik deze week opnieuw een normaal ritme aan te nemen. Dit betekent dus ook de trainingen met de Brokkenlopers van DCLA op woensdag en vrijdag en een langere duurloop in het weekend.
De week begint al met een rustdag, na de langere duurloop van zondag die nog steeds niet verliep zoals ik zou willen. Op dinsdag trek ik me wel weer op gang al is het niet met veel enthousiasme. Toch maak ik er geen rustig middagloopje van, maar leg er een stevig tempo op. De eerste kilometers lijken langzamer, maar dat zal wel aan de GPS liggen, denk ik. De hartslag neemt gestadig toe en na iets meer dan 2K bereik ik al de 170 hs/min.… Lees verder
Van een rustige week gesproken. Ook al voel ik links en rechts wel iets, toch is het niet echt uit schrik van een blessure dat ik minder loop.
Midden deze week stond er een halve marathon op het programma en hierdoor moest ik dus passen voor mijn midweekse intervaltraining. Hiervoor had ik twee dagen rust genomen, ook al omdat mijn benen niet echt fris aanvoelden. Op woensdag voelden ze wel normaal aan waardoor de halve marathon wel liep zoals gepland, met een PR tot gevolg. Na de marathon maakte ik de fout door geen cooling down te doen en de benen hadden het echt wel nodig.
Daags nadien voelden de benen wel opnieuw ok, maar voel ik toch enkele kleine pijntjes.… Lees verder
De marathon van Eindhoven is amper verteerd of er staat opnieuw een lange-afstand-wedstrijd op het programma. Niet echt een goed idee, maar wat doe je eraan?
Daags na de marathon voelde ik me verrassend goed, geen echte stijve spieren of andere vermoeidheidssymptomen. Op woensdag deed ik toch maar geen training, maar liep toch de opwarming mee. Hier voelde ik toch dat de spieren de 42km nog niet helemaal verteerd hebben. Op vrijdag liep ik wel de zomertoer met de Brokkenlopers mee, maar nog steeds voelde het zwaarder aan dan verwacht. Onverwacht verbeterde ik wel mijn besttijd op deze omloop.
Het komt er dus op aan om niet te snel volop te trainen. Desalniettemin kies ik voor een rustige duurloop op zondag op een bijna nuchtere maag en daags na een trouwfeest.… Lees verder
De derde marathon dit jaar had maar één doel: eindigen binnen de 3 uur. Na een maandenlange voorbereiding moest en zou het lukken, maar elke wedstrijd moet gelopen worden.
De trainingen van afgelopen maanden verliepen min of meer zoals het hoorde. Sommige weken wou ik meer doen, maar door te luisteren naar mijn lichaam, lukte dat niet altijd. Toch kwam ik meerdere weken aan meer dan 100km. Voor mijn leeftijd en met mijn niveau mag ik dat zeker niet minimaliseren en tevreden zijn dat ik dat nog kan. Bovendien is er ook een leven naast het lopen. Zowel mijn vrouw als mijn kinderen hebben niet steeds op mij kunnen rekenen, ondanks ik me zo soepel mogelijk probeerde op te stellen. Een marathonloper moet af en toe egocentrisch denken om zijn doel hoger te leggen en toch te bereiken.… Lees verder
The fun-part of my life (open to public)
