De titel lijkt raar, maar de afgelopen dagen probeerde ik te lopen met een hartslag onder de 140 hs/min en vandaag lukte het.
Vandaag loop ik net als gisteren, hetzelfde parcours. Het grote verschil: dit keer loop ik niet alleen. Samen met een collega vertrekken we iets over 12u richting sportkot en verder. Het doel is eenvoudig: duurloop van meer dan een uur en niet te snel. Ik hoop dit keer een tragere hartslag te hebben, liefst zelfs onder de 135 hs/min.
We vertrekken vrij rustig en mijn hartslag bewijst dit. ik blijf zelfs onder de 130 hs/min. Dit is dus wat het moet zijn. Het kan dus wel. Na de tunnel onder de Leuvense ring volgen enkele kortere stukken met wat bochtenwerk, maar toch blijft het lukken. Het langere stuk langs Dijlepad en voorbij de E40, het Ormendaalpad, verloopt ook vlekkeloos. De lichte rugwind zal hier zeker een beetje bij helpen.
Na het keerpunt, ter hoogte van de Stationsstraat in Korbeek-Dijle, speelt de wind in het nadeel en voelt het ook frisser aan. Bovendien gaan we hier op zoek naar een nieuwe weg en dat zorgt altijd voor een iets hogere hartslag. Inderdaad, alle kleine dingetjes tellen mee. Na dit kleine ommetje rond het Egenhovenbos, lopen we terug naar Leuven langs dezelfde paden. Hier ligt de hartslag net boven de 130 hs/min, maar blijft toch onder de 135 hs/min, ondanks de snelheid van 11,5 km/u. De duurtrainingen beginnen stilaan hun vruchten af te werpen.
Na 75 min bereiken we terug ons vertrekpunt en ik kan alleen maar tevreden terugkijken naar deze duurloop. De rustdag van gisteren zal waarschijnlijk ook wel een positieve invloed gehad hebben.
